Nele Neuhaus is in korte tijd uitgegroeid tot een ‘toonaangevende thrillerauteur’. Haar boeken vliegen, met name in haar thuisland Duitsland, als zoete broodjes over de toonbank. Onlangs bracht uitgeverij Q haar debuutthriller Een onbeminde vrouw uit. Het boek waar het voor Neuhaus allemaal mee begon. Voor de promotie was ze ook in Nederland, waar Istvan haar interviewde.

Eerder bespraken we Sneeuwwitje moet sterven. Daar kreeg Neuhaus als kritiek dat ze teveel personages zonder enige introductie in het verhaal neerzette. Hoe zal het haar vergaan in Een onbeminde vrouw?

We maken kennis met Oliver von Bodenstein, een enigszins aristocratisch aandoende politie-inspecteur. Hij brengt zijn vrouw Cosima naar het vliegveld, alwaar zij naar Argentinië zal vliegen voor haar werk. Al snel maakt Oliver kennis met Pia Kirchhoff, zijn nieuwe partner. Zij ligt in een scheiding met haar man, die patholoog-anatoom is. Ze krijgen een flinke kluif wanneer er achtereenvolgens een hoog aangeschreven officier van justitie en een vrouw dood worden aangetroffen. De eerste lijkt zelfmoord, de tweede moord. Wat is hier precies aan de hand?

Al snel blijkt er een complex netwerk van relaties te bestaan, die allemaal zijn terug te leiden naar de manage Gut Waldhof, eigendom van Hans Peter Jagoda, een rijke industrieel. De dode vrouw (Isabel) blijkt niet zo geliefd als in eerste instantie gedacht. En wat heeft de officier van justitie met deze moord te maken? Vragen die Bodenstein en Kirchhoff samen zullen moeten beantwoorden.

Een onbeminde vrouw is het debuut van Neuhaus. Het boek werd in eerste instantie in eigen beheer uitgegeven en nu, na het grote succes van haar latere werk, alsnog door een uitgeverij. Over haar latere werk zijn we positief, maar Een onbeminde vrouw is geen thriller die met kop en schouders boven de concurrentie uitsteekt. Daar kan de naam Neuhaus op de kaft helaas geen verandering in brengen. Zo is het boek overladen met personages, die elk hun eigenaardigheden hebben maar tegelijkertijd erg doorzichtig zijn. Het zijn bijna de schoolvoorbeelden van thrillerpersonages; de aangedane weduwnaar (die verdacht wordt), de grote en niets ontziende industrieel (ook verdacht), zijn concurrent met wie hij op liefdesgebied ook nog eens een appeltje te schillen heeft (ook verdacht), de vrouwelijke concurrentie van Isabel (natuurlijk ook verdacht) en ook de sterke, aantrekkelijke staljongen die ietwat op de achtergrond blijft (en daardoor verdacht is). Zonder enige diepgang stappen Bodenstein en Kirchhof het doolhof van belangen en verdachtmakingen binnen en springen ze van de ene verdenking naar de andere. Dit alles wordt gevoed door informatie dat steeds wordt aangereikt door Neuhaus om daarmee een plottwist te bewerkstelligen. Helaas ziet de doorgewinterde thrillerlezer dit alles van verre aankomen. Het zijn ook deze verdachtmakingen en verhoren die eigenlijk het hele verhaal maken; nergens zit ook maar enige diepgang van personages in, of zijstapjes die van toegevoegde waarde zijn voor Een onbeminde vrouw. Nu lijkt het verhaal nog het meest op een spelletje Cluedo; wie zijn de betrokkenen, wat zijn hun alibi’s en belangen en daardoor verdachtmakingen?

Het is als een geraamte zonder vlees; daardoor blijft Een onbeminde vrouw een erg magere thriller, die het niet haalt bij de concurrentie. Concurrentie die wellicht in 2009 niet zo groot was, maar tegenwoordig des te meer. Een van de weinige pluspunten is daarbij wel de schrijfstijl van Neuhaus. Die is kort, lekker leesbaar en to-the-point. De conversaties die uit haar pen vloeien zijn dat ook, maar dat is tegelijkertijd ook weer een minpunt. Ze komen bij tijd en wijlen erg gekunsteld over. Dat Neuhaus ook anders kan, blijkt uit Zomer van de waarheid die ze onder haar eigen naam Nele Löwenberg schreef. Laten we het er maar bij houden dat dit een debuut is en dat Neuhaus in de jaren erna enorm is gegroeid als auteur.

Helaas; een onvoldoende op nagenoeg alle fronten voor Een onbeminde vrouw van Nele Neuhaus.