Het is alweer een tijdje geleden, maar in 2014 ging een speech van een Amerikaanse admiraal viral. Het ging om William H. McRaven, die bij het afstuderen van studenten aan de Universiteit van Texas vertelde dat hij de wens had dat de afgestudeerden er alles aan deden om de wereld te verbeteren. De speech werd 10 miljoen keer bekeken. Het was niet zo maar iemand; McRaven was bij zijn pensioen de leider van de Amerikaanse Special Operations Forces en een Navy SEAL. Hij vertrouwde zijn memoires aan het papier toe. Het resultaat: Mijn leven als Navy SEAL.

Het verhaal begint in 1960, in een Franse kroeg waar Amerikaanse vliegeniers hun stoerste verhalen aan elkaar vertellen. Daar leerde William McRaven, in het kort Bill, de lessen van de strijd. Hij groeide op in legerkampen en op -bases overzee. Het kon dan ook haast niet anders dan dat hij ook het leger in ging.

Dat gebeurde in ’77, toen hij zich op gaf voor Basic SEAL Training, de toelatingsprocedure voor de Navy SEAL’s. Een cursus waarbij ongeveer 80% afvalt; de mensen met een fysiek of mentaal zwakker gestel dan gevraagd. McRaven komt er door heen, en wordt gestationeerd bij SEAL Team One.

Hierna maakt Mijn leven als Navy SEAL een sprong in de tijd. Er is een verhaal over een commandotraining op de Filipijnen, waar hij besluit niet in een MC 130 Hercules te stappen. Even later stort het toestel neer, met vrijwel allemaal dodelijke slachtoffers als gevolg. Zo dicht komen soldaten soms bij de dood. McRaven vecht ook in de Golfoorlog, wanneer hij Iraakse schepen moet enteren om te inspecteren of er wapens aan boord zijn.

McRaven groeit echter door in de ‘chain of command’ en komt als veiligheidsadviseur in het Witte Huis terecht. Daar maakt hij mee hoe de oorlog tegen het terrorisme en de inval in Irak in 2003 verloopt. Maar ook minder bekende operaties zijn in het boek opgenomen, zoals de redding van het missionarisgezin Martin en Marcia Burnham. Zij werden gegijzeld door moslimterroristen en uiteindelijk worden ze bevrijd, maar wel met een offer.

De schrijfstijl van William H. McRaven is fijn. Mijn leven als Navy SEAL is vlotjes geschreven en een fijne mix van levenslessen, inspirerende acties en leiderschapsvoorbeelden. Opscheppen doet de voormalige admiraal eigenlijk niet. Nergens slaat McRaven door waar collega’s dat wel doen; het vereren van de Verenigde Staten als hoeder tegen het kwaad. Nee, de auteur kiest er vooral voor om individuele cases als voorbeeld te stellen van moed, heldendom of voorbeeldgedrag.

McRaven heeft niet aan alle acties meegedaan in de frontlijn. Bij een aantal was hij de leidinggevende op afstand. Zo ook bij de gevangenneming van Saddam Hoessein in 2003. Maar potjandorie, wat weet hij het verhaal ook dan spannend neer te zetten. Al tijden waren de Amerikaan op zoek naar Hoessein. Steeds maar weer vals alarm, tot die avond in december. McRaven laat de lezer meegenieten in het euforische gevoel.

Hetzelfde gebeurt bij de bevrijding van captain Philips, die door Somalische piraten werd gegijzeld (bekend van zowel de film als het boek). Je tuurt niet meer door het vizier van de Navy SEAL die de gebeurtenissen uit eerste hand meemaakt, maar doet dat op afstand. De mix die hierdoor ontstaat, is verfrissend. En het is ook erg interessant om te lezen hoe zo’n actie op afstand wordt gecoördineerd.

Het sluitstuk van Mijn levens als Navy SEAL is Operatie Neptune’s Spear. De kenners weten het; het gaat om de actie om Osama bin Laden te pakken. McRaven neemt de lezer mee in de minitieuze voorbereidingen op de actie en laat ook de spanning en twijfels kenbaar worden die aan de actie vooraf gingen.

Wat echter ontbreekt is het boek, is echte zelfreflectie. Wat zijn de missies die mislukten, en waarom? Waarom werd McRaven zijn eigen SEAL team afgenomen? Over dat laatste zegt hij niet veel, behalve één zinsnede. Verder raakt hij de gevolgen van oorlog -fysiek- wel aan in een hoofdstuk waarin hij gewonden bezoekt. Maar hoe zit het met de gevolgen van de strijd tussen de oren van veteranen? Dat zijn facetten van het zijn van een SEAL wat -helaas- ontbreekt in het verhaal.

Mijn leven als Navy SEAL is een waardevolle, doch redelijk conventionele aanvulling op de collectie memoires van SEALs en andere commando’s. Waar boeken als American Sniper, Operator en Geen gemakkelijke dag echt op operatieniveau inzoomen, blijft dit boek vooral op ‘coördinerend’ niveau interessant. Goed geschreven, bij tijd en wijlen spannend maar gewoon goed, inspirerend leesvoer!