Jack Reacher is terug! Hij zit in een Greyhoundbus wanneer er schuin voor hem een oudere man slapend op een stoel zit. Uit zijn zak; een envelop met een flinke duit geld. Reacher is niet de enige die het gezien heeft, want voor hem zit een opgeschoten jongeman die het geld ook wel wil hebben. Reacher besluit bij dezelfde halte uit te stappen als de oude man, overrompelt de crimineel en begeleidt de man met het geld naar huis.

Daar aangekomen blijkt dat de man schulden heeft bij een bende in de stad. De stad waar Reacher is uitgestapt blijkt totaal verwaarloosd te zijn, en verdeeld in het oosten voor de Oekraïners en het westen van de Albanezen. Ze houden zich bezig met drugshandel, prostitutie en het afpersen van mensen. De bendeoorlog heeft ervoor gezorgd dat mensen weggetrokken zijn, dat er veel leegstand is en de nog aanwezige inwoners doodbang zijn geworden. Dat kan Reacher niet laten gebeuren natuurlijk en hij besluit het op te nemen tegen de twee bendes…

In Blauwe maan neemt Reacher het niet alleen op tegen de twee bendes. Al snel weet hij zich gesteund door Abby, een mooie barkeepster. Ook krijgt hij hulp van Vantresca, een oude tankcommandant. Daarnaast zijn er twee muzikanten die hun handen uit de mouwen steken. En dat kennen we uit de eerdere 23 Reacher-thrillers. Hij krijgt altijd lokale steun wanneer hij hulp biedt aan iemand die dat nodig heeft.

Jack Reacher, de protagonist van de Britse bestsellerauteur Lee Child, behoeft geen enkele introductie. Het schijnt dat er wereldwijd elke 13 seconden een Reacher-thriller wordt verkocht en dat is niet verwonderlijk; de boeken staan altijd garant voor een paar uur gigantische leesplezier. Ook Blauwe maan is niet anders. Het is een film in boekvorm, waarin de held het opneemt tegen een schijnbaar onuitputtelijke hoeveelheid vijanden. Waar Blauwe maan ten opzichte van de voorgangers in uitblinkt, is de stapel lijken. Reacher neemt geen genoegen met half werk en dat zullen zijn tegenstanders weten. De ruim 1.90 meter grote held doet het met wapens, blote handen, meubilair, zwaartekracht; alles wat maar enigszins dodelijk kan zijn, wordt tot wapen omgebouwd door Reacher. De plot is geholpen doordat het in eerste instantie een simpele bendeoorlog lijkt waar Reacher in betrokken raakt. Maar Lee Child zou Lee Child niet zijn als er uiteindelijk een flinke adder onder het gras blijkt te schuilen…

Lee Child weet zijn verhalen altijd feilloos op te bouwen. Hij zet zijn protagonist in een naamloos stadje neer, te midden van problemen ‘en succes ermee’. Daarmee heeft hij al jarenlang succes en dat is aan zowel de plots die hij genereert te danken, alsook aan zijn boeiende schrijfstijl. Geen woord teveel, soms zo droog als gort én met een flinke dosis humor; Child weet steevast een glimlach op de gezichten van de lezers te toveren. Ook in Blauwe maan is dit wederom het geval. Vooral de conversaties van de bewoners van het boek zijn geweldig. Spitsvondig, kort, gevat; het lijkt nog het meest op een verbale wedstrijd tussen de sprekers en dat is voor de lezers genieten geblazen.

Lee Child heeft met Blauwe maan wederom de spijker op zijn kop geslagen. Een snelle, goed geschreven actiethriller met ‘Sherlock Homeless’ in een schitterende hoofdrol. Reacher wordt wel wat ouder, maar niet minder snel en spitsvondig. Hij kan nog wel een setje thrillers mee wat ThrillZone betreft!

Lees hier onze andere recensies van Lee Child.