Unni Lindell behoort al jaren tot de top van het Scandi-firmament. Sinds haar debuut in het misdaadgenre, in 1996 met Het dertiende sterrenbeeld, verkoopt de Noorse Queen of Crime wereldwijd miljoenen boeken. Haar serie met de Oslose inspecteur Cato Isaksen, die ze in haar debuut introduceerde, kent inmiddels al 10 delen. En ook de serie met inspecteur Marian Dahle is met 2 boeken een ongekend verkoopsucces. Desalniettemin werpt Lindell een nieuwe protagonist in de schijnwerpers, ongetwijfeld om het voor haar – en de lezers – verfrissend te houden. Met Het lege huis start de serie rondom de jonge agente Lydia ‘Sneeuw’ Winther.
Pas afgestudeerd wordt de nieuwbakken politieagente Lydia Winther geplaatst bij de strengere, maar nuchtere hoofdinspecteur Marit Nilsen. Samen behandelen ze een melding van de negentienjarige Sonja Janssen, die vanuit de tuin van haar buren vreemde geluiden uit het huis hoort komen, en tevens een gedaante achter het keukenraam spot. Gek, denkt ze, want haar buren zijn op reis, en haar is gevraagd de tuin bij te houden. Wanneer Lydia en Marit arriveren, ontdekken ze niets vreemds en vertrekken weer. Maar Lydia vertrouwt het niet en besluit enkele dagen later terug te keren. Van Sonja ontbreekt echter elk spoor. Zonder groot alarm te slaan, omdat ze immers nog een nieuwsgierige nieuweling is, gaat Lydia de sporen van het meisje na en komt ze tot de schokkende ontdekking dat haar verdwijning verband lijkt te houden met eerdere vermissingen.
Unni Lindell weet met haar jarenlange ervaring de lezer ook in Het lege huis direct het verhaal mee in te trekken. Als lezer weet je namelijk dat Sonja’s waarnemingen wel degelijk kloppen en er iets vreselijks in het lege huis plaatsvindt. De vermoedens van Lydia zijn dus gegrond, maar als jongeling weet ze nog niet door te dringen bij haar meerderen. Haar brutaliteit en gretigheid winnen het echter van strikte orders, en zo komt ze tot een verbijsterende ontdekking. Er wordt dan wel een groot onderzoek gestart, zeker wanneer weer Lydia connecties vindt met enkele cold-case zaken die alles te maken hebben met de machtige Noorse olie-industrie.
De staccato schrijfstijl, met korte snippits, en flitsende passages zorgen voor een dreigende spanning. Er wordt niets teveel vertelt, en op die manier weet Lindell de aandacht van de lezers vast te houden. Je springt van het ene spannende moment naar het andere. Daarbij moet ze oppassen dat de vertelsnelheid niet té snel gaat, want op bepaalde stukken heb je het idee dat het verhaal in fast forward wordt afgespeeld. Even bijkomen door te rehabiliteren op het reeds gebeurde had prettig geweest.
Het neemt niet weg dat de plot uitstekend in elkaar zit. Maatschappelijke problemen worden aan de kaak gesteld, er wordt geboord in de menselijke psyche en het is spannend, met onderweg enkele onverwachte wendingen en een kleine verrassing aan het eind.
Het is nog wel de vraag welke kant Lindell met haar nieuwe hoofdpersonage op wilt. Lydia’s karakter schippert tussen enerzijds het afwachtende type die braaf de bevelen van haar meerderen opvolgt, maar aan de andere kant brutaal genoeg is om zelf het heft in handen te nemen. Daarnaast heeft Sneeuw, zoals haar bijnaam luidt, ook in haar privéleven genoeg sores om mee te dealen. Een vermoorde broer, kortzichtige ouders, het singleleven, en een weggestopte gebeurtenis uit haar verleden. En dan draaft ook Marian Dahle nog op. Kortom, genoeg stof voor meer boeken en dus genoeg tijd om de juiste balans hierin te vinden.
Unni Lindell bewijst weer eens een stabiele factor in het thrillerlandschap te zijn. Wil je een lekkere, degelijke, snelle thriller lezen, dan ben je bij haar aan het juiste adres. Het is scherp, zonder opsmuk en professioneel uitgedacht. Het lege huis is een gedegen start van een serie die ongetwijfeld zowel vaste als nieuwe lezers zal kunnen bekoren. Klassiek Scandi-vermaak van Unni Lindell, zoals we van haar gewend zijn.
