Liv is als klein meisje van zes jaar door haar ouders doodverklaard. De hele gemeenschap waar Liv woonde gaat er dus vanuit dat ze niet meer leeft. Haar vader is een enorme verzamelaar en zorgt ervoor dat het huis steeds voller komt te staan. Voller wordt ook de moeder van Liv steeds meer. Het broertje van Liv kan alleen maar gezien worden door Liv zelf.

Snapt u het nog? Het is goed voor te stellen dat na het lezen van deze alinea de nodige vraagtekens naar bovenkomen. Logisch, maar dat is dan ook voordat je Hars begint te lezen. Hier is overigens een waarschuwing die niet op het boek vermeld staat. Het lezen van dit boek brengt u als lezer in een trance, die laat pas weer los als de allerlaatste letter van het boek gelezen is. En zelfs dan zijn er nog de naweeën.

Ane Riel kreeg voor het schrijven van Hars de vier meest prestigieuze literaire prijzen in Scandinavië. Het duurde daarna nog een jaar of vier voordat Nederland ook kon gaan genieten van dit meesterwerk. In 2020 verschijnt de verfilming. Riel studeerde kunstgeschiedenis en op haar namen werden diverse educatieve boeken gepubliceerd. En toen was daar Hars...

Hars is een Psychologische thriller. Inderdaad met hoofdletter P. Beklemmend. Het is niet eens zozeer dat het boek zo gemakkelijk wegleest. Het is pittige kost, maar zo waanzinnig knap geschreven dat je vanaf moment een bij de keel grijpt. De openingszin is fenomenaal.

Hars wordt vanuit verschillende perspectieven geschreven. Er is de ik-variant waarin we echt in het hoofd van Liv zitten. Waanzinnig knap beschreven. Zo'n jonge geest, die zo waanzinnig verwoest is. We volgen ook het verhaal vanuit de alwetende verteller. Daarnaast volgen we het verhaal ook nog doordat de moeder van Liv brieven voor haar dochter achterlaat. De misschien wel meest heftige pagina komt uit de brieven. Deze pagina kent slechts zeven woorden.

IK DENK DAT DIT HET WAS, LIV

Het gezin van Liv woont afgezonderd. Niemand komt nog bij het gezin langs, zeker niet sinds het drama van de dood van Liv. Het gezin wordt met rust gelaten, het wordt gerespecteerd dat zij zich terug getrokken hebben na het vreselijke drama. En dan was er ook nog het broertje van Liv, Carl. Wat daar gebeurde is ook al zo tragisch.

Het is lastig om Hars niet in superlatieven te beschrijven. Eigenlijk mogen er niet teveel woorden besteed worden aan dit boek. Zeker niet wetende dat je nooit dezelfde krachtige woorden weet te vinden die Riel tijdens het gehele boek gebruikt.

Eerder is al genoemd dat de openingszin fenomenaal is, maar dan ben je dus nog maar helemaal aan het begin. Er bouwt zich een waanzinnige spanning op, zonder dat Riel geheimzinnig doet. Gaandeweg kom je echt alles wel te weten, soms wordt het al verklapt voor je het leest. En toch geloof je alles pas wanneer het echt plaatsvindt. Mocht er een superlatief te vinden zijn voor het begrip fenomenaal dan is deze van toepassing op de slotzin. Want ook al is Hars slechts 272 bladzijdes dik, elk woord telt. Elke zin is raak tot de allerlaatste zin aan toe, ook niet in de laatste plaats door de knappe vertaling van Kor de Vries.

Hars is zo goed, dat er gevreesd mag worden voor de verfilming. Hoe moet er in vredesnaam gezorgd worden dat deze verfilming van eenzelfde kwaliteit is als het boek? Het zou toch alleen maar kunnen tegenvallen.