Ergens op een besneeuwde bergtop in de Pyreneeën wordt het onthoofde lichaam van een paard gevonden. Een team van rechercheurs wordt direct op de zaak gezet als bij het paard het DNA van Julian Hirtmann, een beruchte seriemoordenaar, wordt aangetroffen. Deze blijkt echter gevangen te zitten in een gesloten psychiatrische inrichting waar allemaal criminele monsters van het kaliber Hannibal Lecter zijn ondergebracht. Heeft Hirtman kans gezien om ongemerkt uit de inrichting te ontsnappen en waarom is hij na zijn daad dan weer teruggekeerd in de inrichting? Of heeft hij wellicht een handlanger gehad? Terwijl Servaz, een van de rechercheurs zich hierover het hoofd breekt, vinden er meerdere moorden plaats. Dit keer gaat het echter niet om een paard, maar om mensen die allen op gruwelijke wijze om het leven worden gebracht.

Een Kille Rilling is het eerste deel van wat een serie met Servaz moet worden, een tobberige rechercheur die de veertig nadert en net een echtscheiding achter de rug heeft. Servaz is een interessante personage die de ruimte verdient om een nadere uitwerking te krijgen. Ook zijn directe collegae hebben hun kleurrijke eigenaardigheden en worden gelukkig niet alleen maar schematisch neergezet.

Als ik af mag gaan op de kwaliteit van dit eerste deel dan hebben we veel lekkers om naar uit te kijken. Het verhaal boeit meteen vanaf de eerste bladzijde, het is atmosferisch mooi beschreven, je ziet, je ruikt en je beleeft de besneeuwde winterse Pyreneeën, die niet alleen een belangrijk decor vormen, maar zelf bijna een personage vormen.

De constante dreiging van de vijandige, winterse en onherbergzame omgeving heeft duidelijk haar impact op het verhaal, maar ook op de personages die het verhaal bevolken. Tel daarbij een bijna diabolische seriemoordenaar en je krijgt een intrigerende mix van een thriller en een horror. De spanning die meteen vanaf het begin aanwezig is wordt langzaam maar onverbiddelijk opgebouwd, waarbij de spectaculaire en gruwelijke moorden beeldend worden beschreven. Het lijkt alsof de Fransen er een patent op hebben. Groteske gebeurtenissen die aanvankelijk bijna buitenwerelds aandoen, maar uiteindelijk een rationele verklaring krijgen. Tot die tijd is het heerlijk griezelen. Als een van de personages ronddwaalt in de psychiatrische inrichting waarbij de rest van het personeel naar huis is of slaapt en er buiten een sneeuwstorm woedt dan komen er beelden van The Shining af en toe naar boven drijven.

Met zijn 582 pagina's is het een stevig boek, maar dat merk je eigenlijk geen moment. Ondanks de uitvoerige beschrijvingen van het landschap en de personages verveelt het verhaal geen moment en blijft het tempo er lekke in zitten. Bernard Minier is een echte verteller. Ook als er niet veel lijkt te gebeuren, blijf je verder lezen doordat hij telkens van die kleine cliffhangers inbouwt en dan handig telkens van perspectief wisselt.

De enige storende factor zou kunnen zijn dat Servaz zich voor een nog geen veertigjarige wel erg vaak bezighoudt met de huidige onverschillige maatschappij en dat hij de jeugd niet langer begrijpt. Verder zaten er aardig wat taalfouten in het boek. Het maakt voor de kwaliteit van het verhaal niet uit, maar het is toch wel wat storend voor de lezer. Laten we hopen dat die er in een volgende druk uit zijn gehaald.