Het begin van Gebroken Monsters is even morbide als fascinerend. Op straat wordt het ontzielde lichaam aangetroffen van een tienjarig jongetje. Of beter gezegd: alleen zijn bovenlichaam dat op de een of andere manier is vastgelijmd aan de poten van een hert. Het zou zo maar een scène uit een horrorfilm kunnen zijn. Het is aan rechercheur Gabriella Versado om te onderzoeken wat hier in vredesnaam aan de hand is. Dat blijft trouwens ook voor de lezer vrij lang onduidelijk, omdat het verhaal na de eerste moord (want er volgen nog meerdere) alle kanten uitschiet. Er passeren verschillende kleurrijke personages de revue, wiens levens op de een of andere manier te maken gaan krijgen met die van de seriemoordenaar die zijn moorden als een vorm van kunst beschouwt. Zo heb je daar de dochter van Gabriella die zich samen met haar beste vriendin helemaal verliest in het internet en een gevaarlijk spelletje speelt met pedofielen. Verder is er TK, een dakloze zwerver die door Detroit heen dwaalt en voortdurend op zoek is naar onderdak. En Jonno, een documentairemaker die er naar snakt om erkenning te krijgen voor zijn artistieke talenten, maar die tot nu toe een tamelijk gemarginaliseerd bestaan in het journaille leidt. 

Gebroken Monsters is geen klassieke thriller. Eigenlijk zou je zelfs kunnen beargumenteren dat het helemaal geen thriller is. Het is in feite veel meer een roman over het urbane en het menselijke verval in Amerika (of de dood van de Amerikaanse Droom, zoals Lauren Beukes het zelf in haar interview met mij noemde) en meer in het bijzonder van Detroit dat in het verleden met het wegkwijnen van de Amerikaanse auto-industrie zoveel economische klappen te verwerken heeft gekregen. De mensen die deze roman bevolken zijn voor een deel aan de verkeerde kant van de maatschappij terecht gekomen of hebben op zijn minst psychische problemen en staan onder zware druk. Al met al wordt een somber beeld geschetst van de huidige Amerikaanse samenleving. Het levert een wonderlijk en intrigerend verhaal op met scenes die op soms psychedelische wijze worden beschreven. Het lezen van dit boek doet soms net als een lsd-trip aan en het verhaal leest bijna als een droom. Soms moet je een zin nog eens een tweede keer goed doorlezen om te begrijpen wat je zojuist hebt gelezen. Aan het einde van het boek wordt de suggestie gewekt dat de seriemoordenaar zelf ook gebruik heeft gemaakt van hallucinogene stoffen om zijn slachtoffers in verwarring te brengen en dat ze dingen gaan zien die er niet zijn. Zo is het regelmatig ook met de lezer. 

Je kunt het boek op meerdere manieren lezen. Je kunt voor alles een rationele verklaring proberen te vinden, zoals Gabriella probeert te doen of je kunt proberen de diepere lagen van dit boek proberen te vinden en de droomachtige scenes in het boek zien te verbinden met de geboorte en de teloorgang van de Amerikaanse droom. Het maakt het lezen van dit verhaal tot een unieke ervaring en het verdient dan ook een dikke aanbeveling voor een ieder die zich letterlijk wil verliezen in de inhoud van een goed boek.