Bernie Gunther is op de vlucht. Het is het jaar 1956. Gunther werkte als hotelmedewerker aan de Franse Riviéra, maar wordt daar gevonden door een oude bekende. De Stasi, de Oost-Duitse geheime dienst, eist van hem dat hij een Britse vrouw doodt. Als hij zijn bewaker vervolgens vermoordt en ontsnapt, komt de hele Oost-Duitse dienst achter hem aan. Hij vlucht en denkt ondertussen terug aan het jaar 1939...
1939. In de Berghof, Hitlers hoofdkwartier in Beieren, is een architect vermoord. Hitler wordt binnenkort vijftig en men wil, voordat hij naar Berchtesgaden komt, dat de zaak is opgelost. Wie beter dan Bernie Gunther kan deze ingewikkelde zaak oplossen?
Bovenstaande klinkt wellicht simpel, maar Pruisisch blauw van de Schotse auteur Philip Kerr is dat geenszins. Kerr, die wereldberoemd is geworden met zijn Gunther-reeks, weet van dit simpele gegeven een bijzonder knap uitgewerkte thriller te maken. De manier hoe hij bijvoorbeeld de thuisbasis van de nazitop beschrijft, is fenomenaal. Het lijkt alsof Gunther in de geschiedenisboeken terugkomt en dat is te verklaren; Kerr heeft nagenoeg de hele geschiedenis rond Bernie opgebouwd. Fictie en non-fictie gaan op indrukwekkende wijze hand in hand in Pruisisch blauw.
Pruisisch blauw is het twaalfde deel met de antiheld Bernie Gunther in de hoofdrol. Gunther draagt zoals we van hem gewend zijn, het complete boek. En dat is nogal wat, want Pruisisch blauw telt maar liefst 550 pagina's. Toch weet Kerr gedurende het hele verhaal de aandacht erbij te houden. De combinatie van zijn gedetailleerde doch vlotte schrijfstijl, de vernuftige beschrijving van geschiedenis én de opstandige houding van Gunther zorgen voor een aanstekelijke mix. Zo geeft Kerr een intiem en afschrikwekkend kijkje in het Duitsland dat gebukt gaat onder het nazi-juk. Indien je niet binnen de lijntjes blijft, lonkt een tripje naar Dachau, de strop of de kogel. Gunther is daar het beste voorbeeld van. Hij is een fervent anti-nazi, maar verder dan passief verzet in de vorm van bijtend sarcasme komt hij niet. De uitspraak van de Ierse filosoof Edmund Burke die op de eerste pagina van Pruisisch blauw pronkt, past hem als een maatpak; "Het enige wat nodig is om kwaad te laten zegevieren, is dat goede mensen niets doen."
Stuitend is ook te lezen hoe nazi's misbruik maken van perverse zaken zoals amfetamine om maar op de been te blijven. Of hoe Martin Borrmann, niet de minste nazi, misbruik maakt van de situatie om zelf schatrijk te worden. Hij koopt mensen om, is een van de eerste onroerend goed magnaten en runt een bordeel onder Hitlers neus. En wat zoeken op Google zorgt ervoor dat deze onderwerpen inderdaad feitelijk juist blijken. Interessant en tegelijkertijd bizar.
De werken van Philip Kerr zijn naast spannend dus vaak ook doorspekt met véél meer; een fijne schrijfstijl, maar ook een kille onderdompeling in de geschiedenis rond de Tweede Wereldoorlog. Het zijn boeken de bijblijven. En dat geldt niet in het minst voor Pruisisch blauw. Kerr blijkt wederom tot de absolute wereldtop te horen.
1939. In de Berghof, Hitlers hoofdkwartier in Beieren, is een architect vermoord. Hitler wordt binnenkort vijftig en men wil, voordat hij naar Berchtesgaden komt, dat de zaak is opgelost. Wie beter dan Bernie Gunther kan deze ingewikkelde zaak oplossen?
Bovenstaande klinkt wellicht simpel, maar Pruisisch blauw van de Schotse auteur Philip Kerr (lees hier een achtergrond) is dat geenszins. Kerr, die wereldberoemd is geworden met zijn Gunther-reeks, weet van dit simpele gegeven een bijzonder knap uitgewerkte thriller te maken. De manier hoe hij bijvoorbeeld de thuisbasis van de nazitop beschrijft, is fenomenaal. Het lijkt alsof Gunther in de geschiedenisboeken terugkomt en dat is te verklaren; Kerr heeft nagenoeg de hele geschiedenis rond Bernie opgebouwd. Fictie en non-fictie gaan op indrukwekkende wijze hand in hand in Pruisisch blauw.
Pruisisch blauw is het twaalfde deel met de antiheld Bernie Gunther in de hoofdrol. Gunther draagt zoals we van hem gewend zijn, het complete boek. En dat is nogal wat, want Pruisisch blauw telt maar liefst 550 pagina's. Toch weet Kerr gedurende het hele verhaal de aandacht erbij te houden. De combinatie van zijn gedetailleerde doch vlotte schrijfstijl, de vernuftige beschrijving van geschiedenis én de opstandige houding van Gunther zorgen voor een aanstekelijke mix. Zo geeft Kerr een intiem en afschrikwekkend kijkje in het Duitsland dat gebukt gaat onder het nazi-juk. Indien je niet binnen de lijntjes blijft, lonkt een tripje naar Dachau, de strop of de kogel. Gunther is daar het beste voorbeeld van. Hij is een fervent anti-nazi, maar verder dan passief verzet in de vorm van bijtend sarcasme komt hij niet. De uitspraak van de Ierse filosoof Edmund Burke die op de eerste pagina van Pruisisch blauw pronkt, past hem als een maatpak; "Het enige wat nodig is om kwaad te laten zegevieren, is dat goede mensen niets doen."
Stuitend is ook te lezen hoe nazi's misbruik maken van perverse zaken zoals amfetamine om maar op de been te blijven. Of hoe Martin Borrmann, niet de minste nazi, misbruik maakt van de situatie om zelf schatrijk te worden. Hij koopt mensen om, is een van de eerste onroerend goed magnaten en runt een bordeel onder Hitlers neus. En wat zoeken op Google zorgt ervoor dat deze onderwerpen inderdaad feitelijk juist blijken. Interessant en tegelijkertijd bizar.
De werken van Philip Kerr zijn naast spannend dus vaak ook doorspekt met véél meer; een fijne schrijfstijl, maar ook een kille onderdompeling in de geschiedenis rond de Tweede Wereldoorlog. Het zijn boeken de bijblijven. En dat geldt niet in het minst voor Pruisisch blauw. Kerr blijkt wederom tot de absolute wereldtop te horen.