"Een bos zo groot als een Engels graafschap, groter dan New York City, het gebied van een verdomde binnenzee...Ik haat de grootte ervan. Het hoeft niet zo groot te zijn.”Angst speelt een grote rol in De jacht en dit wordt extra aangezet door het feit dat Tuva doof is. Vanaf de eerste pagina wordt duidelijk gemaakt dat Tuva doof is maar dit is meer dan een gegeven of een gimmick. De doofheid wordt gebruikt om een sfeer te scheppen en een klein stukje reddeloosheid. Hoewel Tuva er goed mee omgaat en normaal kan functioneren is er de contante dreiging van een lege batterij in haar gehoorapparaat waarvan je als lezer gewoon aanvoelt dat dit elk moment fout kan gaan. Samen met Tuva bekruipt je het gevoel van spanning op het moment dat het eerste piepje van de drie waarschuwingen komt. Dit gevoel blijft je eigenlijk in het gehele verhaal bij, een constant gevoel van luikend gevaar waardoor je continue op je hoede bent. Nadat alle introducties voorbij zijn en het verhaal goed op gang is blijf je op het puntje van je stoel zitten om samen met Tuva te achterhalen wie de dader is van deze gruwelijke moorden.
Schrijf jouw recensie!