Noorse thrillers zijn booming. Dat kan bijna gezegd worden voor thrillers uit alle landen op het Scandinavische ‘continent’. Maar het wordt, met het gigantische aanbod aan titels, ook steeds lastiger het kaf van het koren te scheiden. Vorig jaar verscheen Zij die volgen , het eerste deel uit De Broederschap-trilogie van de Noorse auteur Ingar Johnsrud. Johnsrud (1974) werkt als journalist bij een groot mediaconcern. Zijn eerste boek werd met lovende kritieken ontvangen. Hij woont met zijn vrouw en drie kinderen in Oslo. Ook ThrillZone was te spreken over Zij die volgen; een aansprekend karakter, een interessant plot en een fijne vertelstijl. Toch was er ook wel kritiek. Met name de ingewikkelde verhaallijnen en vele personages zorgden soms voor een wirwar en chaotisch geheel. Nu is er deel twee, Zij die gaan.
Fredrik Beier is nog steeds politie-inspecteur bij het korps van Oslo. Het is een man met een fikse geschiedenis. Zo is zijn zoontje overleden bij een brand tijdens zijn ‘oppasdienst’ en dat sleept hij nog elke dag met zich mee. Hij wordt dan ook wakker in het ziekenhuis met een geheugen als een zeef. Het blijkt dat hij met een mix van alcohol en pillen is gevonden op straat. Wat er is gebeurd weet hij niet. Wel is duidelijk dat hij weer aan de bak moet. Zo goed en zo kwaad als het gaat wordt hij op een moordzaak gezet. Want er is een rijke weduwe verdwenen, maar in haar landhuis wordt het lijk van een onbekende man gevonden. Maar dat is niet het enige, want in het riool wordt een lijk gevonden waaraan de ratten zich tegoed doen. Het blijkt dat de twee doden met elkaar te maken hebben. Hun geschiedenis gaat terug naar een geheime militairen in dagen na de val van de Sovjet-Unie…
Zij die gaan is een fikse pil van bijna 500 pagina’s. Het boek wordt, net als Zij die volgen, bevolkt door vele karakters. Dat zorgt er voor dat de lezer met name in het begin zal moeten opletten. En dat is een flinke opgave, want de karakters, invalshoeken en verspringing van tijd zorgt voor een complex geheel. Maar laten we meteen duidelijk zijn; laat je hierdoor niet afschrikken, want Johnsrud heeft een ingenieus pareltje geschreven die in de lijn van Nesbö en andere Scandi grootheden past.
Zij die volgen kenmerkten we al als een opstap naar een geweldige trilogie en dat blijkt wel; Zij die gaan is echt een stuk beter dan het eerste deel. De verhaallijn is geweldig, spannend en combineert heden met een interessant verleden waarbij de val van de Sovjet-Unie centraal staat. Wat lijkt te beginnen als een trainingsmissie van een Noorse elite-eenheid in die tijd blijkt gaandeweg Zij die gaan heel wat anders te zijn geweest. Ook blijkt die missie veel karakters die in het heden leven (of zijn vermoord), met elkaar te verbinden. Op welke wijze blijkt pas in de climax. Hierin schittert het talent van Ingar Johnsrud, die dankbaar gebruik maakt van dit web van intriges en zich zichtbaar heeft uitgeleefd aan zijn schrijftafel.
Ook de personages gaan nog een verdiepinkje lager dan het eerste deel van De Broederschap-trilogie. Beier, die al getormenteerd bleek, is nog wel een trede verder de duisternis in dan gedacht. Zijn huidige relatie lijdt onder zijn ‘zelfmedelijden’, wat wel blijkt uit een uitspraak van zijn partner Camilla: “…je bent de zieligste persoon die ik ken…” Ook de andere personages krijgen ervanlangs. Zijn partner Kafa Iqbal heeft het moeilijk genoeg en dat uit zich in slordigheden in haar onderzoeken. En collega Andreas, die Iqbal en Beier bijstaat in het dubbele moordonderzoek, lijkt een andere agenda te hebben dan zijn collega’s. Genoeg materiaal dus voor Johnsrud om zich mee uit te leven. En dat doet de Noor dan ook naar hartenlust.
Ingar Johnsrud doet veel goed in Zij die gaan. Hij heeft een prachtig plot neergezet met dito personages, die nog meer worden uitgediept ten opzichte van het eerste deel. Zij die gaan is overigens ook goed los te lezen van Zij die volgen. Wel worden er wat lijntjes gelegd met het voorgaande deel, wat het lezen van dat boek wel tot een pré maakt. Het boek vinkt wederom veel af in de to do lijst voor Scandinavische thrillers. Getormenteerde personages, een interessant en spannend plot waarin wordt teruggegrepen op de geschiedenis en prachtige beschrijvingen van de omgeving en natuur. Johnsrud heeft geleerd van Zij die volgen en maakt indruk met Zij die gaan. Hij zet hiermee de stijgende lijn van de trilogie voort!
Fredrik Beier is nog steeds politie-inspecteur bij het korps van Oslo. Het is een man met een fikse geschiedenis. Zo is zijn zoontje overleden bij een brand tijdens zijn ‘oppasdienst’ en dat sleept hij nog elke dag met zich mee. Hij wordt dan ook wakker in het ziekenhuis met een geheugen als een zeef. Het blijkt dat hij met een mix van alcohol en pillen is gevonden op straat. Wat er is gebeurd weet hij niet. Wel is duidelijk dat hij weer aan de bak moet. Zo goed en zo kwaad als het gaat wordt hij op een moordzaak gezet. Want er is een rijke weduwe verdwenen, maar in haar landhuis wordt het lijk van een onbekende man gevonden. Maar dat is niet het enige, want in het riool wordt een lijk gevonden waaraan de ratten zich tegoed doen. Het blijkt dat de twee doden met elkaar te maken hebben. Hun geschiedenis gaat terug naar een geheime militairen in dagen na de val van de Sovjet-Unie…
Zij die gaan is een fikse pil van bijna 500 pagina’s. Het boek wordt, net als Zij die volgen, bevolkt door vele karakters. Dat zorgt er voor dat de lezer met name in het begin zal moeten opletten. En dat is een flinke opgave, want de karakters, invalshoeken en verspringing van tijd zorgt voor een complex geheel. Maar laten we meteen duidelijk zijn; laat je hierdoor niet afschrikken, want Johnsrud heeft een ingenieus pareltje geschreven die in de lijn van Nesbö en andere Scandi grootheden past.
Zij die volgen kenmerkten we al als een opstap naar een geweldige trilogie en dat blijkt wel; Zij die gaan is echt een stuk beter dan het eerste deel. De verhaallijn is geweldig, spannend en combineert heden met een interessant verleden waarbij de val van de Sovjet-Unie centraal staat. Wat lijkt te beginnen als een trainingsmissie van een Noorse elite-eenheid in die tijd blijkt gaandeweg Zij die gaan heel wat anders te zijn geweest. Ook blijkt die missie veel karakters die in het heden leven (of zijn vermoord), met elkaar te verbinden. Op welke wijze blijkt pas in de climax. Hierin schittert het talent van Ingar Johnsrud, die dankbaar gebruik maakt van dit web van intriges en zich zichtbaar heeft uitgeleefd aan zijn schrijftafel.
Ook de personages gaan nog een verdiepinkje lager dan het eerste deel van De Broederschap-trilogie. Beier, die al getormenteerd bleek, is nog wel een trede verder de duisternis in dan gedacht. Zijn huidige relatie lijdt onder zijn ‘zelfmedelijden’, wat wel blijkt uit een uitspraak van zijn partner Camilla: “…je bent de zieligste persoon die ik ken…” Ook de andere personages krijgen ervanlangs. Zijn partner Kafa Iqbal heeft het moeilijk genoeg en dat uit zich in slordigheden in haar onderzoeken. En collega Andreas, die Iqbal en Beier bijstaat in het dubbele moordonderzoek, lijkt een andere agenda te hebben dan zijn collega’s. Genoeg materiaal dus voor Johnsrud om zich mee uit te leven. En dat doet de Noor dan ook naar hartenlust.
Ingar Johnsrud doet veel goed in Zij die gaan. Hij heeft een prachtig plot neergezet met dito personages, die nog meer worden uitgediept ten opzichte van het eerste deel. Zij die gaan is overigens ook goed los te lezen van Zij die volgen. Wel worden er wat lijntjes gelegd met het voorgaande deel, wat het lezen van dat boek wel tot een pré maakt. Het boek vinkt wederom veel af in de to do lijst voor Scandinavische thrillers. Getormenteerde personages, een interessant en spannend plot waarin wordt teruggegrepen op de geschiedenis en prachtige beschrijvingen van de omgeving en natuur. Johnsrud heeft geleerd van Zij die volgen en maakt indruk met Zij die gaan. Hij zet hiermee de stijgende lijn van de trilogie voort!