Jachthonden wordt door uitgever AW Bruna gepresenteerd als het tweede deel uit het Wisting Kwartet. Een jaar eerder bracht deze uitgever Rode Sneeuw als het eerste deel uit het kwartet op de Nederlandse markt. Dat klinkt op zichzelf logisch, maar dat is het niet. De Noorse inspecteur Wisting is namelijk al heel wat jaren en delen geleden door Jorn Lier Horst (1970) geïntroduceerd. Rode Sneeuw en Jachthonden zijn respectievelijk het zevende en achtste deel met Wisting in de hoofdrol. Waarom AW Bruna er dus toch voor heeft gekozen om deze vertalingen als een kwartet te presenteren is wat onduidelijk en kan bovendien verwarrend voor de lezer werken, die misschien te maken denkt te hebben met een nieuwe en frisse inspecteur van wie de achtergrond nog moet worden ingevuld. In Noorwegen is de serie in elk geval een groot commercieel succes en is na Jo Nesbo de best verkopende Noorse auteur. Met Jachthonden won Jorn Lier Horst de Glazen Sleutel, de Gouden Revolver en de Prijs van het genootschap van de Zweedse misdaadschrijvers. Nu zal dat niet iedere lezer even veel zeggen, maar het schept toch wel enige verwachtingen. Zo is de Glazen Sleutel bestemd voor de beste thriller uit het Scandinavische taalgebied.

In Jachthonden wordt William Wisting geconfronteerd met de moord op een jonge vrouw, die hij zeventien jaar geleden meende opgelost te hebben. Een deel van de bewijsvoering tegen de verdachte destijds bleek door een onbekend iemand binnen de politieorganisatie te zijn geplant en het heeft er dus de schijn van dat de verkeerde persoon voor de moord is veroordeeld. De verdachte wordt ontslagen uit de gevangenis en William Wisting wordt tot nader order geschorst aangezien hij destijds verantwoordelijk was voor het onderzoek. Wisting laat het er niet bij zitten en gaat om zijn naam te zuiveren op zoek naar de persoon die heeft geknoeid met het onderzoek. Ondertussen werkt zijn dochter Line als journaliste voor de plaatselijke krant aan een onderzoek naar een man die op gewelddadige wijze om het leven is gekomen en is er ook nog eens sprake van de verdwijning van een jonge vrouw. Dat al deze zaken verband met elkaar houden zal voor de doorgewinterde thrillerfan beslist geen verrassing zijn.

De lezer die nog niet eerder met William Wisting kennis heeft gemaakt, komt in Jachthonden niet veel over het personage William Wisting te weten. Na zeven delen gaat Jorn Lier Horst er gemakshalve van uit dat zijn inspecteur bij zijn lezers genoeg bekend zullen zijn en waarom eigenlijk ook niet. William en zijn dochter Line gaan meteen aan de slag en volgen beiden hun eigen onderzoekslijn. In de tussentijd komen we mondjesmaat iets te weten over het overlijden van de Wistings vrouw een paar jaar geleden en zijn huidige moeizame relatie met de eigenaresse van een lunchroom. Over het privé- en liefdesleven van dochter Line lezen we dat ook daar de stand van zaken er niet al te florissant voorstaat. Het onderzoek van Wisting en Line wordt nogal gedetailleerd beschreven, hetgeen aanvankelijk niet echt tot veel spanning leidt. Verder is ook de schrijfstijl van Jorn Lier Horst niet heel uitzonderlijk. Jachthonden is gewoon een heel gedegen krimi, die de geijkte paden bewandelt. Aanwijzingen worden opgevolgd, de gebruikelijke verdachten passeren de revue. Er valt allemaal niet zo veel op aan te merken, maar echt bijzonder in dit genre is het allemaal niet. Pas na tweederde wordt het verhaal interessanter als de inzet wordt vergroot. Wisting moet verschijnen voor een comité dat zijn daden in het verleden moet beoordelen, terwijl hij zelf achter de identiteit komt van de persoon die heeft gesjoemeld met de bewijsstukken. De spanning slaat dan alsnog toe. Dat de verschillende verhaallijnen uiteindelijk bij elkaar komen zat er al mijlen van tevoren aan te komen, maar het voelt in elk geval allemaal plausibel aan. Jorn Lier Horst is duidelijk een vakman in het bedenken en uitwerken van een goed in elkaar stekend plot, maar het had allemaal wel net iets sprankelender en spannender gemogen.