Wit vuur is inmiddels alweer het dertiende boek uit het Pendergast universum, en zeker een van de beste uit de serie. Dat is natuurlijk goed nieuws voor alle Pendergast-adepten, maar diegenen die nog niet kennis hebben gemaakt met de excentrieke FBI-agent Pendergast doet er wellicht toch verstandig aan om vooraan in de serie te beginnen om niet alle verwijzingen naar eerdere gebeurtenissen ten volle te kunnen begrijpen..

In Wit vuur vertrekt Corrie Swanson, een protégé van Pendergast naar Roaring Fork, een afgelegen stadje in de Rocky Mountains, om daar in het kader van een scriptie voor haar studie onderzoek te doen naar een stel mysterieuze overlijdensgevallen van een stel mijnwerkers anderhalve eeuw eerder. De legende wil dat de mijnwerkers zijn aangevallen door een grote grizzlybeer die verslaafd was geraakt aan het eten van mensenvlees. Corrie ontdekt al gauw dat de mijnwerkers niet door een beer zijn verorberd, maar waarschijnlijk slachtoffer zijn geweest van een stel kannibalen. Vanaf dat moment is ze haar leven niet meer zeker. Iemand heeft het op haar gemunt en heeft liever dat ze Roaring Fork in een houten kist verlaat. Ondertussen is er ook nog een pyromaan actief in het dorp die de villa’s van miljonairs met hun bewoners in de fik zet. Kortom, een explosieve situatie waar de hulp van Pendergast hoognodig is.

Het is best moeilijk om geen uitgesproken mening over Pendergast te hebben. Hij weet eerder dan iedereen de antwoorden op allerlei vragen en mysteries die zich voordoen en hij lijkt altijd een kennisvoorsprong op zijn collegae, vrienden (en lezers) te hebben. Wij zijn eigenlijk allemaal de dr. Watsons terwijl Pendergast aan het einde van het boek alle konijnen uit de hoge hoed tovert en eens even haarfijn gaat uitleggen hoe de vork in de steel zit. Er zullen ongetwijfeld lezers zijn die dit irritant vinden en die kunnen dan ook beter niet aan een Pendergast-boek beginnen. Voor degenen die hier geen moeite mee hebben kunnen zich heerlijk laten onderdompelen in de buitennissigheden en onwaarschijnlijkheden van deze reeks en Pendergast als de grote leidsman aanvaarden.

Het is duidelijk dat Preston en Child bij het creëren van hun Pendergast karakter zich voor een groot deel hebben laten inspireren door Sherlock Holmes van Arthur Conan Doyle (die in de proloog ook nog een klein rolletje krijgt toebedeeld). Preston en Child laten in dit boek duidelijker dan ooit zien dat ze schatplichtig zijn aan Doyle door een zogenaamd tot op heden nog onontdekt en ongepubliceerd verhaal in Wit vuur op te nemen. Een gedurfde constructie, want het verhaal neemt maar liefst 58 pagina’s in beslag. Het verhaal is echter op een ingenieuze wijze verweven in de roman en voelt nauwelijks als een onderbreking van het hoofdverhaal. Integendeel, Preston en Child komen er niet alleen goed mee weg, maar het is een verrijking van het geheel. Het levert een spannende en opwindende thriller dat zich bovendien in een prachtige en opwindende setting afspeelt. De beeldende beschrijvingen van het ingesneeuwde Rocky Mountains dorp, de spectaculaire moorden en de brandende huizen geven een extra boost aan de spanning en het leesplezier.