‘Vier het leven!’ Met deze drie woorden sluit Antoinette Kalkman haar debuutthriller Bonuszoon af. Ruim twintig jaar ondernemerschap in de financiële wereld werden beëindigd om meer tijd aan haar andere passie te kunnen besteden, boeken schrijven. Al eerder was ze mede-initiatiefnemer bij de oprichting van de ThrillerAcademie. Maar afgelopen mei had ze haar moment in Hoorn waar tijdens het BOEK10-event van Godijn Publishing haar debuut is gelanceerd. Een verhaal waarin haar eigen ervaring als moeder van twee bonus- en twee eigen kinderen een goede inspiratiebron bleek te zijn.

Het verhaal in Bonuszoon draait om twee huisgezinnen die zonder dat echt te willen, elkaars buren zijn. Lauren Valerius woont er met haar drie eigen dochters samen met Mark en zijn twee dochters. Hun naaste buren zijn Ellen van der Molen met haar twee zoons Bart en Hein. De twee dames gedragen zich niet direct als vriendinnen maar Mark vindt in Bart min of meer een zoon die hij zelf graag gewild zou hebben. Lauren vindt de aanwezigheid en bemoeizucht van Bart soms wel benauwend worden. Onderlinge irritaties zorgen ervoor dat Lauren en Mark langzaam uit elkaar groeien. Het noodlot treft Lauren zwaar als ze betrokken raakt bij een ernstig ongeluk.

‘Mijn leven staat op zijn kop. Ik wil de tijd terugdraaien en de toekomst anders inkleuren. Wanneer ging het mis? Hoe kan ik het repareren’

Al vrij snel vertelt het verhaal dat in de kleine gemeenschap enkele personages zich na een belast verleden in staande proberen te houden. Achterdocht en onderlinge irritaties zetten de verhoudingen op scherp maar kunnen niet verhullen dat de situatie voor Lauren allesbehalve rooskleurig is. Kalkman weet de psychologische lading haast ongemerkt naar een hoger niveau te tillen, mede door vanuit wisselend perspectief te werken. Ze gebruikt daar tevens flashbacks voor die de lezers meer inzicht verschaffen in de oorzaken uit het verleden die invloed hebben op hoe ze nu in het leven staan. In de slipstream brengt dit ook een bijna constante verdieping van karakters. Acties en reacties, hoe wreed en onbegrepen ze ook zijn, ze volgen elkaar in een bijna moordend tempo op. Wat de auteur op formidabele wijze tot ontwikkeling laat komen is de invloed die de problemen van de volwassenen heeft op de jongere generatie.

Vanzelfsprekend veroorzaken de nauwelijks verwerkte psychische problemen van de volwassenen ook hun invloed op het nageslacht. De zogenaamde KOPP-kinderen, voor veel buitenstaanders nauwelijks bekend, laten zich ook hier in dit verhaal zien. Het zijn Kinderen van Ouders met Psychische Problemen. Waarbij vervolgens de vraag ‘Nature’ of ‘Nurture’ interessant wordt. ‘Nature’ staat voor alle eigenschappen van het individu die zijn bepaald door aanleg, bijvoorbeeld het genetisch materiaal. En het woord ‘Nurture’ voor alle eigenschappen die zijn bepaald door opvoeding, voornamelijk door de leefomgeving, de volwassenen dus. Kalkman kwijt zich hier zeer goed van haar taak.

Resumerend wordt duidelijk dat het debuut van Kalkman er een is dat ruimschoots perspectief biedt voor de toekomst. Het is niet zozeer de originaliteit van de ter sprake gebrachte onderwerpen maar de manier waarop het wordt verteld dwingt het respect van de lezer af. Kernachtige strakke schrijfstijl waarin emoties volop ruimte krijgen om hun rol te spelen en de lezer te prikkelen. Waarbij gevaar en angst beurtelings om de hoofdrol strijden. De volledige winst is echter in dit geval weggelegd voor de auteur die in staat is gebleken om op de goede momenten de juiste snaar te kiezen en te raken uit de velen die ze constant, zo nauwkeurig op spanning heeft weten te houden.