Oh wat een heerlijk spannend boek. Je wordt mee genomen tijdens de Camino van Lotte. Zij loopt dezelfde route als haar man (precies een jaar geleden heeft gelopen).
Ze wil weten waarom om hij zelfmoord heeft gepleegd. Maar was dit wel zelfmoord?
Lotte komt tijdens haar tocht veel mensen tegen met wie ze een praatje maakt. Maar Nicolas is toch wel heel bijzonder hij heeft een bepaalde aantrekkingkracht. Wat komt Lotte allemaal tegen tijdens haar tocht?
Daar kom je maar op 1 manier achter.

De proloog van De Camino van Anya Niewarra begint meteen spannend. Wie bespiedt Emil tijdens zijn zelfmoord? Hij loopt de Camino en had volgens Lotte, zijn vrouw geen zelfmoordgedachten.
Met dit in je achterhoofd zit je meteen op het puntje van je stoel, alleen de spanning zakt al snel in en maakt plaats voor een onderhuidse dreiging richting Lotte..
Wat volgt is een aaneenschakeling van toevallige gevaarlijke gebeurtenissen die Lotte, precies één jaar na diens zelfmoord overkomen tijdens het lopen van de Camino. Zij wil antwoorden op haar vragen over het verleden van Emil, die uit Bosnië komt en probeert deze te vinden door de route van de Camino te lopen, die Emil ook gelopen heeft.
Lotte leer je goed kennen, je leeft met haar mee tijdens het lopen. Het is net of jezelf in de omgeving bent waar Lotte de Camino loopt. Ze is ongeoefend, heeft het zwaar, maar zet wel door. Tijdens het lopen hoopt ze te begrijpen waarom Emil zelfmoord gepleegd heeft. Ze is verdrietig, maar door de dingen die ze ontdekt over Emil verandert ze en krijgt inzichten die haar sterker in haar schoenen doen staan. Want hoe goed kende ze Emil nu eigenlijk?

“Mijn emoties zwiepen sinds dat gesprek alle kanten op en gaan van verbijstering naar razernij en van ongeloof naar verdriet.”

Het verhaal wordt verteld vanuit Lotte en Emil via zijn bieven. Door de wisselende perspectieven, korte hoofdstukken en onverwachte plotwendingen blijf je doorlezen. Door middel van de brieffragmenten van Emil kom je langzaam achter zijn (gruwelijke) verleden in Bosnië.
Anya Niewarra heeft een vlotte, informatieve en beeldende schrijfstijl. De combinatie van vrede en oorlog is mooi verwerkt in het verhaal. Ze heeft veel research gedaan naar de geschiedenis van Joegoslavië en de oorlogsmisdaden in Bosnië-Herzegovina.. Het effect van een plaats en een tijd op een mens is goed weergegeven. Wat goed binnenkomt, is hoe iemand oorlogsmisdaden kan begaan en naderhand een gewoon leven leidt, zonder dat iemand zijn verleden kent.
Wat niet helemaal realistisch is, is de manier waarop Lotte ermee omgaat.

Lotte is gelukkig getrouwd met Emil een voormalige vluchteling uit Bosnië. Samen hebben ze 2 zonen. Na een ziekte besluit Emil om De Camino te gaan lopen, geheel onverwacht pleegt Emil zelfmoord tijdens deze tocht. Als ze bijna 1 jaar later naar Bosnië gaat om zijn as te verstrooien, komt Lotte erachter dat Emil onder een valse identiteit leefde. Met hulp van een advocaat en anderen met kennis van voormalig Joegoslavië en de oorlog in de jaren 90, probeert Lotte erachter te komen wie Emil echt was.
Om Emil beter te leren kennen en uit te zoeken waarom hij juist tijdens het lopen van de Camino zichzelf na zoveel jaar van het leven beroofde, gaat Lotte hetzelfde deel van de Camino lopen en gebruikt ze de foto’s en berichten van Emil als leidraad. Op dezelfde data loopt ze dezelfde route en bezoekt ze dezelfde gebouwen, ze slaapt zelfs in dezelfde hotels en kamers als Emil.

Je leest het boek vanuit Lotte, ieder hoofdstuk vertelt wat Lotte per dag beleefd, zelfs onderverdeeld in de ochtend, middag en avond. Je wordt als lezer meegenomen in de wandeling, de mooie natuur, de moeilijkheden en ontmoetingen met mede pelgrims. Maar ook Lotte’s gedachten en reflectie op haar leven. Tussendoor vertelt een tweede persoon hoe hij Lotte volgt en observeert, tot het einde is niet duidelijk wie die persoon is en waarom hij Lotte volgt. De geschiedenis van de oorlog in Bosnië wordt middels een brief aan Lotte geschreven, als lezer krijg je op deze manier veel achtergrond informatie over de gruwelijkheden die gepleegd zijn tijdens deze oorlog. Wie Emil echt was en wie de briefschrijver is en waarom Emil juist nu een einde aan zijn leven maakt blijft spannend tot het laatste hoofdstuk.

Anya Niewierra kan als geen ander in haar boeken een spannend verhaal combineren met heftige onderwerpen uit de geschiedenis. In dit verhaal de oorlog in Bosnië en eerder de schilderijenroof door de nazi’s (Het dossier) en de tweede wereldoorlog (Het Bloemenmeisje) en ook met luchtigere onderwerpen (geneeskundige kracht van planten of de geheimen van chocolade. De manier waarop ze schrijft is nooit te zwaar maar maakt altijd dat je als lezer nadenkt over hoe jezelf in zo’n situatie zou reageren.

De Camino gaat over Lotte die met haar man, een voormalig vluchteling uit Bosnië, in Zuid-Limburg woont. Samen hebben zij twee zonen en een gelukkig huwelijk. Emil pleegt onverwachts zelfmoord als het de Camino loopt en laat zijn vrouw en kinderen ontredderd achter. Bijna een jaar later reist Lotte met haar kinderen naar de geboortestreek van haar man in Bosnië, om de as van haar man letterlijk los te laten in de rivier waar hij vroeger als kind speelde. Lotte ontdekt dat haar man gelogen heeft over zijn identiteit.

Lotte besluit om in de voetsporen van haar man te treden en ook de Camino te gaan lopen. Ze overnacht in dezelfde hostels als hij deed en gebruikt onderweg de Whatsapp berichtjes en foto’s die haar man haar stuurde toen hij de Camino liep.

Het verhaal van Lotte en haar lange afstandswandeling wordt afgewisseld door delen uit een brief. De brief gaat over de geschiedenis in voormalig Joegoslavië. Het laat de lezer langzaam kennis maken met de geschiedenis van dit land. Het is duidelijk dat de auteur een gedegen historisch onderzoek heeft gedaan.

Lotte evolueert gedurende het verhaal. In het begin van het boek is ze erg verdrietig, in de rouw vanwege de dood van haar man. Als ze begrijpt dat hij niet eerlijk was over zijn verleden overheerst er ook boosheid. Tijdens haar tocht op de Camino komt ze steeds dichterbij zichzelf. “Misschien omdat hier ongrijpbare elementen zoals het pad en het weer mijn ritme bepalen en me dwingen tot loslaten, tot gewoon zijn en niets meer dan dat. Gewoon zijn.”

De Camino speelt al meteen in het begin van het boek een belangrijke rol. De beschrijvingen van de pijntjes tijdens zo’n lange tocht, de uitzichten en de sfeer in de hotels/hostels/refugio’s met de andere wandelaars maken dat je als lezer ook zin krijgt in zo’n wandeltocht.

De plot is goed opgebouwd. Het boek begon al meteen heel spannend. Je blijft geboeid omdat je wilt weten wat er precies gebeurd is. De afwisseling met de brieven maakt dat je ook steeds meer kennis opdoet van wat er in het verleden gebeurd is in voormalig Joegoslavië. Het was voor mij een tijd lang niet duidelijk wie precies de ik-persoon in de brieven was. Dat gaf een extra stukje spanning aan het verhaal over de geheimen uit het verleden. Aan het eind van het boek neemt het verhaal een onverwachtse wending.
In het boek komt ook naar voren hoe de haat van vroegere generaties in een oorlog de haat kan worden van de nieuwe generaties en tot een nieuwe oorlog kan leiden als er geen boete is gedaan, als er geen introspectie is geweest en men zich niet heeft afgevraagd hoe men tot zulke wandaden kon komen. Niewierra beschrijft ook een mooie metafoor over hoe mensen als duizenden spreeuwen in een zwerm als een nieuw wezen kunnen bewegen, zonder dat individuen te herkennen zijn. Tijdens een oorlog kunnen mensen opgaan in zo’n zwerm zonder eigen stem of eigen denken. Dit maakt het boek zo veel meer dan een thriller en heeft het boek zeker een diepere laag.

De Camino is een literair hoogstandje van de schrijfster Anya Niewierra.

Lotte Bonnet getrouwd met Emil Jukic een vluchteling uit Bosnië hebben samen twee zoons en zijn voor het oog gelukkig.
Na genezing van kanker besluit Emil de Camino te gaan lopen. Hij houdt zijn gezin dagelijks vol enthousiasme op de hoogte van zijn ervaringen. Dan zomaar uit het niets pleegt hij zelfmoord. Lotte en haar gezin kunnen dit niet begrijpen en om daar achter te komen en voor haar rouwverwerking besluit zij een jaar na zijn dood dezelfde route te gaan lopen. Nadat zij samen met haar zoons de as van haar man en vader hebben uitgestrooid in de rivier bij zijn geboortedorp komt Lotte erachter dat Emil niet is wie zij dacht.
Tijdens het lopen van de Camino heeft Lotte het gevoel dat zij in de gaten gehouden wordt en er zijn onverklaarbare situaties. Zij ervaart het plezier van het lopen, de natuur, het afzien en de rust die het brengt.
Toch vraagt zij zich steeds af wie was mijn man eigenlijk, heb ik hem wel echt gekend, met wie ben ik 21 jaar getrouwd geweest.
De ene gebeurtenis volgt de ander op en Lotte voelt zich niet meer veilig.
Als zij dan toch iets eerder naar huis gaat dan de bedoeling was vallen thuis de puzzelstukjes in elkaar.

De start van het boek pakt je direct en houd je aandacht het hele boek vast.
De korte hoofdstukken worden afgewisseld met brieven aan Lotte, de schrijver van de brieven blijft voor de lezer lang een raadsel. Door deze brieven leest je de gruwelijkheden van de oorlog in Bosnië die je als lezer niet onberoerd laten. Hier is door de schrijfster terdege en grondig onderzoek naar gedaan.
De personages worden heel goed beschreven en je begrijpt als lezer ook hoe sommige tot hun daden hebben kunnen komen.
De schrijfstijl is beeldend, meeslepend en prettig en je loopt als het ware met Lotte mee. Je ervaart haar plezier maar ook de pijn en de onmacht.

Dit boek krijgt van mij een dikke 5 sterren.

De Camino is een literair hoogstandje van de schrijfster Anya Niewierra.

Lotte Bonnet getrouwd met Emil Jukic een vluchteling uit Bosnië hebben samen twee zoons en zijn voor het oog gelukkig.
Na genezing van kanker besluit Emil de Camino te gaan lopen. Hij houdt zijn gezin dagelijks vol enthousiasme op de hoogte van zijn ervaringen. Dan zomaar uit het niets pleegt hij zelfmoord. Lotte en haar gezin kunnen dit niet begrijpen en om daar achter te komen en voor haar rouwverwerking besluit zij een jaar na zijn dood dezelfde route te gaan lopen. Nadat zij samen met haar zoons de as van haar man en vader hebben uitgestrooid in de rivier bij zijn geboortedorp komt Lotte erachter dat Emil niet is wie zij dacht.
Tijdens het lopen van de Camino heeft Lotte het gevoel dat zij in de gaten gehouden wordt en er zijn onverklaarbare situaties. Zij ervaart het plezier van het lopen, de natuur, het afzien en de rust die het brengt.
Toch vraagt zij zich steeds af wie was mijn man eigenlijk, heb ik hem wel echt gekend, met wie ben ik 21 jaar getrouwd geweest.
De ene gebeurtenis volgt de ander op en Lotte voelt zich niet meer veilig.
Als zij dan toch iets eerder naar huis gaat dan de bedoeling was vallen thuis de puzzelstukjes in elkaar.

De start van het boek pakt je direct en houd je aandacht het hele boek vast.
De korte hoofdstukken worden afgewisseld met brieven aan Lotte, de schrijver van de brieven blijft voor de lezer lang een raadsel. Door deze brieven leest je de gruwelijkheden van de oorlog in Bosnië die je als lezer niet onberoerd laten. Hier is door de schrijfster terdege en grondig onderzoek naar gedaan.
De personages worden heel goed beschreven en je begrijpt als lezer ook hoe sommige tot hun daden hebben kunnen komen.
De schrijfstijl is beeldend, meeslepend en prettig en je loopt als het ware met Lotte mee. Je ervaart haar plezier maar ook de pijn en de onmacht.

Dit boek krijgt van mij een dikke 5 sterren.

De Camino gaat over Lotte die met haar man, een voormalig vluchteling uit Bosnië, in Zuid-Limburg woont. Samen hebben zij twee zonen en een gelukkig huwelijk. Emil pleegt onverwachts zelfmoord als het de Camino loopt en laat zijn vrouw en kinderen ontredderd achter. Bijna een jaar later reist Lotte met haar kinderen naar de geboortestreek van haar man in Bosnië, om de as van haar man letterlijk los te laten in de rivier waar hij vroeger als kind speelde. Lotte ontdekt dat haar man gelogen heeft over zijn identiteit.

Lotte besluit om in de voetsporen van haar man te treden en ook de Camino te gaan lopen. Ze overnacht in dezelfde hostels als hij deed en gebruikt onderweg de Whatsapp berichtjes en foto’s die haar man haar stuurde toen hij de Camino liep.

Het verhaal van Lotte en haar lange afstandswandeling wordt afgewisseld door delen uit een brief. De brief gaat over de geschiedenis in voormalig Joegoslavië. Het laat de lezer langzaam kennis maken met de geschiedenis van dit land. Het is duidelijk dat de auteur een gedegen historisch onderzoek heeft gedaan.

Lotte evolueert gedurende het verhaal. In het begin van het boek is ze erg verdrietig, in de rouw vanwege de dood van haar man. Als ze begrijpt dat hij niet eerlijk was over zijn verleden overheerst er ook boosheid. Tijdens haar tocht op de Camino komt ze steeds dichterbij zichzelf. “Misschien omdat hier ongrijpbare elementen zoals het pad en het weer mijn ritme bepalen en me dwingen tot loslaten, tot gewoon zijn en niets meer dan dat. Gewoon zijn.”

De Camino speelt al meteen in het begin van het boek een belangrijke rol. De beschrijvingen van de pijntjes tijdens zo’n lange tocht, de uitzichten en de sfeer in de hotels/hostels/refugio’s met de andere wandelaars maken dat je als lezer ook zin krijgt in zo’n wandeltocht.

De plot is goed opgebouwd. Het boek begon al meteen heel spannend. Je blijft geboeid omdat je wilt weten wat er precies gebeurd is. De afwisseling met de brieven maakt dat je ook steeds meer kennis opdoet van wat er in het verleden gebeurd is in voormalig Joegoslavië. Het was voor mij een tijd lang niet duidelijk wie precies de ik-persoon in de brieven was. Dat gaf een extra stukje spanning aan het verhaal over de geheimen uit het verleden. Aan het eind van het boek neemt het verhaal een onverwachtse wending.
In het boek komt ook naar voren hoe de haat van vroegere generaties in een oorlog de haat kan worden van de nieuwe generaties en tot een nieuwe oorlog kan leiden als er geen boete is gedaan, als er geen introspectie is geweest en men zich niet heeft afgevraagd hoe men tot zulke wandaden kon komen. Niewierra beschrijft ook een mooie metafoor over hoe mensen als duizenden spreeuwen in een zwerm als een nieuw wezen kunnen bewegen, zonder dat individuen te herkennen zijn. Tijdens een oorlog kunnen mensen opgaan in zo’n zwerm zonder eigen stem of eigen denken. Dit maakt het boek zo veel meer dan een thriller en heeft het boek zeker een diepere laag.

De Camino gaat over Lotte die met haar man, een voormalig vluchteling uit Bosnië, in Zuid-Limburg woont. Samen hebben zij twee zonen en een gelukkig huwelijk. Emil pleegt onverwachts zelfmoord als het de Camino loopt en laat zijn vrouw en kinderen ontredderd achter. Bijna een jaar later reist Lotte met haar kinderen naar de geboortestreek van haar man in Bosnië, om de as van haar man letterlijk los te laten in de rivier waar hij vroeger als kind speelde. Lotte ontdekt dat haar man gelogen heeft over zijn identiteit.

Lotte besluit om in de voetsporen van haar man te treden en ook de Camino te gaan lopen. Ze overnacht in dezelfde hostels als hij deed en gebruikt onderweg de Whatsapp berichtjes en foto’s die haar man haar stuurde toen hij de Camino liep.

Het verhaal van Lotte en haar lange afstandswandeling wordt afgewisseld door delen uit een brief. De brief gaat over de geschiedenis in voormalig Joegoslavië. Het laat de lezer langzaam kennis maken met de geschiedenis van dit land. Het is duidelijk dat de auteur een gedegen historisch onderzoek heeft gedaan.

Lotte evolueert gedurende het verhaal. In het begin van het boek is ze erg verdrietig, in de rouw vanwege de dood van haar man. Als ze begrijpt dat hij niet eerlijk was over zijn verleden overheerst er ook boosheid. Tijdens haar tocht op de Camino komt ze steeds dichterbij zichzelf. “Misschien omdat hier ongrijpbare elementen zoals het pad en het weer mijn ritme bepalen en me dwingen tot loslaten, tot gewoon zijn en niets meer dan dat. Gewoon zijn.”

De Camino speelt al meteen in het begin van het boek een belangrijke rol. De beschrijvingen van de pijntjes tijdens zo’n lange tocht, de uitzichten en de sfeer in de hotels/hostels/refugio’s met de andere wandelaars maken dat je als lezer ook zin krijgt in zo’n wandeltocht.

De plot is goed opgebouwd. Het boek begon al meteen heel spannend. Je blijft geboeid omdat je wilt weten wat er precies gebeurd is. De afwisseling met de brieven maakt dat je ook steeds meer kennis opdoet van wat er in het verleden gebeurd is in voormalig Joegoslavië. Het was voor mij een tijd lang niet duidelijk wie precies de ik-persoon in de brieven was. Dat gaf een extra stukje spanning aan het verhaal over de geheimen uit het verleden. Aan het eind van het boek neemt het verhaal een onverwachtse wending.
In het boek komt ook naar voren hoe de haat van vroegere generaties in een oorlog de haat kan worden van de nieuwe generaties en tot een nieuwe oorlog kan leiden als er geen boete is gedaan, als er geen introspectie is geweest en men zich niet heeft afgevraagd hoe men tot zulke wandaden kon komen. Niewierra beschrijft ook een mooie metafoor over hoe mensen als duizenden spreeuwen in een zwerm als een nieuw wezen kunnen bewegen, zonder dat individuen te herkennen zijn. Tijdens een oorlog kunnen mensen opgaan in zo’n zwerm zonder eigen stem of eigen denken. Dit maakt het boek zo veel meer dan een thriller en heeft het boek zeker een diepere laag.

Emil, de man van Lotte, pleegde zelfmoord tijdens het wandelen van de Camino en Lotte kan maar niet begrijpen waarom. Ze gaat een jaar na zijn overlijden precies dezelfde route lopen in de hoop antwoorden te krijgen op haar vragen.
Ze komt er achter dat Emil haar jarenlang voorgelogen heeft over zijn verleden en dat hij veel geheimen had. Tijdens het lopen heeft Lotte het gevoel dat ze gevolgd wordt en er gebeuren verschillende ongelukken met haar medewandelaars. Lotte vermoedt dat die ongelukken niet toevallig zijn maar dat ze bedoeld waren om haar uit te schakelen. Uiteindelijk krijgt ze antwoorden op haar vragen en heeft ze er vrede mee.

Het is een ontzettend mooi boek om te lezen. De combinatie van een zware wandeltocht met een onbekend, duister verleden heeft ervoor gezorgd dat het een mooi verhaal is geworden. Anya Niewierra heeft de Camino zelf een stuk gelopen en veel onderzoek gedaan naar de oorlog in Bosnië en dat is goed te merken in het verhaal. Ze schrijft filmisch en het is net of je de Camino met haar meeloopt. Ze heeft ook voor spanning gezorgd door tussen de hoofdstukken fragmenten uit een brief te plaatsen. Daardoor wordt de spanning opgebouwd en wil je steeds verder lezen.
Het verleden van Emil vond ik aangrijpend. Het effect op iemand in oorlogstijd is goed beschreven en ook hoe zo iemand na de oorlog probeert zijn leven weer op te pakken.
Dit boek is echt een aanrader en ik geef het vijf sterren.

De Limburgse Lotte loopt de pelgrimstocht als rouw verwerking.
precies een jaar geleden heeft haar man zelfmoord gepleegd tijdens het lopen van deze tocht.
totaal onbegrijpelijk voor Lotte en ze heeft besloten precies dezelfde tocht, op precies dezelfde datums als haar man te gaan lopen.
Op naar antwoorden. op zoek naar het waarom.

Het boek begint al meteen met een spanning die je al nieuwsgierig maakt naar meer.
het verhaal word verteld uit het zicht van Lotte en haar verdriet om het verlies van haar man.
ze neemt je letterlijk mee op reis, mee naar DE CAMINO.
beetje bij beetje komen er dingen aan het licht en is de vreselijke oorlog uit Bosnië een onderdeel van het verhaal.
zowel het thema als het hele verhaal is uniek, echt Anya Niewierra waardig.
de schrijfstijl ervaar ik als erg prettig. het geeft me op de een of andere manier een vertrouwd gevoel.
ik heb dan ook erg genoten van deze spannende maar zeker emotionele reis

Lotte is een kunstenaar op het gebied van chocolade en woont in Limburg. Ze is haar man Emil, een Bosniër verloren nadat hij zelfmoord had gepleegd tijdens het lopen van de Camino. Lotte snapt er niets van, hij ging de Camino juist lopen om het leven te vieren naar het herstel van kanker. Emil droeg Lotte op handen. Voor haar eigen verwerking besluit ze vrij impulsief om ongetraind de Camino te lopen. Ze laat een vakantie naar Florida lopen en loopt dezelfde route als haar Emil. Ze boekt overnachtingen in dezelfde hotels. Ze moet heel wat doorstaan aan blaren en noodweer en andere situaties. Ontmoet mensen die Emil ook hebben ontmoet. Wie is te vertrouwen, wie niet? Wie is Emil en is Emil wel de Emil die ze kent? Wat weet ze eigenlijk van zijn verleden behalve dat hij vluchteling was?
Het is weer een echte Anya Niewierra een combinatie van spanning, romantiek en geschiedenis. Nu was de geschiedenis erg leuk vlak voor de oorlog in toenmalig Joegoslavië uitbrak heb ik daar nog een rondreis met openbaar vervoer en rugzak gemaakt. De spanning was toen al voelbaar. Om nu de geschiedenis te lezen en hoe diep de haat zat werd nu pas echt duidelijk. Het boek leest makkelijk weg met zoveel spanning dat je niet kan ophouden met lezen en tegelijk niet wil dat het boek uit is. Het boek had meerdere verhaallijnen, het verhaal van Lotte natuurlijk maar ook een brief van Emil die hij voor zijn dood heeft geschreven. Jammer was wel dat er daar aanwijzingen in zaten die het slot enigszins verraadden. Dat maakt dat het eind nogal voorspelbaar was, maar dat is ook het enige minpuntje.
Kortom een absolute aanrader maar door dat ene minpuntje 4 sterren van mij en geen 5. Het is wel een dikke aanrader en kijk uit naar een volgend boek.

Lotte is een kunstenaar op het gebied van chocolade en woont in Limburg. Ze is haar man Emil, een Bosniër verloren nadat hij zelfmoord had gepleegd tijdens het lopen van de Camino. Lotte snapt er niets van, hij ging de Camino juist lopen om het leven te vieren naar het herstel van kanker. Emil droeg Lotte op handen. Voor haar eigen verwerking besluit ze vrij impulsief om ongetraind de Camino te lopen. Ze laat een vakantie naar Florida lopen en loopt dezelfde route als haar Emil. Ze boekt overnachtingen in dezelfde hotels. Ze moet heel wat doorstaan aan blaren en noodweer en andere situaties. Ontmoet mensen die Emil ook hebben ontmoet. Wie is te vertrouwen, wie niet? Wie is Emil en is Emil wel de Emil die ze kent? Wat weet ze eigenlijk van zijn verleden behalve dat hij vluchteling was?
Het is weer een echte Anya Niewierra een combinatie van spanning, romantiek en geschiedenis. Nu was de geschiedenis erg leuk vlak voor de oorlog in toenmalig Joegoslavië uitbrak heb ik daar nog een rondreis met openbaar vervoer en rugzak gemaakt. De spanning was toen al voelbaar. Om nu de geschiedenis te lezen en hoe diep de haat zat werd nu pas echt duidelijk. Het boek leest makkelijk weg met zoveel spanning dat je niet kan ophouden met lezen en tegelijk niet wil dat het boek uit is. Het boek had meerdere verhaallijnen, het verhaal van Lotte natuurlijk maar ook een brief van Emil die hij voor zijn dood heeft geschreven. Jammer was wel dat er daar aanwijzingen in zaten die het slot enigszins verraadden. Dat maakt dat het eind nogal voorspelbaar was, maar dat is ook het enige minpuntje.
Kortom een absolute aanrader maar door dat ene minpuntje 4 sterren van mij en geen 5. Het is wel een dikke aanrader en kijk uit naar een volgend boek.

Lotte is een kunstenaar op het gebied van chocolade en woont in Limburg. Ze is haar man Emil, een Bosniër verloren nadat hij zelfmoord had gepleegd tijdens het lopen van de Camino. Lotte snapt er niets van, hij ging de Camino juist lopen om het leven te vieren naar het herstel van kanker. Emil droeg Lotte op handen. Voor haar eigen verwerking besluit ze vrij impulsief om ongetraind de Camino te lopen. Ze laat een vakantie naar Florida lopen en loopt dezelfde route als haar Emil. Ze boekt overnachtingen in dezelfde hotels. Ze moet heel wat doorstaan aan blaren en noodweer en andere situaties. Ontmoet mensen die Emil ook hebben ontmoet. Wie is te vertrouwen, wie niet? Wie is Emil en is Emil wel de Emil die ze kent? Wat weet ze eigenlijk van zijn verleden behalve dat hij vluchteling was?
Het is weer een echte Anya Niewierra een combinatie van spanning, romantiek en geschiedenis. Nu was de geschiedenis erg leuk vlak voor de oorlog in toenmalig Joegoslavië uitbrak heb ik daar nog een rondreis met openbaar vervoer en rugzak gemaakt. De spanning was toen al voelbaar. Om nu de geschiedenis te lezen en hoe diep de haat zat werd nu pas echt duidelijk. Het boek leest makkelijk weg met zoveel spanning dat je niet kan ophouden met lezen en tegelijk niet wil dat het boek uit is. Het boek had meerdere verhaallijnen, het verhaal van Lotte natuurlijk maar ook een brief van Emil die hij voor zijn dood heeft geschreven. Jammer was wel dat er daar aanwijzingen in zaten die het slot enigszins verraadden. Dat maakt dat het eind nogal voorspelbaar was, maar dat is ook het enige minpuntje.
Kortom een absolute aanrader maar door dat ene minpuntje 4 sterren van mij en geen 5. Het is wel een dikke aanrader en kijk uit naar een volgend boek.

Anya Niewierra schreef eerder de thrillers Vrij uitzicht, Het Dossier en Het bloemenmeisje.
Haar boeken werden genomineerd voor meerdere prijzen.
Met Het bloemenmeisje won ze de Hebban Thrillerprijs voor het beste boek van het jaar.
Ze is directeur van Visit Zuid -Limburg en eigenaar van hotel en B & B De witte lelie.
Ze woont, schrijft en schildert afwisselend in Zuid-Limburg en in de Pyreneeën.

Tijdens het lopen van de Camino pleegde de man van de 44- jarige Lotte Bonnet zelfmoord.
Voor Lotte en hun twee kinderen onbegrijpelijk want ze wonen al jaren gelukkig met zijn vieren in Zuid-Limburg.
Na 11 maanden wanneer Lotte samen met haar zonen zijn as uitstrooien in Bosnië ontdekt ze dat Emil heeft gelogen over zijn identiteit.
Ze schakelt een advocaat in om onderzoek te doen naar zijn verleden en die komt tot een schokkende ontdekking.
Lotte wil weten wat Emil heeft gedreven tot zelfmoord en besluit zelf zijn Camino volgens zijn route en zijn planning te lopen.
Dat is niet geheel zonder gevaar.

De cover is prachtig met de kleuren okergeel en turquoise tinten en de naam van de auteur in reliëf.
Met voorin het boek de getekende route van de Camino mooi weergegeven.
Anya Niewierra weet de lezer vanaf het begin te boeien en schrijft zo filmisch dat je als ware zelf de Camino meeloopt.
Een mooi opgebouwd plot waardoor je door de afwisselende hoofdstukken, die zowel worden verteld vanuit de ik-vorm van Lotte als vanuit andere personages, o.a. een onbekende stalker en een brief gericht aan Lotte, langzaamaan meer over Emil zijn verleden en beweegredenen te weten komt.
Uiteindelijk komen de verhaallijnen samen op het einde.
Je kunt merken dat Anya veel research gedaan heeft voor dit verhaal.
Zij heeft ook nog onvoorbereid de Camino zelf gelopen.
Dat maakt het verhaal geloofwaardiger.
Erg origineel om zowel de oorlog in Bosnië als de Camino te verweven tot dit mooi geschreven pareltje.
Ook veel mooie citaten passeren de revue, waaronder deze’ Wat wij door eigen schuld lijden, moeten wij met gelatenheid dragen’
Ik had vooraf een kwalitatief goed boek verwacht zoals ik gewend ben van Anya en dat is weer uitgekomen.

Ook nu heeft ze weer een mooi pareltje afgeleverd, een aangrijpend boek dat je na het lezen even moeten laten bezinken
Ik kijk alweer uit als enorme fan naar haar volgende boek.
Voor mij een van onze beste auteurs van eigen bodem.

Mijn dank gaat uit naar Thrillzone en uitgeverij Luitingh Sijthoff voor het verstrekken van het leesclub-exemplaar.

Voor info over auteur en cover volg link https://www.hebban.nl/spot/saskia-in-de-boekenhemel/nieuws/de-camino-va…

Het vierde boek van Anya Niewierra, De Camino, biedt net als voorganger Het Bloemenmeisje een boeiende leeservaring. Het is goed en beeldend geschreven maar wel minder spannend. De psychologisch historische roman met Feelgood trekjes kent wel spanning maar is beslist geen thriller. Het zet de lezer daarentegen aan het denken over de bereidheid van mensen om elkaar uit te roeien. De genocide in Bosnië vervult dan ook een hoofdrol en de verhaallijn van de wat naïeve maar lieftallige chocolatier Lotte dient als tegenwicht hiertegen. Het resultaat is genocide gedoopt in een laagje chocolade, chocolade die een bitter hart doet smelten.

‘Mijn verleden is gitzwart’

Lotte Bonnet en haar kinderen blijven geschokt achter na de zelfmoord van de geliefde echtgenoot en vader Emil. Emil, een Bosnische oorlogsvluchteling, liep de Camino en besloot tijdens de tocht op dramatische wijze zijn leven te beëindigen. Wanneer Lotte en de kinderen na elf maanden zijn as willen uitstrooien in zijn geboortedorp, komt Lotte erachter dat Emil loog over zijn identiteit.
Totaal verbijsterd geeft ze een advocaat de opdracht een onderzoek in te stellen naar het verleden van haar man. De waarheid is ontstellend en hartverscheurend. Ondertussen loopt ze net als Emil de Camino en volgt zijn voetstappen in een poging te achterhalen wat hem hiertoe dreef.
Onderwijl worstelt ze met de vraag of ze de waarheid aan haar kinderen moet vertellen.

‘Wij verkopen illusies van genot mijn Duso’
‘Mijn Emil verkocht wel meer illusies’

De schrijfster grossiert in mooie muzikale zinnen en trekt de lezer op heldere en beeldende wijze het verhaal in. De bloemrijke taal laat je het zweet van het lopen haast letterlijk proeven en de beschrijvingen over chocolade doen het water in de mond lopen.
Het zijn niet alleen de zelf verzonnen frasen van de schrijfster die indruk maken. Ook de citaten die aan het begin van de hoofdstukken staan zijn indrukwekkend en passen bij het thema en de inhoud van de hoofdstukken. Een interessant detail is dat de schrijfster veel van die citaten zag toen ze zelf de Camino liep ter voorbereiding op het schrijven van het boek. Ze heeft ze genoteerd en gebruikt naast de citaten die ze zelf al kende.

Het verhaal heeft de vorm van een reisverslag. Lotte’s relaas wordt afgewisseld met gedeeltes uit een aan haar gerichte brief en met de appjes die haar man stuurde tijdens het lopen van de Camino het jaar ervoor. Ook is er sprake van een misdadiger die van zich laat horen. Het Lotte-perspectief vertegenwoordigt de mens die in welvaart en zonder oorlog is opgegroeid en die weinig begrijpt van de redenen om oorlog te voeren met je naaste buren. De aan haar gerichte brief geeft antwoorden op vragen van Lotte en probeert ook te verklaren wat mensen ertoe aanzet om mee te gaan in een geweldsspiraal en genocide. Dit wordt goed en helder neergezet en het wordt deels begrijpelijk wat mensen bezielde in Joegoslavië. Het maakt ook duidelijk hoe belangrijk het is om leed te verwerken en waarschuwt op zijn eigen manier voor het gevaar van populisme.

‘Ieder is de smid van zijn geluk maar het toeval smeedt mede’

Het oorlogsverhaal is daarmee een stuk interessanter dan de verhaallijn van Lotte die daarbij nogal simpel en wat dunnetjes afsteekt. Aan de ene kant is dat begrijpelijk aangezien de levensverhalen van de vluchteling en Lotte zeer verschillen, maar aan de andere kant is dit ook bedoeld als thriller en dat komt niet echt tot zijn recht. Lotte heeft helemaal niet door dat iemand haar kwaad wil doen terwijl om haar heen slachtoffers vallen. Het is wel heel toevallig dat zij er zonder kleerscheuren van afkomt maar het feit dat zij niet achterdochtig geraakt zit tegen ongeloofwaardigheid aan. Wanneer ze eindelijk bedenkingen krijgt, blijkt ze wel achterdochtig naar de autoriteiten te zijn. Wat de redenen daarvoor zijn wordt echter niet (voldoende) uit de doeken gedaan waardoor dit stuk ongeloofwaardigheid toeneemt. Het zal de bedoeling zijn dat de spanning daardoor toeneemt. Het tegengestelde is echter het geval.

‘De eerste dode in elke oorlog is het gezonde verstand’

Ondanks het feit dat het wat dunne thrillerelement een bijproduct lijkt om het verhaal van de genocide aan op te hangen, is de ontwikkeling van de plot reuzeverrassend. Het stelt alles in een volkomen ander daglicht. De aangrijpende geschiedenis van de oorlog in Bosnië en de achtergronden van daders en slachtoffers blijven gedurende het lezen de aandacht vasthouden. Daarnaast is het gruwelijk om te zien hoe emoties elke rede kunnen uitbannen. Gedane zaken nemen geen keer en het hele relaas stelt de vraag of je de oorlog wel uit een mens kan krijgen. Is liefde en chocolade wel genoeg? Kun je jezelf vergeven? En wat doet je verleden met je nabestaanden?

De Camino een pelgrimsroute naar Santiago Compostella is de rode draad in het verhaal. Lotte de hoofdpersonage kiest ervoor om de route te lopen, nadat haar man Emil op dezelfde rit aan zelfmoord is overleden. Ze blijft achter met onbeantwoorde vragen. Ze waren toch gelukkig in hun huwelijk met twee mooie zonen? Een goed lopende zaak. Hij was niet spraakzaam over zijn verleden, maar ze wist dat hij uit het voormalige Joegoslavië kwam. Met behulp van een advocaat komen ze erachter dat in het verleden van Emil meer speelde dan ze had kunnen vermoeden. Om erachter te komen loopt ze aan de hand van Emils berichten de Camino zelf. wat dreef 'Mielke' er toe om zijn leven te beëindigen ?Tijdens de reis komen de geheimen aan het licht en ze herontdekt zichzelf.

Anya Niewierra heeft met dit boek wederom een zeer geslaagde boek gecreëerd.

De eerder verschenen thrillers van Anya Niewierra “Vrij uitzicht” en “Het dossier” werden genomineerd voor meerdere prijzen. Met haar derde thriller “Het bloemenmeisje” won zij de Hebban Thrillerprijs voor het beste boek van het jaar. Anya woont afwisselend in Zuid-Limburg en de Pyreneeën, waar zij schrijft en schildert.

Het boek begint meteen met een spannende proloog waardoor je meteen in het verhaal zit, gedateerd 6 augustus.
Samen met haar gezin woont Lotte in Zuid-Limburg waar zij werkt als chocolatier. Haar man Emil, is een voormalige vluchteling uit Bosnië. Na zijn ziekte besluit hij de Camino te lopen. Hoe groot is de schok, het verdriet en de ontreddering wanneer blijkt dat Emil op 6 augustus tijdens het lopen van de Camino zelfmoord pleegt.

Het is elf maanden later wanneer Lotte samen met haar 2 zoons de as van Emil uitstrooit in zijn geboortedorp. Dit is al emotioneel genoeg, maar dan blijkt dat Emil gelogen heeft over zijn identiteit. Zij blijft zitten met zoveel vragen en emoties dat zij besluit om ongeoefend de Camino zelf te gaan lopen. Wat heeft Emil gedreven om zelfmoord te plegen? Daarom besluit zij om de route te lopen volgens de planning van Emil, zijn route, dezelfde kamers en vertrekt een jaar na zijn overlijden. Dit is echter niet geheel zonder gevaar.

De eerdere boeken van Anya heb ik verslonden. Mijn verwachtingen waren eigenlijk dan ook best hoog.

Maar zij heeft zichzelf weer overtroffen met haar prachtige schrijfstijl, beeldende omschrijvingen, de goed uitgewerkte personages qua gevoelens en emoties. Waar ik ook enorm van heb genoten waren de vele schitterende citaten in het boek.

‘Ja, wat ik eigenlijk wil, is me verwijderen van die regenboog aan emoties die sinds zijn zelfmoord mijn voelen kleurt’.

Je leest het verhaal vanuit de ik-vorm (Lotte), afgewisseld met “de brief” die aan haar gericht is, vanuit het oogpunt van een onbekende stalker en andere voorkomende personages, de Whatsappjes van Emil tijdens zijn eigen Camino. Gaandeweg dit verhaal krijgt Lotte antwoorden op haar vragen en vallen de puzzelstukjes op het einde op hun plek. Wat ik minder vond was de naïviteit van Lotte, dit maakte het voor mij in sommige stukken ongeloofwaardig.
Wat zeer origineel is hoe Anya de oorlog in voormalig Joegoslavië heeft weten te verweven met de Camino. De gruwelijkheden van wat een oorlog met zich meebrengt, niet alleen tijdens, maar vooral wat dit daarna met een mens kan doen. Door dit alles merk je dat Anya Niewierra ontzettend veel research heeft gedaan. Leuk feit is dat zij zelf ook een gedeelte van de Camino heeft bewandeld.

Kortom ik heb weer genoten van je boek Anya. Kijk nu al uit naar je volgende boek.

Ik waardeer dit boek met 4,5*

Met de leesclub mocht ik het boek De Camino van Anya Niewierra lezen.
Wat was en ben ik blij dat ik mee mocht doen.

Vorig jaar las ik Het bloemenmeisje van Anya Niewierra, ik vond dit zo'n mooi boek dat hiermee de verwachtingen voor De Camino vrij hoog waren.
Ik verwachtte een boek met veel informatie. Gedetailleerde omschrijving van omgevingen en personages waardoor ik me goed zou kunnen inleven.

Het boek is opgebouwd in verschillende verhaallijnen. Het verhaal wordt verteld vanuit Lotte, die de Camino gaat lopen. Een brief geschreven door een onbekend persoon en een deel vanuit een onbekende man.
Mooi vind ik het dat ieder hoofdstuk met een citaat begint.
Anya maakt in het boek veel gebruik van prachtige zinnen die me soms hebben gedwongen om het nog eens te lezen.
Ik vind dat wel tof, omdat ik hierdoor het boek nog bewuster heb gelezen.

Één voorbeeld van zo'n mooi stukje tekst:

Je kunt als mens maar in één dimensie leven. In het verleden, in de toekomst of in het nu. Immers,  daar waar jouw gedachten zijn, daar ben ook jij..

Deze vond ik zo mooi, pakkend en leerzaam.

Het boek is een hele mooie combinatie van historische gebeurtenissen en spanning tijdens de tocht die Lotte maakt.
Hierdoor vind ik het niet een typische spannende thriller, maar zeker wel een hele mooie. Het plot van het verhaal is steengoed en je moet dan ook een flinke portie geduld hebben voor je er achter komt hoe het werkelijk in elkaar zit. Ik had het in ieder geval niet zien aankomen.
Anya heeft er een prachtig kloppend geheel van gemaakt. Alle lijntjes komen mooi samen en de puzzelstukjes vallen op hun plaats.

In het boek zit een hoog gehalte aan psychologie verwerkt. Anya laat met dit verhaal heel goed zien wat er in een mens kan leven, zonder dat iemand het weet. Hoe mensen gebrainwashed kunnen worden door de leefsituatie waar ze in zitten. Daarnaast laat ze zien hoe een tocht als de Camino ervoor kan zorgen dat je als mens tot jezelf kunt komen en hele andere inzichten kunt krijgen.

Daar komen we weer een mooi citaat tegen:

"Misschien start je de Camino met denken aan anderen, maar de Camino dwingt je uiteindelijk naar binnen, naar dat dolende wezen in jezelf."

Ik vind het een geweldig boek.
In alles merk je dat er vreselijk veel onderzoek gedaan is om tot al deze informatie te komen.
Hoe knap het is om dit alles tot 1 verhaal te weven. Een stukje geschiedenis meegeven en dat dan ook nog zo spannend te maken dat je uiteindelijk op het puntje van je stoel zit om de laatste stukken tot je te nemen.
In het begin moest ik wel even in het verhaal komen.
De eerste 2 stukken van De brief leidde me soms af van de verhaallijn van Lotte.
Verderop werd dit steeds beter en ging ik het beter begrijpen. Vanaf daar kon ik het boek ook niet meer wegleggen.

Ik ben enthousiast en geef De Camino dan ook 5 dikverdiende ☆☆☆☆☆

Dit verhaal heeft me enorm gegrepen en
ik merk regelmatig dat deze indringende
vertelling nog steeds door mijn gedachten gaat.
Heb momenteel wat moeite een nieuw
boek te vinden waar ik in kan verdwijnen.

Een boek dat je in één keer uit MOET lezen.
Ik kon het iig niet wegleggen.
Genoten!

Een prachtig verhaal, weer.
Niewarra is de beste Nederlandse thrillerschrijver!

Ik vond dit een geweldig verhaal met vele lagen. Ik heb tijdens het lezen de tocht “meegelopen” en de belevenissen “mee beleefd “.
Fantastisch in elkaar geschreven verhaal.

Populisme: Het begint met een leugen die verteld wordt tot waarheid. En steeds aangedikt en verder verteld wordt. Tot het een 'wolk' is als spreeuwen en men niet meer weet wat waar of onwaar is. Loopt uit op : "Ein Reich...Ein Folk...Ein Führer".