Uitgeverij Karakter brengt al enige tijd actiethrillers op de markt die voornamelijk geschreven zijn door Amerikaanse auteurs. Dat deze thrillers zich laten kenmerken door een vrij grote tegenstelling tussen goed en kwaad en dan met name in de ogen van de Amerikaanse lezer, zal voor niemand een verrassing zijn. Karakter brengt deze thrillers vaak uit onder de titel ‘meer voor mannen’, een slogan die ook regelmatig door een commercieel televisiestation wordt gebruikt.
Vertalingen van schrijvers als Jack Coughlin, Scott McEwen, Joshua Hood en Rick Campbell vinden gretig aftrek op de Nederlandse markt. De verhalen zijn vooral gebaseerd op de geallieerde strijdkrachten en met name die van de VS die het opnemen tegen het kwaad wat in de wereld rondzwerft en vooral uit is op destabilisatie van de wereldorde. Dat het aantal doden in deze boeken over het algemeen vrij groot zijn zal ook niemand verbazen. Met enige regelmaat komen er nieuwe schrijvers bij die zich in de concurrentiestrijd mengen wat betreft de actiethrillers, die in Amerika razend populair zijn en bijna steevast de bestsellerslijsten bevolken.
Zo’n nieuwe schrijver voor de Nederlandse markt is David Walton. Deze Amerikaan woont en werkt in Philadelphia met zijn vrouw en zeven kinderen. Hij werkt bij Lockheed Martin als engineer en schrijft vanaf 2001 in verschillende stijlen. Zijn meest bekende boeken in de Verenigde staten stammen uit de periode dat hij het schrijven van korte verhalen opgeeft en zich richt op science fiction en fantasyverhalen. In 2008 wint hij de Jim Bean Memorial Award voor het beste korte verhaal en in 2009 wint hij de Philip K. Dick Award voor zijn boek Terminal Mind en in 2018 wint hij voor The Genius Plague de John B. Campbell Memorial Award.
Opvallend is dat Walton een zeer gelovig man is maar in zijn boeken handig gebruik maakt van de evolutietheorie. Op vragen die hem in een interview daarover werden gesteld, antwoorde hij dat juist de vrijheid die hij heeft als schrijver hem de mogelijkheden biedt om juist uit die Christelijke vorm te stappen en zijn gedachten de vrije loop te laten gaan. Wat hij zeker niet wil is om religieuze boeken te schrijven omdat hij zich dan juist in zijn vrijheden beknot zou voelen. Zeker in De plaag heeft hij zich aan deze belofte gehouden.
Bioloog Paul Johns raakt aan het einde van een expeditie betrokken bij een brute overval waardoor hij in het Amazonegebied vermist raakt. Als hij weer opduikt heeft hij een gat in zijn geheugen en heeft hij een fikse schimmelinfectie opgelopen die hem bijna het leven kost.
Zodra hij is genezen, blijkt dat zijn communicatievermogen en geheugen sterk te zijn verbeterd. In Zuid-Amerika komen meldingen dat daar een groot aantal mensen diezelfde schimmelinfectie hebben opgelopen en als zij niet overlijden dan tonen zij dezelfde symptomen als Paul Johns. Maar dan blijkt dat de overlevenden zich gaan organiseren en een duister gemeenschappelijk doel hebben.
Paul beschouwt de schimmel als een waardevolle stap vooruit in de menselijke evolutie. Maar zijn broer, NSA-er Neil, is ervan overtuigd dat de schimmel tot de ondergang van de mensheid zal leiden. Beide broers komen tegenover elkaar te staan op een steeds gevaarlijker internationaal strijdtoneel.
Zoals het een goed Amerikaans recept voor een actiethriller betaamt is ook in De plaag de scheidslijn tussen het goede en het kwade vrij snel te trekken. Waar in het verleden de Russen, Arabieren of in zijn algemeenheid de terroristen de gevestigde orde omver wilde werpen, heeft Walton een nieuw kwaad gevonden. Mensen die het Amazonegebied willen beschermen tegen de exploitatie van dit woud en de bescherming van de natuur in al zijn facetten. Een nieuwe kijk op de oude zaken lijkt toch een beetje op oude wijn in nieuwe zakken. Maar de wijn is zeker geen Chateau Migraine maar een prima zoete Duitse wijn, als men ervan houdt.
Walton heeft het schrijftalent om zijn lezer moeilijke zaken aan te reiken maar dit eigenlijk best wel vrij simpel weet uit te leggen. Het is handig als de lezer vwo-biologie heeft gehad, want niet iedereen is thuis in het wel en wee van de vele schimmels op deze wereld maar met een beetje doorzettingsvermogen komt hij of zij een heel eind.
Het verhaal in De plaag is goed toegankelijk en leest prima weg. Maar toch heeft Walton een paar feiten in zijn boek waarbij hij een aantal tegenstrijdigheden creëert die het verhaal geen goed doen. Hij weet zijn personages heel overtuigend te omschrijven en heeft daar ook niet heel veel tekst voor nodig. Het verhaal wordt in de eerst instantie verteld in de hij vorm als het verhaal van Paul Johns wordt verteld maar na een aantal hoofdstukken schakelt hij over op het verhaal van zijn broer wat dan in de ik vorm wordt verteld. Dit wordt in het boek nog een aantal malen herhaald en dat is wel wat storend. Dit boek is door de Wall Street Journal overigens uitgeroepen tot het beste boek van 2017. Een weetje: ook David Walton zelf vond zijn boek zo goed dat hij zelf deze op Goodreads waardeerde met vijf sterren...
Maar De plaag heeft moeite om boven de al eerder gememoreerde Amerikaanse schrijvers uit te steken. David Walton heeft een goed leesbaar boek geschreven dat zeker een bepaald publiek zal aantrekken, maar het vernieuwt niet en blijft een beetje hangen in de aloude Amerikaanse kijk op hoe de wereld er volgend hun uit zou moeten zien. Geen verrassende kijk maar doorborduren op een herkenbaar recept.
Walton is zeker een aanwinst maar het zou de schrijver sieren om eens buiten de al vele malen bewandelde paden te stappen. Dan kan hij baanbrekend zijn.
Vertalingen van schrijvers als Jack Coughlin, Scott McEwen, Joshua Hood en Rick Campbell vinden gretig aftrek op de Nederlandse markt. De verhalen zijn vooral gebaseerd op de geallieerde strijdkrachten en met name die van de VS die het opnemen tegen het kwaad wat in de wereld rondzwerft en vooral uit is op destabilisatie van de wereldorde. Dat het aantal doden in deze boeken over het algemeen vrij groot zijn zal ook niemand verbazen. Met enige regelmaat komen er nieuwe schrijvers bij die zich in de concurrentiestrijd mengen wat betreft de actiethrillers, die in Amerika razend populair zijn en bijna steevast de bestsellerslijsten bevolken.
Zo’n nieuwe schrijver voor de Nederlandse markt is David Walton. Deze Amerikaan woont en werkt in Philadelphia met zijn vrouw en zeven kinderen. Hij werkt bij Lockheed Martin als engineer en schrijft vanaf 2001 in verschillende stijlen. Zijn meest bekende boeken in de Verenigde staten stammen uit de periode dat hij het schrijven van korte verhalen opgeeft en zich richt op science fiction en fantasyverhalen. In 2008 wint hij de Jim Bean Memorial Award voor het beste korte verhaal en in 2009 wint hij de Philip K. Dick Award voor zijn boek Terminal Mind en in 2018 wint hij voor The Genius Plague de John B. Campbell Memorial Award.
Opvallend is dat Walton een zeer gelovig man is maar in zijn boeken handig gebruik maakt van de evolutietheorie. Op vragen die hem in een interview daarover werden gesteld, antwoorde hij dat juist de vrijheid die hij heeft als schrijver hem de mogelijkheden biedt om juist uit die Christelijke vorm te stappen en zijn gedachten de vrije loop te laten gaan. Wat hij zeker niet wil is om religieuze boeken te schrijven omdat hij zich dan juist in zijn vrijheden beknot zou voelen. Zeker in De plaag heeft hij zich aan deze belofte gehouden.
Bioloog Paul Johns raakt aan het einde van een expeditie betrokken bij een brute overval waardoor hij in het Amazonegebied vermist raakt. Als hij weer opduikt heeft hij een gat in zijn geheugen en heeft hij een fikse schimmelinfectie opgelopen die hem bijna het leven kost.
Zodra hij is genezen, blijkt dat zijn communicatievermogen en geheugen sterk te zijn verbeterd. In Zuid-Amerika komen meldingen dat daar een groot aantal mensen diezelfde schimmelinfectie hebben opgelopen en als zij niet overlijden dan tonen zij dezelfde symptomen als Paul Johns. Maar dan blijkt dat de overlevenden zich gaan organiseren en een duister gemeenschappelijk doel hebben.
Paul beschouwt de schimmel als een waardevolle stap vooruit in de menselijke evolutie. Maar zijn broer, NSA-er Neil, is ervan overtuigd dat de schimmel tot de ondergang van de mensheid zal leiden. Beide broers komen tegenover elkaar te staan op een steeds gevaarlijker internationaal strijdtoneel.
Zoals het een goed Amerikaans recept voor een actiethriller betaamt is ook in De plaag de scheidslijn tussen het goede en het kwade vrij snel te trekken. Waar in het verleden de Russen, Arabieren of in zijn algemeenheid de terroristen de gevestigde orde omver wilde werpen, heeft Walton een nieuw kwaad gevonden. Mensen die het Amazonegebied willen beschermen tegen de exploitatie van dit woud en de bescherming van de natuur in al zijn facetten. Een nieuwe kijk op de oude zaken lijkt toch een beetje op oude wijn in nieuwe zakken. Maar de wijn is zeker geen Chateau Migraine maar een prima zoete Duitse wijn, als men ervan houdt.
Walton heeft het schrijftalent om zijn lezer moeilijke zaken aan te reiken maar dit eigenlijk best wel vrij simpel weet uit te leggen. Het is handig als de lezer vwo-biologie heeft gehad, want niet iedereen is thuis in het wel en wee van de vele schimmels op deze wereld maar met een beetje doorzettingsvermogen komt hij of zij een heel eind.
Het verhaal in De plaag is goed toegankelijk en leest prima weg. Maar toch heeft Walton een paar feiten in zijn boek waarbij hij een aantal tegenstrijdigheden creëert die het verhaal geen goed doen. Hij weet zijn personages heel overtuigend te omschrijven en heeft daar ook niet heel veel tekst voor nodig. Het verhaal wordt in de eerst instantie verteld in de hij vorm als het verhaal van Paul Johns wordt verteld maar na een aantal hoofdstukken schakelt hij over op het verhaal van zijn broer wat dan in de ik vorm wordt verteld. Dit wordt in het boek nog een aantal malen herhaald en dat is wel wat storend. Dit boek is door de Wall Street Journal overigens uitgeroepen tot het beste boek van 2017. Een weetje: ook David Walton zelf vond zijn boek zo goed dat hij zelf deze op Goodreads waardeerde met vijf sterren...
Maar De plaag heeft moeite om boven de al eerder gememoreerde Amerikaanse schrijvers uit te steken. David Walton heeft een goed leesbaar boek geschreven dat zeker een bepaald publiek zal aantrekken, maar het vernieuwt niet en blijft een beetje hangen in de aloude Amerikaanse kijk op hoe de wereld er volgend hun uit zou moeten zien. Geen verrassende kijk maar doorborduren op een herkenbaar recept.
Walton is zeker een aanwinst maar het zou de schrijver sieren om eens buiten de al vele malen bewandelde paden te stappen. Dan kan hij baanbrekend zijn.
Image
Marinus van de Velde
Ik ben Marinus van de Velde, van bouwjaar 1984. Ik mag mezelf de eigenaar noemen van ThrillZone! Ik lees al van jongs af aan. Mijn interesses liggen breed; Scandi, Nederlandstalig, spionage, maar ik vind Baldacci en Lee Child bijvoorbeeld ook geweldig. Lezen voor ThrillZone betekent soms het oprekken van je comfortzone en dat lukt goed!
Vertalingen van schrijvers als Jack Coughlin, Scott McEwen, Joshua Hood en Rick Campbell vinden gretig aftrek op de Nederlandse markt. De verhalen zijn vooral gebaseerd op de geallieerde strijdkrachten en met name die van de VS die het opnemen tegen het kwaad wat in de wereld rondzwerft en vooral uit is op destabilisatie van de wereldorde. Dat het aantal doden in deze boeken over het algemeen vrij groot zijn zal ook niemand verbazen. Met enige regelmaat komen er nieuwe schrijvers bij die zich in de concurrentiestrijd mengen wat betreft de actiethrillers, die in Amerika razend populair zijn en bijna steevast de bestsellerslijsten bevolken.
Zo’n nieuwe schrijver voor de Nederlandse markt is David Walton. Deze Amerikaan woont en werkt in Philadelphia met zijn vrouw en zeven kinderen. Hij werkt bij Lockheed Martin als engineer en schrijft vanaf 2001 in verschillende stijlen. Zijn meest bekende boeken in de Verenigde staten stammen uit de periode dat hij het schrijven van korte verhalen opgeeft en zich richt op science fiction en fantasyverhalen. In 2008 wint hij de Jim Bean Memorial Award voor het beste korte verhaal en in 2009 wint hij de Philip K. Dick Award voor zijn boek Terminal Mind en in 2018 wint hij voor The Genius Plague de John B. Campbell Memorial Award.
Opvallend is dat Walton een zeer gelovig man is maar in zijn boeken handig gebruik maakt van de evolutietheorie. Op vragen die hem in een interview daarover werden gesteld, antwoorde hij dat juist de vrijheid die hij heeft als schrijver hem de mogelijkheden biedt om juist uit die Christelijke vorm te stappen en zijn gedachten de vrije loop te laten gaan. Wat hij zeker niet wil is om religieuze boeken te schrijven omdat hij zich dan juist in zijn vrijheden beknot zou voelen. Zeker in De plaag heeft hij zich aan deze belofte gehouden.
Bioloog Paul Johns raakt aan het einde van een expeditie betrokken bij een brute overval waardoor hij in het Amazonegebied vermist raakt. Als hij weer opduikt heeft hij een gat in zijn geheugen en heeft hij een fikse schimmelinfectie opgelopen die hem bijna het leven kost.
Zodra hij is genezen, blijkt dat zijn communicatievermogen en geheugen sterk te zijn verbeterd. In Zuid-Amerika komen meldingen dat daar een groot aantal mensen diezelfde schimmelinfectie hebben opgelopen en als zij niet overlijden dan tonen zij dezelfde symptomen als Paul Johns. Maar dan blijkt dat de overlevenden zich gaan organiseren en een duister gemeenschappelijk doel hebben.
Paul beschouwt de schimmel als een waardevolle stap vooruit in de menselijke evolutie. Maar zijn broer, NSA-er Neil, is ervan overtuigd dat de schimmel tot de ondergang van de mensheid zal leiden. Beide broers komen tegenover elkaar te staan op een steeds gevaarlijker internationaal strijdtoneel.
Zoals het een goed Amerikaans recept voor een actiethriller betaamt is ook in De plaag de scheidslijn tussen het goede en het kwade vrij snel te trekken. Waar in het verleden de Russen, Arabieren of in zijn algemeenheid de terroristen de gevestigde orde omver wilde werpen, heeft Walton een nieuw kwaad gevonden. Mensen die het Amazonegebied willen beschermen tegen de exploitatie van dit woud en de bescherming van de natuur in al zijn facetten. Een nieuwe kijk op de oude zaken lijkt toch een beetje op oude wijn in nieuwe zakken. Maar de wijn is zeker geen Chateau Migraine maar een prima zoete Duitse wijn, als men ervan houdt.
Walton heeft het schrijftalent om zijn lezer moeilijke zaken aan te reiken maar dit eigenlijk best wel vrij simpel weet uit te leggen. Het is handig als de lezer vwo-biologie heeft gehad, want niet iedereen is thuis in het wel en wee van de vele schimmels op deze wereld maar met een beetje doorzettingsvermogen komt hij of zij een heel eind.
Het verhaal in De plaag is goed toegankelijk en leest prima weg. Maar toch heeft Walton een paar feiten in zijn boek waarbij hij een aantal tegenstrijdigheden creëert die het verhaal geen goed doen. Hij weet zijn personages heel overtuigend te omschrijven en heeft daar ook niet heel veel tekst voor nodig. Het verhaal wordt in de eerst instantie verteld in de hij vorm als het verhaal van Paul Johns wordt verteld maar na een aantal hoofdstukken schakelt hij over op het verhaal van zijn broer wat dan in de ik vorm wordt verteld. Dit wordt in het boek nog een aantal malen herhaald en dat is wel wat storend. Dit boek is door de Wall Street Journal overigens uitgeroepen tot het beste boek van 2017. Een weetje: ook David Walton zelf vond zijn boek zo goed dat hij zelf deze op Goodreads waardeerde met vijf sterren...
Maar De plaag heeft moeite om boven de al eerder gememoreerde Amerikaanse schrijvers uit te steken. David Walton heeft een goed leesbaar boek geschreven dat zeker een bepaald publiek zal aantrekken, maar het vernieuwt niet en blijft een beetje hangen in de aloude Amerikaanse kijk op hoe de wereld er volgend hun uit zou moeten zien. Geen verrassende kijk maar doorborduren op een herkenbaar recept.
Walton is zeker een aanwinst maar het zou de schrijver sieren om eens buiten de al vele malen bewandelde paden te stappen. Dan kan hij baanbrekend zijn.