De dystopische thriller is een genre dat tot de verbeelding spreekt. De auteur creëert met eigen fantasie een toekomstwereld die per definitie somber of grimmig is. Boeken als de Wayward Pines trilogie van Blake Crouch zijn nog steeds populair. Auteur Christina Dalcher doe haar duit in het zakje met Vox.
In Vox maakt de lezer kennis met Jean, een Amerikaanse vrouw met vier kinderen. Het lijkt allemaal redelijk normaal, totdat de lezer kennismaakt met het armbandje dat Jean -en dochter Sonia- om hebben. Wanneer ze meer dan 160 woorden spreken, geeft het ding een dikke elektrische schok. En die 160 woorden? Dat is het maximum dat vrouwen in de V.S. per dag mogen spreken. De oorzaak is ‘De Pure Beweging’ van de nieuwe president, die vrouwen weer ‘daar willen hebben waar ze horen: thuis, als een goede huisvrouw betaamt’. Het lijkt erop alsof vrouwen gewillig doen wat mannen willen, totdat Jean/Gianna besluit in opstand te komen. Haar plan is zowel gedurfd als gevaarlijk…
Vox begint ijzersterk. Dalcher weet een beklemmende sfeer op te roepen; vrouwen worden onderdrukt en bij overtredingen die ze begaan, is het letterlijk levensgevaarlijk. Meer dan eens verdwijnt een buurvouw, zonder ooit terug te keren. Christina Dalcher weet haar verhaal slim op te bouwen. Ze begint klein, met alledaagse zaken waar Jean tegenaan loopt. Maar als dan duidelijk wordt dat ook haar zesjarige dochter Sonia een armband heeft én niet beter weet dat ze niet mag spreken, is het spel op de wagen. Het toont eens te meer aan hoe een totalitair en onderdrukkend systeem langzaamaan een land in de tang neemt. Ook al lijken de ideeën afkomstig uit de Middeleeuwen, het grijpt zelfs zestienjarige zoon Steven die een van de ‘Puren’ lijkt te willen worden. Vooral dit deel van het boek, waar de introductie van de onderdrukking langzaam duidelijk wordt, is angstaanjagend. Het begon bij het verliezen van banen, het bevriezen van bankrekeningen. En de volgende stap is dus het monddood maken van vrouwen. Wat is de volgende stap…? Dalcher weet haar lezers aan de pagina’s te kluisteren.
Wanneer het boek een switch maakt naar een soort actiethriller, boet het verhaal aan kracht in. Jean McClennan besluit het op te nemen tegen het regime en dat wordt een soort race tegen de klok. De beklemmende sfeer die de auteur zo mooi in het begin wist neer te zetten, verdwijnt daarmee naar de achtergrond. Wat volgt is een plot met snelheid en spanning, maar de beklemming is weg en dat is jammer. Een boek als deze in het dystopische genre, moet het immers van de kracht hebben van het ‘onvoorspelbare’ wat voor ons in de toekomst ligt. Het is aan de lezer zelf om te bepalen of dit een achteruitgang is van het verhaal of juist een versterking.
Waar Dalcher goed in is geslaagd, is de uitwerking van de personages in Vox. Hoofdrolspeler is dr. Jean McClennan, ooit een succesvolle wetenschapper die inmiddels met armband thuis zit. Ze legt zich er echter niet bij neer, maar heeft ondertussen -woordloos- haar handen vol aan het runnen van haar gezin. Dochter Sonia weet niet beter dan dat ze monddood is, maar wordt langzaamaan door haar broers geïndoctrineerd als ‘de mindere soort’. Zoon Steven is gevoelig voor de propaganda van de Pure Beweging en wil zich erbij aansluiten. Haar man Patrick lijkt een gewillige volger van het regime te zijn. Dit alles voelt levensecht aan en trekt de lezer een wereld in die wordt gerund door een totalitair, achterlijk regime. Maar hoe vatbaar ben jij er voor…?
Vox is een boek met twee gezichten, maar met een duidelijke boodschap. Een wereld met een totalitair regime ligt op de loer en ‘het enige wat nodig is voor het kwaad om te overwinnen, is dat het goede niets doet’. Het is jammer dat Christina Dalcher haar zo krachtige begin niet helemaal weet door te zetten in Vox. Maar: ze biedt ons een beangstigend inzicht in de dystopische wereld waarin vrouwen monddood -en meer- worden gemaakt. De afdronk: bizar, en angstaanjagend…
In Vox maakt de lezer kennis met Jean, een Amerikaanse vrouw met vier kinderen. Het lijkt allemaal redelijk normaal, totdat de lezer kennismaakt met het armbandje dat Jean -en dochter Sonia- om hebben. Wanneer ze meer dan 160 woorden spreken, geeft het ding een dikke elektrische schok. En die 160 woorden? Dat is het maximum dat vrouwen in de V.S. per dag mogen spreken. De oorzaak is ‘De Pure Beweging’ van de nieuwe president, die vrouwen weer ‘daar willen hebben waar ze horen: thuis, als een goede huisvrouw betaamt’. Het lijkt erop alsof vrouwen gewillig doen wat mannen willen, totdat Jean/Gianna besluit in opstand te komen. Haar plan is zowel gedurfd als gevaarlijk…
Vox begint ijzersterk. Dalcher weet een beklemmende sfeer op te roepen; vrouwen worden onderdrukt en bij overtredingen die ze begaan, is het letterlijk levensgevaarlijk. Meer dan eens verdwijnt een buurvouw, zonder ooit terug te keren. Christina Dalcher weet haar verhaal slim op te bouwen. Ze begint klein, met alledaagse zaken waar Jean tegenaan loopt. Maar als dan duidelijk wordt dat ook haar zesjarige dochter Sonia een armband heeft én niet beter weet dat ze niet mag spreken, is het spel op de wagen. Het toont eens te meer aan hoe een totalitair en onderdrukkend systeem langzaamaan een land in de tang neemt. Ook al lijken de ideeën afkomstig uit de Middeleeuwen, het grijpt zelfs zestienjarige zoon Steven die een van de ‘Puren’ lijkt te willen worden. Vooral dit deel van het boek, waar de introductie van de onderdrukking langzaam duidelijk wordt, is angstaanjagend. Het begon bij het verliezen van banen, het bevriezen van bankrekeningen. En de volgende stap is dus het monddood maken van vrouwen. Wat is de volgende stap…? Dalcher weet haar lezers aan de pagina’s te kluisteren.
Wanneer het boek een switch maakt naar een soort actiethriller, boet het verhaal aan kracht in. Jean McClennan besluit het op te nemen tegen het regime en dat wordt een soort race tegen de klok. De beklemmende sfeer die de auteur zo mooi in het begin wist neer te zetten, verdwijnt daarmee naar de achtergrond. Wat volgt is een plot met snelheid en spanning, maar de beklemming is weg en dat is jammer. Een boek als deze in het dystopische genre, moet het immers van de kracht hebben van het ‘onvoorspelbare’ wat voor ons in de toekomst ligt. Het is aan de lezer zelf om te bepalen of dit een achteruitgang is van het verhaal of juist een versterking.
Waar Dalcher goed in is geslaagd, is de uitwerking van de personages in Vox. Hoofdrolspeler is dr. Jean McClennan, ooit een succesvolle wetenschapper die inmiddels met armband thuis zit. Ze legt zich er echter niet bij neer, maar heeft ondertussen -woordloos- haar handen vol aan het runnen van haar gezin. Dochter Sonia weet niet beter dan dat ze monddood is, maar wordt langzaamaan door haar broers geïndoctrineerd als ‘de mindere soort’. Zoon Steven is gevoelig voor de propaganda van de Pure Beweging en wil zich erbij aansluiten. Haar man Patrick lijkt een gewillige volger van het regime te zijn. Dit alles voelt levensecht aan en trekt de lezer een wereld in die wordt gerund door een totalitair, achterlijk regime. Maar hoe vatbaar ben jij er voor…?
Vox is een boek met twee gezichten, maar met een duidelijke boodschap. Een wereld met een totalitair regime ligt op de loer en ‘het enige wat nodig is voor het kwaad om te overwinnen, is dat het goede niets doet’. Het is jammer dat Christina Dalcher haar zo krachtige begin niet helemaal weet door te zetten in Vox. Maar: ze biedt ons een beangstigend inzicht in de dystopische wereld waarin vrouwen monddood -en meer- worden gemaakt. De afdronk: bizar, en angstaanjagend…