Dennis Lehane (Boston, 1965) werd in de jaren negentig bekend door zijn thrillers met de speurders Patrick Kenzie en Angela Gennaro in de hoofdrol. Wellicht zijn bekendste werk, doordat het is verfilmd, is Gone baby gone. Maar Lehane wijdde zich ook aan ander werk. Bijvoorbeeld Mystic river, maar ook de misdaadepos rond de familie Coughlin. De infiltrant stamt uit 2008 en was daarvan het eerste deel. Daarin maakten we kennis met politieman Danny Coughlin. Deel twee in de serie, Nachtleven, verhaalde over zijn zoOn, Joseph 'Joe' Coughlin. En nu is er het afsluitende deel in de trilogie: Verloren wereld.
Joe Coughlin is geen baas meer bij de maffia, maar raadsheer, of consigliere. Het is een man die geen vijanden en veel vrienden heeft. En dat komt doordat hij overal een slaatje uit weet te slaan en daar profiteert iedereen van. Maar dan krijgt Coughlin via via te horen dat iemand hem dood wil. En dat is raar, want wie zou dat nou willen?
Bovenstaande is in het (heel) kort de plot van Verloren wereld. Maar let wel: Lehane is een geniale verhalenverteller en dat geldt dus ook voor Verloren wereld, dat zich afspeelt tijdens de Tweede Wereldoorlog. De meeste mannen zijn naar het front en de straten zijn dus leeg; zo ook in Tampa, Florida. Maar de maffia floreert en profiteert ook van het strijdgeweld. Met name de scheepswerven draaien overuren en laat de maffia die nu net in hun zak hebben.
Coughlin is een fijne hoofdpersoon die het hoofdonderwerp van Verloren wereld in zich huisvest: is kwaad wel zo kwaad en goed zo goed? Coughlin is namelijk een aardige vent en een goede vader, maar ook een harde crimineel die vriend en vijand ombrengt, mocht dat nodig zijn. En ook de andere personages die door Lehane's wereld lopen zijn goed neergezet. Het mooiste voorbeeld daarvan is nog wel King Lucius, een verschrikkelijke enge vent "die gewoon zin heeft elke dag iemand over de kling te jagen". Een lunchafspraak op zijn boot is dan ook een enerverende ervaring, voor zowel Coughlin als de lezer.
De sfeer is geniaal beschreven. De druk van de Tweede Wereldoorlog voel je, maar ondertussen is er ook de spanning van de vraag wie Coughlin nu echt dood wil. De lezer zal hier met volle teugen van genieten.
De plot is simpel, maar tegelijkertijd ook enorm rijk. Dat komt doordat Lehane de tijd neemt het verhaal uiteen te zetten. Menig dialoog vliegt de lezer om de oren, en een tip: neem er de tijd voor. Dan zul je smullen van het schrijverstalent dat Lehane heeft. Het is verschrikkelijk jammer dat Verloren wereld het slotstuk van de trilogie is. We hadden Coughlin nog vaker aan het werk willen zien. Maar wellicht komt Lehane met nieuw werk.
Verloren wereld is exemplarisch voor het talent dat Dennis Lehane heet: knappe sfeerbeschrijving, geniale personages en een interesante plot. Een thrillerlezer wil niet meer dan dit.
Joe Coughlin is geen baas meer bij de maffia, maar raadsheer, of consigliere. Het is een man die geen vijanden en veel vrienden heeft. En dat komt doordat hij overal een slaatje uit weet te slaan en daar profiteert iedereen van. Maar dan krijgt Coughlin via via te horen dat iemand hem dood wil. En dat is raar, want wie zou dat nou willen?
Bovenstaande is in het (heel) kort de plot van Verloren wereld. Maar let wel: Lehane is een geniale verhalenverteller en dat geldt dus ook voor Verloren wereld, dat zich afspeelt tijdens de Tweede Wereldoorlog. De meeste mannen zijn naar het front en de straten zijn dus leeg; zo ook in Tampa, Florida. Maar de maffia floreert en profiteert ook van het strijdgeweld. Met name de scheepswerven draaien overuren en laat de maffia die nu net in hun zak hebben.
Coughlin is een fijne hoofdpersoon die het hoofdonderwerp van Verloren wereld in zich huisvest: is kwaad wel zo kwaad en goed zo goed? Coughlin is namelijk een aardige vent en een goede vader, maar ook een harde crimineel die vriend en vijand ombrengt, mocht dat nodig zijn. En ook de andere personages die door Lehane's wereld lopen zijn goed neergezet. Het mooiste voorbeeld daarvan is nog wel King Lucius, een verschrikkelijke enge vent "die gewoon zin heeft elke dag iemand over de kling te jagen". Een lunchafspraak op zijn boot is dan ook een enerverende ervaring, voor zowel Coughlin als de lezer.
De sfeer is geniaal beschreven. De druk van de Tweede Wereldoorlog voel je, maar ondertussen is er ook de spanning van de vraag wie Coughlin nu echt dood wil. De lezer zal hier met volle teugen van genieten.
De plot is simpel, maar tegelijkertijd ook enorm rijk. Dat komt doordat Lehane de tijd neemt het verhaal uiteen te zetten. Menig dialoog vliegt de lezer om de oren, en een tip: neem er de tijd voor. Dan zul je smullen van het schrijverstalent dat Lehane heeft. Het is verschrikkelijk jammer dat Verloren wereld het slotstuk van de trilogie is. We hadden Coughlin nog vaker aan het werk willen zien. Maar wellicht komt Lehane met nieuw werk.
Verloren wereld is exemplarisch voor het talent dat Dennis Lehane heet: knappe sfeerbeschrijving, geniale personages en een interesante plot. Een thrillerlezer wil niet meer dan dit.