Wanneer je als auteur bij de eerste thriller die van jou hand het levenslicht ziet, direct genomineerd wordt voor de Gouden Strop (2017) en de Hebban Thriller Debuutprijs, is dit natuurlijk een teken dat er iets moois uit de tekstverwerker is gekomen, maar dit wekt wel verwachtingen. Gebeurt dit bij het tweede deel van wat eventueel een trilogie gaat worden nogmaals en er weer een nominatie voor de Gouden Strop in de wacht wordt gesleept, dan wordt de nieuwsgierigheid naar een volgend boek alleen maar groter en de verwachtingen naar een nog hoger niveau gezet. Als dan vanuit de uitgever ook nog een etiket op de boeken wordt geplakt met de tekst “Voor de liefhebbers van STIEG LARSSON en JO NESBO” dan kan men rustig stellen dat de druk op schouders groter wordt en de verwachtingen navrant. 

Dit is een beetje wat er de laatste drie jaren met Igor Znidarsic is gebeurd. Zijn eerste thriller De blindganger was direct een schot in de roos en de opvolger De uitverkorene was ook een voltreffer. Hij wist van het recherche-duo Bianca van Dijk en haar mentor en collega Joris Vischjager twee interessante personages te creëren en twee toegankelijke en goed geschreven boeken aan de lezers voor te schotelen. 

Toen Koud zonder jou dan ook uitkwam werd de vraag actueel of dit deel aan de verwachtingen kan voldoen en of Znidarsic het niveau van zijn vorige verhalen kon vasthouden. Dat is slechts ten dele gelukt. Het boek leest als een trein en Igor Znidarsic heeft de finesse om zijn lezers aan het verhaal te binden. Maar in tegenstelling tot zijn vorige boeken is Koud zonder jou niet wat je van hem verwacht. Met name het evolueren van zijn hoofdpersonages, wat in de vorige boeken een van de sterkere punten was, blijft nu achter. Zeker het personage van Bianca van Dijk lijkt tot stilstand te zijn gekomen. 

Binnen een paar weken worden er in de Achterhoek twee vrouwen vermoord. Het ene slachtoffer is omgebracht met messteken en de ander door verdrinking. Ondanks intensief speurwerk van rechercheur- duo Bianca van Dijk en Joris Vischjager blijft de toedracht een mysterie. Wanneer in dezelfde regio een derde lijk in een greppel wordt gevonden, vermoeden de rechercheurs dat het hier om een en dezelfde dader gaat. De drie slachtoffers waren wat stevigere vrouwen met lang blond haar en begin veertig. Bianca en Joris zijn vastbesloten de dader te vinden, maar voor het achterhalen van de waarheid wordt een forse prijs betaald. 

Igor Znidarsic is in 1968 vanuit Slovenië naar Nederland gekomen en na het behalen van zijn diploma Atheneum, is hij al snel begonnen met het schrijven van non- fictie verhalen. Deze werden in diverse tijdschriften gepubliceerd, waaronder Panorama, HP de Tijd en de Groene Amsterdammer. Ook NRC Handelsblad publiceerde verhalen van zijn hand. In 2011 verscheen van zijn hand de debuutroman Diepgevroren makrelen. Het eerste deel van de Bianca Trilogie verscheen onder de naam De blindganger in februari 2017. Dit boek viel, zoals al aangegeven diverse nominaties en won de Gouden Strop. In mei 2018 verscheen het volgende deel onder de naam De uitverkorene, die ook een nominatie voor de Gouden Strop verdiende. En in april 2020 gevolgd door het derde en laatste deel van zijn trilogie. Het grote voordeel van deze drie delen is dat ze vrij makkelijk separaat van elkaar te lezen zijn. Als lezer word je niet met een kluitje het riet ingestuurd als je in dit boek gaat beginnen. Het verhaal is heel toegankelijk geschreven en Znidarsic is ontegenzeggelijk een begenadigd schrijver. 

De personages in het boek zijn allemaal duidelijk uitgewerkt en met name het personage van Hennie van Eik is een interessant figuur. Tevens zit in deze personages ook het wat mindere van dit verhaal. Vooral het personage van Bianca van Dijck lijkt te zijn stilgevallen en juist zij was diegene die de vorige delen kleur wist te geven. Dat kan een bewuste keuze zijn van de schrijver, die vindt dat na alle wrevel die er, met name in haar huwelijk was, een adempauze wilde nemen. Echter deze adempauze heeft niet geleidt tot een broeierige sfeer, maar meer een wat matte gelatenheid. 

Dat is vooral te merken aan de verhaallijn van het onderzoeken naar haar jaren geleden verdwenen zusje. Haar interesse is terughoudend en dat kan door schuldgevoel komen, maar dat krijgt de schrijver niet goed overgebracht. 

En dan natuurlijk de grote vraag. Is dit deel net zo goed of misschien nog wel beter dan de vorige twee boeken. Helaas niet. Hoewel de manier waarop de moordenaar zijn slachtoffers om het leven laat komen een goede vondst is, blijft het verhaal wat binnen de lijntjes gekleurd. Het is net even iets minder dan de vorige boeken. 

Znidarsic heeft met Koud zonder jou, waarvan de meeste mensen nog denken dat dit een origineel nummer van André Hazes is maar waar de schrijver dit fabeltje terecht definitief naar de prullenbak verwijst, een goed en gedegen verhaal afgeleverd wat net niet het niveau weet te halen van zijn vorige boeken. En dat is geen schande, want dat niveau lag ook vrij hoog. 

Het is te hopen dat Igor Znidarsic inspiratie weet te vinden om zijn lezers met nieuwe verhalen te verrassen, want in de afgelopen drie jaar is wel gebleken dat zijn boeken een welkome aanwinst zijn binnen de Nederlandstalige thrillers.