Met The Puppet Show won de Britse M.W. Craven (Mike voor intimi) in 2019 de prestigieuze Gold Dagger Award. Deze thriller, met inspecteur Washington Poe en zijn collega Tilly Bradshaw als belangrijkste personages, is gek genoeg niet in het Nederlands vertaald. De Nederlandstalige lezers maken pas kennis met het duo in het tweede deel van de serie: Zwarte zomer. De Nederlandse uitgever kiest er dus voor om te starten met boek twee en daar zal vast een gegronde reden voor zijn. Ook dit deel krijgt in Engeland louter lovende recensies (volop 5 sterren op Goodreads bijvoorbeeld) en belooft dus veel goeds.
Zes jaar geleden leidde Washington Poe het onderzoek naar de moord op Elizabeth Keaton. Haar vader Jared, een beroemde sterrenchefkok met een Michelin-restaurant, werd veroordeeld en voor jaren achter de tralies gestopt. Haar lichaam werd nooit gevonden, maar de hoeveelheid bloed die gevonden werd in Jared’s keuken en de door hem recent aangekochte snijmachines maakte de zaak voor Poe glashelder. Hij overtuigde de rechtbank en Jared verdween naar de gevangenis. Nu, zes jaar later dus, loopt een verwarde en slordig geklede jongedame een politiedepot binnen en claimt Elizabeth Keaton te zijn. Ze beweert dat ze 6 jaar lang vastgehouden is, en in die tijd is mishandeld en ondervoed. DNA-testen bewijzen haar gelijk en dus is Jared Keaton destijds onterecht veroordeeld voor de moord op zijn dochter.
Nu Jared Keaton op het punt staat vrijgelaten te worden, wijst de beschuldigende vinger naar Poe. Hij snapt er niks van en wilt dit tot op de bodem uitzoeken. Hij schakelt de hulp in van zijn briljante maar sociaal onhandige vertrouweling, en tevens begenadig analist: Tilly Bradshaw. Kunnen zij met hun vaardigheid en vindingrijkheid het mysterie en de bedreigingen van een psychopathische chef-kok oplossen? En hoe kan iemand zowel dood als levend zijn? Of waren hun bewijzen destijds toch niet zo sluitend? Het vinden van de antwoorden hierop worden bemoeilijkt doordat Elizabeth wederom verdwijnt…
Om maar direct met de deur in huis te vallen: Zwarte zomer zal de Nederlandse lezers waarschijnlijk minder kunnen bekoren dan de Engelse fans. De grootste reden hiervoor is dat ‘wij’ heel wat voorkennis missen. Zeker in het daardoor onsamenhangende begin wordt dat duidelijk. Er wordt veel gerefereerd naar de Brandofferman-zaak, die zeer waarschijnlijk speelde in The Puppet Show. Ook mist er een verklarende introductie van de personages, die vaak in een eerste deel wordt neergezet. Verwijzingen naar Poe’s verleden lijken nu uit de lucht komen vallen en komen zodoende niet empathisch over.
Het duo Poe en Bradshaw is overigens wel een gouden vondst van de auteur. Zonder dus de precieze achtergronden te kennen, spat hun chemie van de bladzijdes. Hun band bevat humor, loyaliteit, vertrouwen en charme. Bovendien vullen ze elkaar goed aan. Poe maakt veel gebruik van zijn onderbuikgevoel, leest mensen goed en heeft met ingevingen vaak een juist spoor te pakken. Bradshaw is daarentegen een typische data-analist: ze wilt over alles een onderbouwing vinden en doorkruist alle data op zoek naar enig bewijs. Het sociaal onhandige karakter van Bradshaw leidt tot vermakelijke dialogen.
De plot is redelijk gecompliceerd, maar wel zeer ingenieus. Het schiet van exclusieve truffels naar technische snufjes en van geheime bunkers naar een gedetailleerd pathologisch onderzoek. Het zit zeer goed in elkaar, maar voor de lezer is het zaak je hoofd er bij te houden. Die focus is ook nodig om de diverse aanwezige Britse instanties uit elkaar te kunnen houden. Deze worden vaak met afkortingen aangeduid, maar soms worden ze ook voluit geschreven. Poe vertegenwoordigt bijvoorbeeld de SCAS – de Serious Crime Analysis Section - maar dan heb je ook nog de NCA, de CSI en het CID. Welke persoon nou bij welke organisatie hoort en wie hoger in rang staat dan de ander is dus iets dat je niet uit het oog moet verliezen tijdens het lezen. Het is namelijk van invloed op het verloop van het verhaal.
Al met al zit er echt wel potentie in Zwarte zomer en toont M.W. Craven zijn schrijftalent, maar het mist gewoonweg bepaalde informatie uit het eerste boek. Nogmaals, er zal vast een goede reden voor zijn, maar een introductie op dit verhaal zal al veel irritaties en onduidelijkheden kunnen wegnemen. Wat vervolgens overblijft is een originele, knap geconstrueerde en boeiende thriller.
Zes jaar geleden leidde Washington Poe het onderzoek naar de moord op Elizabeth Keaton. Haar vader Jared, een beroemde sterrenchefkok met een Michelin-restaurant, werd veroordeeld en voor jaren achter de tralies gestopt. Haar lichaam werd nooit gevonden, maar de hoeveelheid bloed die gevonden werd in Jared’s keuken en de door hem recent aangekochte snijmachines maakte de zaak voor Poe glashelder. Hij overtuigde de rechtbank en Jared verdween naar de gevangenis. Nu, zes jaar later dus, loopt een verwarde en slordig geklede jongedame een politiedepot binnen en claimt Elizabeth Keaton te zijn. Ze beweert dat ze 6 jaar lang vastgehouden is, en in die tijd is mishandeld en ondervoed. DNA-testen bewijzen haar gelijk en dus is Jared Keaton destijds onterecht veroordeeld voor de moord op zijn dochter.
Nu Jared Keaton op het punt staat vrijgelaten te worden, wijst de beschuldigende vinger naar Poe. Hij snapt er niks van en wilt dit tot op de bodem uitzoeken. Hij schakelt de hulp in van zijn briljante maar sociaal onhandige vertrouweling, en tevens begenadig analist: Tilly Bradshaw. Kunnen zij met hun vaardigheid en vindingrijkheid het mysterie en de bedreigingen van een psychopathische chef-kok oplossen? En hoe kan iemand zowel dood als levend zijn? Of waren hun bewijzen destijds toch niet zo sluitend? Het vinden van de antwoorden hierop worden bemoeilijkt doordat Elizabeth wederom verdwijnt…
Om maar direct met de deur in huis te vallen: Zwarte zomer zal de Nederlandse lezers waarschijnlijk minder kunnen bekoren dan de Engelse fans. De grootste reden hiervoor is dat ‘wij’ heel wat voorkennis missen. Zeker in het daardoor onsamenhangende begin wordt dat duidelijk. Er wordt veel gerefereerd naar de Brandofferman-zaak, die zeer waarschijnlijk speelde in The Puppet Show. Ook mist er een verklarende introductie van de personages, die vaak in een eerste deel wordt neergezet. Verwijzingen naar Poe’s verleden lijken nu uit de lucht komen vallen en komen zodoende niet empathisch over.
Het duo Poe en Bradshaw is overigens wel een gouden vondst van de auteur. Zonder dus de precieze achtergronden te kennen, spat hun chemie van de bladzijdes. Hun band bevat humor, loyaliteit, vertrouwen en charme. Bovendien vullen ze elkaar goed aan. Poe maakt veel gebruik van zijn onderbuikgevoel, leest mensen goed en heeft met ingevingen vaak een juist spoor te pakken. Bradshaw is daarentegen een typische data-analist: ze wilt over alles een onderbouwing vinden en doorkruist alle data op zoek naar enig bewijs. Het sociaal onhandige karakter van Bradshaw leidt tot vermakelijke dialogen.
De plot is redelijk gecompliceerd, maar wel zeer ingenieus. Het schiet van exclusieve truffels naar technische snufjes en van geheime bunkers naar een gedetailleerd pathologisch onderzoek. Het zit zeer goed in elkaar, maar voor de lezer is het zaak je hoofd er bij te houden. Die focus is ook nodig om de diverse aanwezige Britse instanties uit elkaar te kunnen houden. Deze worden vaak met afkortingen aangeduid, maar soms worden ze ook voluit geschreven. Poe vertegenwoordigt bijvoorbeeld de SCAS – de Serious Crime Analysis Section - maar dan heb je ook nog de NCA, de CSI en het CID. Welke persoon nou bij welke organisatie hoort en wie hoger in rang staat dan de ander is dus iets dat je niet uit het oog moet verliezen tijdens het lezen. Het is namelijk van invloed op het verloop van het verhaal.
Al met al zit er echt wel potentie in Zwarte zomer en toont M.W. Craven zijn schrijftalent, maar het mist gewoonweg bepaalde informatie uit het eerste boek. Nogmaals, er zal vast een goede reden voor zijn, maar een introductie op dit verhaal zal al veel irritaties en onduidelijkheden kunnen wegnemen. Wat vervolgens overblijft is een originele, knap geconstrueerde en boeiende thriller.