Een rekkon, een tokkebi, een nhaga en een mens. Waarschijnlijk is alleen deze laatst genoemde een herkenbare soort, en zij de andere genoemde wezens onbekend. Het zijn schepsels gecreëerd door de Koreaanse auteur Young-Do Lee. De fantasyauteur geldt in eigen land als een fenomeen, en met zijn vierluik De vogel die tranen drinkt heeft hij de harten van veel Koreanen gestolen. Het wordt zelfs ‘het antwoord op In de ban van de ring’ genoemd, maar dat is een vergelijking die vaak wordt gemaakt als een nieuwe fantasyserie een succes is. Het was voor uitgeverij Luitingh-Sijthoff een reden om vertaler Mattho Mandersloot te vragen een Nederlandse vertaling van dit epos te maken, startende met het eerste boek: De hartelozen.
De nhaga’s zijn een reptielachtig volk, levend in de jungles van het warme zuiden, daarnaartoe getrokken na een voor de nhaga’s mislukte Grote Expansieoorlog. Het is een bijzondere soort, maar ook gevaarlijk, gezien hun doelgerichte en nietsontziende jachtinstinct. Ze zijn even lang als de mensen, lopen op 2 poten, communiceren via saeghe (een wijze van gedachte-uitwisseling via de geest), horen vrijwel geen externe geluiden, kunnen slecht tegen water en aanbidden een speciaal geloof dat wordt geleid door Hoeders. Vrouwen maken de dienst uit bij de nhaga’s, en mannen zijn er voor de voortplanting. Om een echte man te worden, wordt er tijdens een grootse ceremonie het hart verwijderd, zodat men onsterfelijk wordt. Het is een verplichte daad en als je het als nhaga weigert, wordt je verbannen naar het koudere – en dus dodelijke – noorden. Andersom is het voor de andere rassen ook een gewaagd risico om het rijk van de nhaga’s te betreden, mede vanwege de vijandelijkheden uit het verleden.
Wie wel regelmatig de gesloten wouden van het zuiden trotseert, is Keigan Draca, een mysterieus mens met het zwaard van een koning. Hij jaagt ter vermaak op nhaga’s en eet ze vervolgens op. Maar nu heeft Keigan een ander doel om het nhaga-territorium te betreden; hij heeft een opdracht gekregen om een specifieke nhaga op te halen en te escorteren naar de Tempel in het noorden. Ryun Fei is deze nhaga, een eigenwijs type dat snode plannen smeedde om zijn hartverwijdering te ontlopen.
Waarom ze de reis naar de Tempel moeten ondernemen, is niet duidelijk, maar het zal een spannende tocht worden. Keigan en Ryun krijgen gezelschap van de rekkon Tynahan en tokkebi Biyung Srabol. Tynahan is een reusachtige, loeisterke krijger in de gedaante van een (pratende) vogel, en Biyung een grappen makend vuurwezen dat op levensgrote kevers vliegt. Samen vormen ze een merkwaardig reisgenootschap op weg naar hun mysterieuze einddoel.
Waar het op het begin – logischerwijs – nog zoeken is naar de basis van het verhaal, geraakt het al snel in een niet-weg-te-leggen boek. Elk hoofdstuk bevat nieuwe wonderen, en de nieuwe soorten worden op een knappe manier tot de lezer gebracht, al blijven er nog veel geheimen over. Of het nu het stugge karakter van Keigan Draca is, de humoristische Biyung, de manse Tynahan of de brutale Ryun; ieder heeft zijn eigen bijzonderheden. De verschillen tussen de vier rassen zijn groot, en binnen de soorten heerst ook een bepaalde structuur/cultuur, waardoor er onderweg genoeg strubbelingen en obstakels zijn die zeer vermakelijk worden gepresenteerd door de auteur. Het levert humoristische dialogen op, amusante situaties, maar ook spannende momenten, waarbij ze elkaars hulp hard nodig hebben.
Naast de gevaarlijke reis van het viertal, zijn er ook talloze andere plotlijnen rondom deze queeste. Vooral binnen de ngaha-gemeenschap speelt veel. De positie van de vrouwen is hierbij cruciaal, want zij zetten de lijnen uit en bepalen de koers, al bestaan de raadselachtige Hoeders weer alleen uit mannen. Het zorgt voor verraad, ontucht, verborgen verlangens en moord. Iets dat ongetwijfeld nog verder uitgewerkt zal worden in de volgende delen. Dat geldt ook voor een ander bizar fenomeen: kolossale hemelroggen met complete ruïnes op hun rug die hoog in de lucht zweven. Dit epos heeft veel te bieden.
Al met al is de conclusie dat er veel te vertellen valt over dit exceptionele verhaal. De vogel die tranen drinkt is een aanwinst voor het fantasygenre, door zijn uniekheid, maar ook zeker door de vlotlopende schrijfstijl van verteller Young-Do Lee en de uitstekende vertaling van Mattho Mandersloot. Daarnaast geven prachtige illustraties een welkom beeld van hetgeen er wordt beschreven. De hartelozen is een puike introductie van deze serie, waarbij de plot weliswaar nog op gang moet komen en het doel onduidelijk is, maar de wereldbouw en de karakterintroducties meer dan geslaagd zijn. Het bevat alles wat het fantasygenre zo aantrekkelijk maakt; een rijk gevulde wereld, onvergetelijke personages en een uiterst origineel verhaal.
