Met Kind 39, dé Italiaanse thrillersensatie van 2018, werd de lokale naam van Ilaria Tuti plotseling een internationale naam. Een ijzersterk verhaal met een ijzersterk hoofdkarakter in de persoon van de niet-alledaagse commissaris Teresa Battaglia die na dit succes terug op het podium kwam en hoe! Haar trouwe rechterhand Massimo Marini mag ook weer hetzelfde podium op en geleid door de specialistische kennis van profiling die zijn baas bezit moeten ze wederom ver terug in het verleden. Vanuit Gemona del Friuli, in de provincie Udine dirigeert Tuti haar protagonisten weer in een volgende coldcase. Battaglia is inmiddels zestig jaar en naast diabetes vertoont ze ook beginnende verschijnselen van alzheimer. Alle ingrediënten voor een interessant vervolg van Kind 39 met De slapende nimf. 

In kunstgalerie La Cella, beheert door Gianmaria Gortan hangt een geschilderd portret van een beeldschone vrouw. Meer informatie over de oorsprong en de maker leert dat De slapende nimf door Alessio Andrian is geschilderd en naast verf, ook mensenbloed is gebruikt. Het schilderij is zeventig jaar oud dus zouden er nog nabestaanden van de geportretteerde Aniza Di Leonardo kunnen leven en meer van de totstandkoming van het schilderij en het lot van de afgebeelde vrouw en haar schilder kunnen vertellen…

‘Het was een draad die gemaakt was van een subtiele gevoeligheid die de tijd ongeschonden had doorstaan en die haar de kans zou geven het verhaal bloot te leggen dat schuilging achter de slapende nimf’

Commissaris Teresa Battaglia bezit een trots en ontembaar karakter, soms ruw maar altijd meelevend. Met die eigenschappen, aangevuld met een eindeloze gedrevenheid en veel vakkennis gaat ze alle problemen te lijf. Het onderzoek leidt haar naar de Val Resia, een historische plek in de provincie Udine in de Italiaanse regio Friuli. De bewoners spreken Resiaans, een dialect dat oorspronkelijk uit Slovenië afkomstig is. Het onderzoek gaat terug in de tijd omdat Teresa overtuigd is dat enkele nog in leven zijnde familieleden op de hoogte zijn van wat er zeventig jaar geleden is gebeurd. Het verdiepen van personages gebeurt lopende de ontwikkeling van de primaire verhaallijn. Daarnaast spelen er meer zaken die via secundaire verhaallijnen ook de mogelijkheid bieden meerdere lagen aan te brengen waar de auteur buitengewoon goed gebruik van maakt. Al snel blijkt dat meerdere personages belast zijn met een persoonlijke rugzak van het formaat XXL. Het onderzoek van de speurders verloopt moeizaam dat niet in de laatste plaats wordt veroorzaakt door het gebrek aan medewerking van de korpsleiding. 

De slapende nimf is een verhaal met veel inhoud, diverse goed uitgewerkte thema’s en verschaft daardoor goede inhoudelijke informatie waar de lezer ook iets van opsteekt. Het in werkelijkheid echt bestaande twintigjarige bijna blinde meisje, hier aangeduid als Blanca met haar hond Smoky is maar een van de vele voorbeelden. Zelfs het bestaan van de sjamaan blijft niet onbesproken. Het maakt het verhaal wat het is; een deugdelijk en met zorg opgebouwd plot waarin de personages met veel gevoel zijn neergezet en ook echt gaan leven. Het lijkt een cliché maar te vaak wordt die kwaliteit toegeschreven aan auteurs wat later blijkt niet juist te zijn geweest. Tel daar de bloemrijke beschrijvingen en werkelijk mooie passages van de auteur bij op die vol emotie en volledig geloofwaardig zijn beschreven en het lezen van dit tweede boek van Ilaria Tuti is een waar feestje.