Thomas Breens is in Vlaanderen bijna een even grote bekendheid als zijn geestelijke vader, de Vlaamse auteur en voormalig radiomaker Paul Jacobs. Toen Jacobs zijn carrière bij de VRT-radio stopte was dat tevens het begin van Thomas Breens loopbaan als televisieproducer. Na enkele avonturen die in 2008 met ‘De rode badkuip’ zijn begonnen, heeft Breens inmiddels zijn carrière bij de tv beëindigd als programmamaker en doet alleen nog leuke dingen. Een van die leuke dingen is zich vermaken door zoveel mogelijk tijd aangenaam te verpozen in gezelschap van zijn vriendin Kristien Francken. En zo begint Jacobs zevende misdaadroman ‘Tien grote talenten’.
Op zoek naar een werk van de bekende schilder Johan Berlin, komen Thomas en Kristien op het sterk verwaarloosde kasteel La Gentilhommière terecht. De straatarme eigenaar en bewoner Edouard Schampenberg heeft na de dood van zijn vrouw Kathy Maljeu, troost gezocht in de roulette en daar zijn volledige kapitaal verspeeld. Nadat Berlin te weten komt dat haar dood tijdens een 100-dagen verblijf van tien jonge talentvolle kunstenaars op het kasteel heeft plaatsgevonden, ontstaat bij hem het idee, dit dertig jaar later nog eens te herhalen, met dezelfde personen. Schampenberg staat positief tegenover dat plan en Berlin begint een speurtocht naar de tien mensen die dertig jaar eerder tot het selecte groepje hebben behoord. Een nieuw evenement en plan voor een tv-programma lijkt geboren….
Refererend aan de succesvolle voorganger ‘Tien kleine negertjes’ van Agatha Christie, is door Jacobs weer een nieuw avontuur opgezet met een zeer hoog vermakelijkheidsgehalte. Met zijn scherpe satire en geen blad voor de mond nemend maar steeds fatsoenlijk blijvend, heeft de auteur een ware analyse uitgevoerd binnen zijn doelgroep en weet die naadloos te vertalen naar zijn verhaal. En ook na zes voorgaande avonturen blijft de lezer uiterst nieuwsgiering welke goocheltrucs Breens (of is het nu Jacobs?!) uit de hogehoed tovert om de zaak tot een goed einde te brengen. Met de nodige spot, humor en veel suggestieve reacties weet Jacobs de lezer maximaal te entertainen en de lachrimpeltjes met grote regelmaat te activeren.
Het verhaal wordt, evenals de zes voorgaande, ook weer door Breens verteld en die weet zelfs aan zijn lezers te melden, ‘soms met zijn betoog voor te lopen op de gebeurtenissen’. Je moet er maar op komen! Dit alles wordt natuurlijk ondersteund en zelfs af en toe versterkt door een optimaal gebruik van de Vlaamse taal die zich daar, mits goed toegepast, uitstekend voor leent. En Breens? Die vaart er wel bij en wacht weer geduldig op een zonnig en warm strand op een nieuw idee van zijn schepper, Paul Jacobs.
Als recensent vanaf 2006 begonnen bij Crimezone, later Hebban. Daar juryvoorzitter voor de Hebban debuutprijs geweest, ook tot 2015 recensent geweest bij Hebban. Bij beide platforms leesclubs gecoördineerd, op dit moment doe ik dat alweer ruim 6 jaar bij ThrillZone. Bij ThrillZone lever ik ad hoc ook recensies voor de site. Naast dit alles heb ik op Facebook nog WatCeesleest, waar al mijn recensies op verschijnen.
Op zoek naar een werk van de bekende schilder Johan Berlin, komen Thomas en Kristien op het sterk verwaarloosde kasteel La Gentilhommière terecht. De straatarme eigenaar en bewoner Edouard Schampenberg heeft na de dood van zijn vrouw Kathy Maljeu, troost gezocht in de roulette en daar zijn volledige kapitaal verspeeld. Nadat Berlin te weten komt dat haar dood tijdens een 100-dagen verblijf van tien jonge talentvolle kunstenaars op het kasteel heeft plaatsgevonden, ontstaat bij hem het idee, dit dertig jaar later nog eens te herhalen, met dezelfde personen. Schampenberg staat positief tegenover dat plan en Berlin begint een speurtocht naar de tien mensen die dertig jaar eerder tot het selecte groepje hebben behoord. Een nieuw evenement en plan voor een tv-programma lijkt geboren….
Refererend aan de succesvolle voorganger ‘Tien kleine negertjes’ van Agatha Christie, is door Jacobs weer een nieuw avontuur opgezet met een zeer hoog vermakelijkheidsgehalte. Met zijn scherpe satire en geen blad voor de mond nemend maar steeds fatsoenlijk blijvend, heeft de auteur een ware analyse uitgevoerd binnen zijn doelgroep en weet die naadloos te vertalen naar zijn verhaal. En ook na zes voorgaande avonturen blijft de lezer uiterst nieuwsgiering welke goocheltrucs Breens (of is het nu Jacobs?!) uit de hogehoed tovert om de zaak tot een goed einde te brengen. Met de nodige spot, humor en veel suggestieve reacties weet Jacobs de lezer maximaal te entertainen en de lachrimpeltjes met grote regelmaat te activeren.
Het verhaal wordt, evenals de zes voorgaande, ook weer door Breens verteld en die weet zelfs aan zijn lezers te melden, ‘soms met zijn betoog voor te lopen op de gebeurtenissen’. Je moet er maar op komen! Dit alles wordt natuurlijk ondersteund en zelfs af en toe versterkt door een optimaal gebruik van de Vlaamse taal die zich daar, mits goed toegepast, uitstekend voor leent. En Breens? Die vaart er wel bij en wacht weer geduldig op een zonnig en warm strand op een nieuw idee van zijn schepper, Paul Jacobs.