Het universum is onmeetbaar en voor zover nu bekend oneindig. Veel mensen menen dan ook dat het absurd is om te geloven dat wij de enige levende wezens daarin zijn. Er zijn wetenschappers die het bestaan van buitenaards leven proberen te bewijzen en er is zelfs een officiële studie voor, namelijk de astrobiologie. Het bestaan van buitenaards leven is tot nu toe echter nog speculatief, want er is nog geen algemeen aanvaard wetenschappelijk bewijs voor gevonden.

In Slapende reuzen, die zichzelf op de voorkaft als een speculatieve thriller presenteert, wordt het wetenschappelijke bewijs ons letterlijk in de schoot geworpen als de jonge Rose Franklin tijdens een avondlijke wandeling in de bossen rondom haar huis in een groot gat valt. Het gat blijkt een grote ondergrondse kamer dat op de één of andere manier is komen bloot te liggen en bevat een reusachtige hand. Zowel de kamer als de hand bestaat uit een vreemdsoortig materiaal dat een mysterieuze glans uitstraalt. Na dit bizarre incident springt het verhaal een heel eind in de tijd vooruit en zien we de nu volwassen Rose Franklin als hoofdonderzoeker van een geheimzinnige organisatie onderzoek doen naar de herkomst van de hand. Rose is ervan overtuigd dat de hand toebehoort aan een reusachtig wezen dat van buitenaardse komaf is en dat de rest van de lichaamsdelen verspreid over de aarde terecht moeten zijn gekomen. In dezelfde tijd worden een aantal extra personages ten tonele gevoerd, zoals de stoere en rebelse vrouwelijke piloot Kara Resnik en het schimmige hoofd van de organisatie van wie niemand de identiteit kent. Het opsporen van de overige lichaamsdelen stuit op nogal wat problemen. Sommige lichaamsdelen bevinden zich op nogal ontoegankelijk terrein of bevinden zich in landen die niet bepaald grote vrienden zijn met Amerika. Naarmate het team steeds meer lichaamsdelen vindt wordt steeds duidelijker dat het wezen een vrouwelijke gevechtsrobot (!) moet voorstellen en dat met haar gevechtscapaciteiten de mondiale machtsverhoudingen danig kunnen gaan verschuiven.

Het verhaal voor Slapende Reuzen kwam bij Sylvain Neuvel op toen hij zijn zoontje vroeg of hij wilde dat hij een speelgoedrobot voor hem zou bouwen. Zijn zoontje werd natuurlijk nieuwsgierig en begon hem allerlei vragen over de robot te stellen. Wat doet het? Waar komt het vandaan? Vervolgens is Neuvel over die vragen na gaan denken en zo ontstond het verhaal voor Slapende reuzen. Dit vertrekpunt hebben we natuurlijk al eens eerder gehoord. Denk bijvoorbeeld maar eens aan De Hobbit van Tolkien of meer recent De oversteek van Justin Cronin die ook voor hun kinderen zijn gaan schrijven. Toen Neuvel een eindje onderweg was in zijn manuscript, besloot hij contact op te nemen met meer dan vijftig uitgeverijen. Dat werd geen succes, want er volgden alleen maar afwijzingen. Neuvel zat echter niet bij de pakken neer en besloot om het verhaal dan maar in eigen beheer uit te geven. Na een zeer positieve recensie op het internet (Kirkus Reviews) ging het allemaal erg snel, diezelfde dag nog werd hij benaderd door een filmproducent die zijn boek wilde verfilmen. Nadat de filmrechten waren verkocht konden de traditionele uitgevers natuurlijk niet achterblijven en kreeg hij alsnog zijn boekdeal. En dat niet voor één boek, nee, het werden er meteen drie. Alsof dat nog niet genoeg was, werd zijn eerste boek ook maar meteen in veertien talen vertaald.

Slapende reuzen is duidelijk bedoeld als een opzet voor de volgende delen. Er wordt veel tijd besteed aan de introductie van de verschillende personages, het beschrijven van de geopolitieke machtsverhoudingen en het bijeenzamelen van de verschillende lichaamsdelen van de gevechtsrobot. Verder gebeurt er niet zo heel veel. In elk geval niets waardoor de lezer meteen op het puntje van zijn stoel zal gaan zitten. Het contact met buitenaardse wezens blijft vooralsnog uit. Dat wordt wellicht bewaard voor het tweede deel dat in het Engels Sleeping Giants heet. De enige echte actie die plaatsvindt is een confrontatie tussen het onderzoeksinstituut dat de gevechtsrobot uit wil proberen en Noord Korea, dat zich nogal agressief gedraagt. Wat dat betreft is het militaire regime van Kim Jong un natuurlijk een dankbare actuele inspiratiebron.

Sylvain Neuvel heeft gekozen voor een schrijfstijl in de vorm van logboeken, gespreksverslagen en transcripties. De gespreksverslagen maken het grootste deel van het boek uit en zijn de weergaven van interviews die het geheime hoofd van het onderzoeksinstituut met zijn medewerkers voert. Deze opzet is aanvankelijk even wennen. Het concept waarin het verhaal op gang wordt gehouden door interviews mag origineel lijken, maar is al eens eerder beproefd door Max Brooks in World War Z. Het nadeel van deze vertelvorm is dat er doorgaans door de geïnterviewden nogal veel uitleg wordt gegeven op detailniveau. Soms werkt dat, maar soms ook houdt dat het verhaal onnodig op. Zo worden in Slapende reuzen verschillende zijpaden bewandeld - zoals het liefdesleven van de diverse personages - die best achterwege gelaten hadden kunnen worden. Enigszins storend is verder de alwetendheid van het anonieme hoofd, dat werkelijk op alles een antwoord lijkt te hebben, overal binnen de Amerikaanse overheid contacten lijkt te hebben en alle ontwikkelingen in de wereldpolitiek al jaren van tevoren heeft voorzien. Het knappe is dat Neuvel ondanks deze wat afstandelijke manier van vertellen zijn personages van de nodige kleur heeft weten te voorzien. Als één van de personages ergens halverwege het boek onverwacht weg komt te vallen maakt dat indruk en wordt Slapende reuzen opeens ook een stuk grimmiger. Verder spat vooral het karakter van de eigenzinnige en cynische Kara Resnik van de pagina’s af. Het is voor haar en voor de lezer te hopen dat ze in het volgende deel wat meer te doen krijgt dan het opzoeken en verzamelen van lichaamsonderdelen van een gevechtsrobot.