“De ampullen propofol lachen Xavi toe. Ze glimmen in het zwakke schijnsel van het lampje. Een koelkast vol dromen. Stille beloften van een beter gemoed, gerangschikt op houdbaarheidsdatum.”Doordat Miquel Bulnes schakelt tussen twee verhaallijnen die in beginsel nog geen verband houden met elkaar is het lastig om goed in verhaal te komen. Daarnaast zijn we van mening dat de clou van het verhaal simpeler had mogen zijn. Er moet echter wel een compliment gemaakt worden voor de wijze waarop Bulnes de spanning in Openbaringen weet op te bouwen en deze gedurende het verhaal weet vast te houden tot aan de allerlaatste pagina. Enkele passages is met een glimlach op het gezicht gelezen. Met een ironisch ondertoon weet Bulnes hier een daar kritische noot in het verhaal te verwerken die betrekking heeft op het werkelijke leven in de huidige maatschappij. Zo schrijft hij over de demonstraties:
“… Of willen ze alleen maar samen kwaad zijn en dingen kapot maken? Dat lukt dan wel weer erg goed. Wat die mensen nodig hebben is een doel. Wat die mensen nodig hebben is een plan! Dat iemand anders dan wel voor ze moet bedenken natuurlijk. Niemand heeft zomaar recht op levensgeluk, dat is een eenzame verantwoordelijkheid die ieder voor zich draagt.”Opmerkelijk en interessant detail is dat nagenoeg gelijktijdig met deze thriller ook een graphic novel is gepubliceerd. Naar onze mening heeft dit weinig toegevoegde waarde, maar er moet dan ook worden bekend dat we niet bepaald warm lopen voor een graphic novel. Wie weet zijn de liefhebbers hiervoor te paaien!
Write your review!