‘Stilzitten is geen optie’, luidt het credo van de Vlaamse auteur Erik Persoons. Feitelijk is het meer een creatief cultureel selfmade man in plaats van ‘alleen maar’ auteur. Want naast het schrijven van de psychologische thriller Kaakslag die in 2016 verscheen, is hij druk met een jeugdschrijfexperiment, schrijft hij jeugdromans en is onlangs weer teruggekeerd naar een eerdere oude liefde, het schrijven en regisseren van toneelstukken voor een lokaal toneelgezelschap. Maar en passant was er ook nog een moment in zijn agenda vrij voor de lancering van zijn tweede psychologische thriller; Nevelhel.

Alex Taens is na weer een volgende saaie werkdag op het station gearriveerd voor zijn vaste treinreis naar huis. De forens kijkt op een afstandje naar een onbekende man die nogal merkwaardig gedrag vertoont. Wanneer de trein het station nadert, ziet Alex de man doen wat hij al verwachtte en met een snoekduik voorkomt hij dat de onbekende zich voor de aanstormende trein stort. De springer, Dennis Vantienen is niet blij en zegt tegen Alex dat hij hem een gunst verleend zou hebben als hij hem had laten sterven. Dennis wordt opgenomen in de PAAZ-afdeling van het plaatselijk ziekenhuis en komt onder behandeling van psychiater dr. Sophie Degryze. De patiënt weigert ieder contact en wil alleen met Alex praten, die vervolgens wordt uitgenodigd door zijn behandelend arts…

"Ongewild gierden deze rillingen door haar heen. De duistere schim van een onrustwekkende atmosfeer, een luguber, benauwd gevoel dat er in de nabije toekkomst iets verschrikkelijks op haar afkwam, leek dichterbij dan ooit"

Het psychologisch beladen verhaal vertelt tijdens de behandeling van Vantienen het emotioneel zwaarbelaste leven van hem. Het is voor de behandelend arts niet altijd duidelijk of haar patiënt lijdt aan waanvoorstellingen of dat de door hem vertelde gebeurtenissen de confronterende waarheid is. Als vreemde zaken zich niet alleen beperken tot Dennis maar ook anderen in zijn omgeving zich onrustig en bedreigd gaan voelen, roept dat grote twijfels op bij de betrokkenen. Zo ziet de lezer de rol van patiënt gaan verschuiven en ook de daarbij behorende dreigingen en momenten van gevaar. Met het creëren van drie sterk dominante karakters die ieder hun individuele voor hen herkenbare gedragskenmerken bezitten, lukt het de auteur de machtsverhoudingen voortdurend in beweging te houden. Synchroon daaraan walsen emoties als gevaar, radeloosheid, angst, vertrouwen en twijfel in dezelfde danspas mee. Persoons weet dit meerstemmig klavier als een ware virtuoos te bespelen en later zal blijken dat hij gelijktijdig ook de beeldvorming van de lezer sterk heeft beïnvloed.

Duidelijk is dat de auteur in zijn tweede psychologische thriller dieper in de geest van zijn protagonisten is doorgedrongen. Actie roept reactie op en omgekeerd is dat het geval. Het bepaalt voor een groot deel de toon en kleur van het verhaal. Lezers van spannende avonturen die de geest flink beroeren zullen ook dit verhaal met veel smaak consumeren. Passend bij de ongrijpbare facetten laat Persoons aan de lezer weer voldoende ruimte voor eigen fantasie en invulling. Aan het einde lijken alle lijntjes gesloten maar bij nader inzien blijkt er dan toch een kleine ontsnappingsmogelijkheid ingebouwd te zijn die desgewenst voor eigen interpretatie kan zorgen. Daarbij blijft één conclusie recht overeind staan; het kwaad zal nooit of te nimmer uitgeroeid gaan worden. Voor de echte maatschappij is dat minder, maar auteurs die zich in dit segment bewegen halen er hun inspiratie uit.