Francis en Caroline hebben een fijn appartement, een zoontje en hebben beide een goede baan. Ondanks dat gaat hun huwelijk niet over rozen. Het stel lijkt steeds verder uit elkaar te groeien. Ze besluiten dat het goed is tijd voor elkaar te nemen. Zoontje Eddie gaat uit logeren bij oma en Caroline en Francis gaan er een weekje tussenuit. Niet naar een verre, romantische vakantiebestemming, het duo kiest voor woningruil. Zo hebben ze echt even tijd voor elkaar en kunnen ze werken aan hun relatie. Goede deal toch? Helaas blijkt dat een hard gelag. Al direct als ze het huis betrekken bevangt met name Caroline een unheimisch gevoel. Ze zijn terecht gekomen in een koude, kille en sfeerloze woning. Al snel ontdekt Caroline kleine details die van grote betekenis zijn geweest in haar verleden. Is er sprake van toeval?
De Britse auteur Rebecca Fleet schrijft met De huizenruil haar debuut. In de De huizenruil wisselen verleden (thuis) en heden (weg) elkaar af. Vertellende personages zijn daarbij Caroline en Francis. Waarbij Caroline de hoofdverteller is en Francis sporadisch aan het woord komt. Caroline en Francis worden afgewisseld door de tijdelijke bewoner van hun huis.
Rebecca Fleet heeft de personages waar het om draait daardoor allemaal een stem gegeven. Te merken valt dat het personage van Caroline volledig is uitgewerkt. Hier heeft de auteur de meeste zorg en aandacht aan besteed. Een kijkje in het verleden van Francis had wellicht meer sympathie voor hem op kunnen wekken.
Het verhaal begint met de derde verteller, de tijdelijke bewoner van hun huis. Een geheimzinnig proloog dat nieuwsgierig maakt naar de motieven van de tijdelijke bewoner en wat deze voor Caroline in petto heeft. Wat volgt is een aaneenschakeling van gebeurtenissen in het huwelijk van Francis en Caroline. Francis raakt verslaafd aan medicijnen. Dit heeft zijn weerslag op zijn gemoedstoestand en verzorging. Caroline probeert het gezin naast haar werk draaiende te houden. Daarbij neemt ze alle zorg en verantwoordelijkheid voor Eddie en probeert ze te werken aan haar huwelijk. Helaas lijkt dat geen positieve uitwerking te krijgen. Caroline krijgt op haar werk de aandacht van een collega. De aandacht waar ze in haar huwelijk zo naar hunkert. Ze staat voor een tweesprong en probeert de juiste beslissing te nemen in het belang van iedereen. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan.
Het verhaal kabbelt zo lange tijd voort. De ´vriendschappelijke´ relatie met de collega van Caroline wordt uitvoerig beschreven, net als de spanning in huis. Er hangt een ijzige sfeer, de verhouding tussen Francis en Caroline is fragiel, maar spannend wordt het in het eerste deel allemaal niet. De tijdelijke bewoner maakt wel dat je nieuwsgierig blijft naar wie dat is en welk motief hierachter schuilt.
Richting het einde weet de auteur de schwung er in te gooien. Een tikkeltje spanning wordt op slimme wijze toegevoegd, maar je omver blazen doet het niet. De vaart komt er in. Langzaam maar zeker vallen kleine puzzelstukjes op zijn plek en blijkt het doek voor de onbekende verteller te vallen. Deze krijgt een gezicht en dan blijkt dat de personages met elkaar in verbinding staan en dat ze een verleden kennen. Sommige gebeurtenissen kun je beter niet in de doofpot stoppen.
Rebecca Fleet heeft met De huizenruil een debuut geschreven dat in de categorie psychologische roman beter tot zijn recht komt. Het verhaal krijgt gedurende het boek langzaam maar zeker meer body en vaart. Het uitdiepen van de hoofdpersoon is uitstekend gelukt, hier valt te merken dat hier veel zorg een aandacht is besteed. Een toekomstig boek zal krachtiger worden als medepersonages ook een duidelijker karakter krijgen en de spanning van begin af aan aanwezig is.
Ik ben getrouwd met Marinus en samen hebben wij twee prachtige dochters.
Kinderen hebben mijn hart gestolen, hun onbevangenheid en hun gedrag heeft me altijd erg gefascineerd.
Ze zitten boordevol fantasie en leven vanuit hun gevoel.
Hoe mooi is dat? Dat zijn wij als volwassenen een beetje verleerd.
Ik ben leerkracht in het speciaal onderwijs voor kinderen met een taalontwikkelingsstoornis en slechthorendheid.
Daarnaast heb ik sinds ’21 mijn eigen praktijk als kinder- jongeren- en opvoedcoach en werk ik veel met emotionele uitdagingen en gedrag.
In mijn vrije tijd hou ik van wandelen, wielrennen, gravelen, winkelen, gezelligheid met familie en vrienden en lees ik graag een boek.
Heerlijk dat je vanuit je luie stoel op reis kunt naar verre oorden en allerlei karakters en personages leert kennen. Daar kan ik onwijs van genieten!
Ik geniet van het recenseren voor Thrillzone en vind het leuk om af en toe zeer verrast te worden door nieuwe debuten.
De Britse auteur Rebecca Fleet schrijft met De huizenruil haar debuut. In de De huizenruil wisselen verleden (thuis) en heden (weg) elkaar af. Vertellende personages zijn daarbij Caroline en Francis. Waarbij Caroline de hoofdverteller is en Francis sporadisch aan het woord komt. Caroline en Francis worden afgewisseld door de tijdelijke bewoner van hun huis.
Rebecca Fleet heeft de personages waar het om draait daardoor allemaal een stem gegeven. Te merken valt dat het personage van Caroline volledig is uitgewerkt. Hier heeft de auteur de meeste zorg en aandacht aan besteed. Een kijkje in het verleden van Francis had wellicht meer sympathie voor hem op kunnen wekken.
Het verhaal begint met de derde verteller, de tijdelijke bewoner van hun huis. Een geheimzinnig proloog dat nieuwsgierig maakt naar de motieven van de tijdelijke bewoner en wat deze voor Caroline in petto heeft. Wat volgt is een aaneenschakeling van gebeurtenissen in het huwelijk van Francis en Caroline. Francis raakt verslaafd aan medicijnen. Dit heeft zijn weerslag op zijn gemoedstoestand en verzorging. Caroline probeert het gezin naast haar werk draaiende te houden. Daarbij neemt ze alle zorg en verantwoordelijkheid voor Eddie en probeert ze te werken aan haar huwelijk. Helaas lijkt dat geen positieve uitwerking te krijgen. Caroline krijgt op haar werk de aandacht van een collega. De aandacht waar ze in haar huwelijk zo naar hunkert. Ze staat voor een tweesprong en probeert de juiste beslissing te nemen in het belang van iedereen. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan.
Het verhaal kabbelt zo lange tijd voort. De ´vriendschappelijke´ relatie met de collega van Caroline wordt uitvoerig beschreven, net als de spanning in huis. Er hangt een ijzige sfeer, de verhouding tussen Francis en Caroline is fragiel, maar spannend wordt het in het eerste deel allemaal niet. De tijdelijke bewoner maakt wel dat je nieuwsgierig blijft naar wie dat is en welk motief hierachter schuilt.
Richting het einde weet de auteur de schwung er in te gooien. Een tikkeltje spanning wordt op slimme wijze toegevoegd, maar je omver blazen doet het niet. De vaart komt er in. Langzaam maar zeker vallen kleine puzzelstukjes op zijn plek en blijkt het doek voor de onbekende verteller te vallen. Deze krijgt een gezicht en dan blijkt dat de personages met elkaar in verbinding staan en dat ze een verleden kennen. Sommige gebeurtenissen kun je beter niet in de doofpot stoppen.
Rebecca Fleet heeft met De huizenruil een debuut geschreven dat in de categorie psychologische roman beter tot zijn recht komt. Het verhaal krijgt gedurende het boek langzaam maar zeker meer body en vaart. Het uitdiepen van de hoofdpersoon is uitstekend gelukt, hier valt te merken dat hier veel zorg een aandacht is besteed. Een toekomstig boek zal krachtiger worden als medepersonages ook een duidelijker karakter krijgen en de spanning van begin af aan aanwezig is.