Hoe kan het dat je boeken blijft lezen van een schrijver waarvan je de eerste twee in een recensie onvoldoende hebt beoordeeld? Zou het een guilty pleasure zijn? Nee, in het geval van Matthew Reilly is het simpel: het boek stond te 'branden' in de kast. Bij deze: Strijdperk van Matthew Reilly, ondanks Ultimatum en IJsstation toch gelezen.

In Strijdperk reizen we met Shane Schofield mee, de onverschrokken Rambo uit de Reilly's verhalen. Zijn team moet in de jungle een missie uitvoeren en op dat moment worden ze meedogenloos onder vuur genomen. Zijn hele team komt om, maar Scarecrow Schofield (zijn bijnaam omdat hij een litteken onder zijn oog heeft) weet te ontkomen. Hij komt er al snel achter dat zijn naam samen met veertien anderen op een naam terecht is gekomen. De moordlijst is onderdeel van een groter plan van wereldleiders die zijn weerga niet kent. Schofield moet, naast het feit dat hij moet afrekenen met 's werelds beste huurmoordenaars, ook een wereldomvattend complot zien op te lossen. Makje toch voor onze Rambo?

Het moet gezegd, Reilly's schrijfstijl evolueert met het verschijnen van nieuwe boeken. Helaas gaat de evolutietheorie van Charles Darwin niet helemaal op voor de boeken van Reilly: de ontwikkeling van zijn schrijfstijl gaat net wat langzamer dan de evolutie van de mens. Ook in Strijdperk is verdieping in het verhaal moeilijk te vinden. Sterker nog, het ontbreekt geheel. Maar dat kennen we van Reilly's eerdere werk. Het gaat om de actie. Dikke actie. En dat is wel aanwezig in Strijdperk, al is er een kanttekening die enorm storend is: Schofield is niet kapot te krijgen. Hij krijgt duizenden kogels achter zich aan en weet ze (bijna) allemaal te ontwijken. Zijn kogels raken echter altijd wel iets of iemand. Beetje ongeloofwaardig en jammer: in de boeken van McNab en Chris Ryan zie je bijvoorbeeld dat de hoofdpersonen wel degelijk het loodje leggen en dat maakt een boek net wat beter te verhapstukken.

Maar, als je door deze tekortkomingen heen kunt kijken (wij moesten heel veel moeite doen) dan is Strijdperk een lekkere actiethriller waarbij je geenszins gebruik hoeft te maken van welke hersencel dan ook.

Concluderend: Het boek is beter dan zijn eerdere werk, maar nog steeds geen voldoende wat ons betreft. Jammer.