Margareth Hillebrandt volgde haar hart toen ze zich inschreef voor een schrijfopleiding bij Tessa de Loo. Naast het werken in de zorg was verhalen schrijven haar andere passie. Na haar debuut dat in 2009 verscheen onder de naam Jeugdzonde, volgde daar in 2013 Obsessie op. Onderdeel van het werken in de zorg was de specifieke zorg voor ouderen waar ze zeven jaar in heeft gewerkt. De ervaringen en gebeurtenissen die daar langskwamen inspireerden haar tot het schrijven van de derde roman die enkele maanden geleden is verschenen; Dames op de Herengracht.

Het is in de zeventiger jaren als drie jonge vrouwen, zonder van elkaars bestaan te weten, zich onafhankelijk van elkaar inschrijven voor een schildercursus in Griekenland. Dat is het begin van een jarenlange vriendschap waarin de Dorine, Julia en Lily hun levens intensief met elkaar voortzetten en delen. Drie verschillende karakters uit drie verschillende maatschappelijke geledingen die tijdens hun vriendschap zo dicht naar elkaar toe groeien, dat ze ongemerkt ouder worden en uiteindelijk tot de groeiende groep senioren gaan behoren. Als ze als drie alleenstaande vrouw achterblijven, besluiten ze bij elkaar te gaan wonen in een statig grachtenpand in Leiden. Er geldt één harde afspraak; bij het betrekken van de woning gaan ze gedrieën verticaal over de drempel en ze zullen er alleen horizontaal definitief uit vertrekken.

‘Schijt aan de klok en de vermaledijde vijf uur. Vijf over twaalf is het. Een mooie tijd om meneer Korsakov een inkijkje te geven in de toestand van ons brein en daar de nodige schade aan te richten als dat al niet is gebeurd’

In deze roman geeft de auteur een realistisch beeld van drie babyboomers die na een individueel turbulent leven, vriendinnen worden en op oudere leeftijd besluiten hun leven samen voort te zetten. Ze ervaren al snel dat het leven onder een dak heel anders is dan een intensieve vriendschap vanuit drie adressen. Hillebrandt heeft gedurende haar periode in de ouderenzorg met een allesziend valkenoog het bewonersleven geobserveerd en daar in dit verhaal haar voordeel mee gedaan.

Thema’s als vriendschap, schuldgevoel en integriteit zijn als belangrijke items in het verhaal geïntegreerd en komen af en toe keihard binnen. Ook de aanwezigheid van de enige mannelijke bewoner in de persoon van de flamboyante Dolf Terlinden roept verschillende emoties op bij de vriendinnen.

Hillebrandt weet op aandoenlijke wijze het ontdekken van gedrag en reacties die gelinkt zijn aan Alzheimer en het daaraan gerelateerde dementie subtiel in het verhaal op te nemen. Vanuit het perspectief van Dorine en later vanuit Dolf krijgen de lezers inzicht in denken en doen van de vier bewoners dat soms aandoenlijk maar ook hard en meedogenloos kan zijn. Wat tijdens het lezen duidelijk wordt is dat mensen die al een leven achter zich hebben, allemaal wel een of meer onderwerpen bij zich dragen waar niet zo snel in het openbaar over wordt gesproken. Dat het in bepaalde situaties uiteindelijk toch wel gebeurt is een verdienste van de auteur die heel subtiel, bijna ongemerkt de voorwaarden invult om het gesprek op gang te brengen. Het brengt een haast aandoenlijke sfeer en creëert tegelijk een waarheidsgetrouw beeld van vier 70-jarige senioren die in de herfst van hun leven verkeren.

Lopende het verhaal ontwikkelen de personages zich van moderne zelfbewuste jonge mensen naar personen die actief blijven vechten voor hun zelfstandigheid en onafhankelijkheid. Waarin de afbeelding op de cover op indringende maar o zo realistische wijze het definitief verlies symboliseert van iets wat onmisbaar is voor juist dat behoud van die zelfstandigheid en onafhankelijkheid. Dames op de Herengracht wordt daarmee niet zomaar een leuke roman maar kan helpen in het herkennen van opmerkelijk gedrag van naaste in ieders omgeving. Een meer dan geslaagde poging van de auteur.