Door: Denise Wolfs

In 2013 brak Walter Lucius door met zijn thriller De vlinder en de storm, het eerste deel van de Hartland-trilogie. Met dit boek won hij meteen de Schaduwprijs 2013 voor beste Nederlandstalige thrillerdebuut. Centraal in de Hartland-trilogie staan de belevenissen van twee onderzoeksjournalisten: de van oorsprong Afghaanse Farah Hafez en de Nederlands-Amerikaanse Paul Chapelle. De rechten van dit boek zijn aan een aantal buitenlandse uitgevers verkocht, waaronder Duitsland, Engeland en Frankrijk. In 2016 verscheen het tweede deel van de trilogie, Schaduwvechters en recentelijk verscheen deel drie De stad en het vuur. Naar aanleiding hiervan had Thrillzone een uitgebreid gesprek met Lucius.

Voor de lezers die je misschien nog niet kennen, kun je wat over jezelf vertellen?

‘Ik profileer me graag als Walter die ooit drummer was, maar uiteindelijk theater is gaan doen en via theater bij televisie terecht is gekomen en uiteindelijk door een script te schrijven, wat helemaal uit de hand liep, boekenschrijver is geworden.’ Sinds dat hij zeven jaar geleden begonnen is met schrijven is hij fulltime schrijver. Walter begint enthousiast te vertellen over zijn jeugd. ‘Zonder nou sentimenteel te zijn, mijn moeder en mijn vader zijn mijn grootste leermeesters geweest. Wat ik van mijn moeder heb meegekregen is een enorme verbeelding en een muzikaal gevoel. Mijn moeder zong altijd en was een hele warme, gezellige Brabantse vrouw. Ze nam me mee naar films, al toen ik vier was, en een van de eerste films die ik heb gezien was Tom Duim (Tom Thumb, 1958).’ Zelfs nu nog herinnert hij zich de beelden en zelfs de geuren. ‘Mijn vader was officier bij het korps mariniers, maakte allerlei reizen en ging op allerlei missies. Hij bracht altijd letterlijk dingen met zich mee, bijvoorbeeld houtsnijwerk of hele grote schelpen waarin ik de zee kon horen, dus mijn fantasie werd hierdoor enorm gestimuleerd. Dat was de reden dat ik als kind al ging schrijven. Ik schreef op wat hij allemaal meemaakte. Die combinatie van een opgroeien in een hele fijne, warme omgeving en een vader hebben die de link was met de buitenwereld hebben me gemaakt tot wie ik ben’.

Je boeken spelen zich op verschillende plekken op de aarde af. Heb je deze plekken zelf bezocht?

‘De trilogie begint in Amsterdam, maar we gaan naar Moskou, Jakarta, Johannesburg enz. Mensen vragen me inderdaad vaak of ik daar zelf ben geweest en het antwoord daarop is nee. Ik heb het met eigen ogen gezien, maar dan op de manier zoals ik dat als kind al begon te doen, dat ik me mijn vader voorstelde, varend op de Indische Oceaan. De oceaan hoorde ik door de schelp en ik kende natuurlijk de schepen waar mijn vader op voer. Het gebruik maken van beelden en mijn verbeelding is een manier van werken geworden. Bovendien is het erg economisch’, grapt Lucius nog, ‘want ik hoef al die verre reizen niet te maken.’ Eén van de landen die hij toevallig wel zelf heeft bezocht is Vietnam. ‘Ik ben er geweest en daar ben ik ontzettend blij mee, maar als ik dan bijvoorbeeld de keizerlijke hoofdstad bekijk, dan lopen nog steeds die toeristen daar rond. Terwijl als ik er niet was geweest, dan had ik documentaires gezien en in mijn verbeelding was het dan gewoon die stad geweest. Ik voel me het beste op mijn gemak als ik al die invloeden, beelden , documentaires, verhalen van mensen enz. allemaal verzamel en dan kan beschrijven.’ Wel moet alles wat hij beschrijft kloppen.

Wist je al meteen dat je boeken een trilogie gingen vormen?

‘Ja, ik had letterlijk drie grote archiefdozen voor me staan, ook al was het eigenlijk niet de bedoeling dat ik boeken ging schrijven. Het toenmalige concept was bedoeld als televisieserie die zich voornamelijk in Nederland zou afspelen, maar die zou gaan over de multiculturele spanningen. Vandaar dat Farah een Afghaanse achtergrond heeft. Het concept lag op een gegeven moment bij de Avro en ik dacht ik ga proberen een aflevering helemaal uit te schrijven. Ik begon te schrijven en ik dacht meteen dit is geen scenario. Ik ging ineens uitgebreid over gevoelens schrijven. Het grappige was dat mijn vrouw zei, ik zie je helemaal gelukkig zijn daar achter je laptopje, ga daar eens lekker mee door.’ Dat heeft hij gedaan en daarom heeft hij het eerste boek aan zijn vrouw opgedragen.

Is er een kans dat de boeken toch nog verfilmd worden?

‘Er is een Duits-Oostenrijkse filmmaatschappij die interesse heeft maar die wil wachten tot het derde boek daar verschenen is. Ook een Engelse producent heeft interesse getoond.’ Stiekem heeft Lucius ook al nagedacht over welke actrice Farah zou moeten spelen: ‘ze heet Elodie Yung en ze speelt o.a. in The girl with the dragon tattoo.’ Het karakter van Farah is deels gebaseerd op de Marokkaanse actrice Jihane El Fahidi. Met haar heeft Walter een korte, maar prettige samenwerking gehad. Sowieso is Lucius fan van de vrouwlijke karakters in zijn boeken: ‘het zijn hele sterke vrouwen die een enorm rijk gevoelsleven hebben.’

Als je nog een keer een trilogie zou schrijven, zou je dan dingen anders doen?

‘Het enige wat ik heel graag zou willen veranderen is de hele trilogie in één stuk uit laten komen. Ik heb heel veel moeite gehad met het tweede boek omdat het moest aansluiten op deel een.’ Destijds is hij overgestapt van uitgeverij A.W. Bruna naar Luitingh Sijthoff en het eerste wat hij aan hen vroeg was of hij deel één nog kon herzien. Gelukkig was dat mogelijk. Overigens is Lucius heel duidelijk: nooit meer zal hij nog een trilogie schrijven. Zeven jaar lang is hij bezig geweest met de Hartland-trilogie en omdat hij een “moeilijke” schrijver is die veel schrapt en weer opnieuw begint, was dit soms best een vermoeiende tijd.

Kun je al een tipje van de sluier oplichten over je nieuwe boek?

‘Het wordt geen thriller, het wordt een historische roman die zich afspeelt in de eerste drie jaren van de Tweede Wereldoorlog en waarin India en Nederland de centrale locaties zijn.’ Het boek zal op feiten gebaseerd zijn en er zit een prachtige liefdesgeschiedenis is.

Hoe ziet een schrijfdag er voor jou uit en wat voor schrijver ben je?

Lucius schijft iedere dag, behalve in de periode dat er net een nieuw boek is verschenen. ‘Ik kan moeilijk gaan schijven als ik weet dat ik ’s middags bijvoorbeeld een interview heb. Dan ga ik liever met de hond wandelen of andere dingen doen. Ik probeer niet steeds op dezelfde plek te werken. Ik schrijf het liefste ’s ochtends.’ Eerst lekker een paar baantjes trekken in het zwembad, thuis wat eten en dan aan de slag. Vervolgens gaat hij vaak naar de bibliotheek in Amersfoort om daar nog een paar uurtjes verder te werken. Lucius weet waar het verhaal gaat eindigen, maar tijdens die reis daar naartoe gebeurt er vanalles. Hij laat zich graag verrassen door de personages.

Welke schrijvers bewonder je zelf?

‘John Irving vind ik heel erg fantastisch, Ernest Hemingway, Stieg Larsson, Henning Mankell en Salman Rushdie. Ik wilde niet per se een thrillerauteur worden, maar omdat mijn twee hoofdpersonages journalisten waren, was er eigenlijk geen andere keuze dan het verhaal in het thrillergenre te schrijven. Mocht hij ooit een boek met iemand anders schrijven, dan zou hij dat graag met Anita Terpstra doen.

Ben je nog nerveus voor de reviews?

‘Nee, niet meer. De drie boeken zijn eigenlijk ook echt drie fases in mijn (schrijvers)leven geweest. De vlinder en de storm was echt een drang om alles eruit te gooien, groots en spektakel. Dat boek heb ik in Amsterdam geschreven. Schaduwvechters was in de periode dat ik van Amsterdam naar Baarn verhuisde en ik zie daar een schrijver die het genre meer in de vingers heeft, zelfbewuster is en ook de verhaallijnen beter kan stroomlijnen. In De stad en het vuur zie ik de rijpere schrijver die zoveel vertrouwen heeft in zijn kunnen, dat hij het aandurft om persoonlijke dingen in de karakters te stoppen.’ Daarom vindt Lucius het derde boek het beste: ‘ik had geen beter boek kunnen schrijven.’ Hij hoopt dan ook dat de trilogie meer aandacht gaat krijgen nu hij helemaal af is. Graag wil ik Walter Lucius heel hartelijk danken voor dit leuke en boeiende gesprek!