De Australische auteur Matthew Reilly schreef IJsstation eind jaren negentig. In zijn achterhoofd had hij de actiefilms uit Hollywood die beperkt werden in hun budget en daardoor onrealistisch oogden. Het verstand en de fantasie van de mens is onbeperkt en daarom besloot Reilly boeken te gaan schrijven. Op die manier kon hij zijn eigen actiefilms creëren, maar dan op papier. De eerste in de reeks met Shane "Scarecrow" Schofield kwam in 2000 in Nederland uit en heette IJsstation. Zet je schrap voor een achtbaan vol met actie en dood en verderf...

Op Antarctica is een onderzoeksstation met de naam Wilkes. Diepzeeduikers doen daar onderzoek totdat ze opeens zijn verdwenen. Niet wetende wat er aan de hand is, stuurt de Amerikaanse regering een peloton mariniers naar de Zuidpool om te kijken wat er is gebeurd. Geruchten gaan dat er een buitenaardse UFO onder het ijs begraven ligt en dat dit er iets mee te maken heeft. Het peloton verkenningsmariniers wordt aangevoerd door de legendarische Shane Schofield, door zijn mannen liefkozend "Scarecrow" genoemd omdat hij een afgrijselijk litteken in zijn gezicht heeft. Als de mariniers bij Wilkes aankomen, worden ze meteen meegezogen in een gigantisch vuurgevecht waarbij veel lood wordt verschoten en menig liter bloed wordt verloren. Het blijken 'bevriende' soldaten te zijn waartegen de Amerikanen moeten vechten. Scarecrow kan niemand meer vertrouwen, zelfs zijn eigen mensen niet. In de ijswoestijn moet hij in leven blijven en ondertussen de puzzel oplossen: wat is er precies aan de hand onder het ijs van de Zuidpool? Waarom wil iedereen hem dood en wat is er te halen? Zelfs de natuur keert zich tegen de soldaten als gigantische walvissen opeens mariniers op het menu hebben staan.

IJsstation is een rechttoe-rechtaan actieverhaal die vanaf begin tot eind een gigantische achtbaanrit is die soms wel erg over de top gaat. Geen bladzij blijft verschoond van bloed, kogels, ontploffingen en missende ledematen. Het gaat zelfs zover dat het ironisch wordt en de lezer soms moet glimlachen omdat het allemaal wel erg B-filmachtig aandoet. Je vraagt je af wanneer een ontblote Chuck Norris op het toneel verschijnt om met zijn machinegeweer de vijanden een voor een over de kling te jagen. Maar het rare is dat de lezer blijft lezen alsof het een soort guilty pleasure is. Je wilt toch weten wat er onder het ijs ligt en stiekem zijn de actiescènes bij tijd en wijlen ook wel leuk, al word je op een gegeven moment wel moe van al die actie. Toch kan IJsstation waarschijnlijk maar weinig mensen beklijven. De redenen hiervoor zijn opportuun: het verhaal is eendimensionaal, het is over the top¸ er zit totaal geen diepgang in de karakters en de spanning an sich is ver te zoeken. Het verhaal moet het simpelweg hebben van de gigantische actiescènes, de een nog gekker dan de ander. Niet een hele sterke thriller dus, maar voor de actieliefhebbers die vroeger gek waren van Chuck Norris en Dolph Lundgren wellicht goed te verteren. Voor de rest, snel verder naar een thriller die wel over één nacht ijs gaat.