‘Mijn tanden klapperen. Door de wind kan ik mijn ogen bijna niet openhouden. De sneeuw waait van alle kanten tegen me aan, zwiert door de lucht zonder echt te vallen, rondwervelend als een windhoos’Kubica bouwt de plot voornamelijk vanuit perspectiefwisselingen op, voor een belangrijk deel vanuit de personage Sadie maar ook de minder bekende Camille en volledig onbekende Muis leveren hun aandeel. De auteur gebruikt deze personages ook voor het zaaien van twijfel. Halverwege het verhaal is die zo sterk aangegroeid dat het voor de lezers schier onmogelijk wordt te bepalen wie nog te vertrouwen is. Tergend langzaam krijgen de geschiedenissen van de zeer sterk neergezette personages steeds meer vorm maar ook dat brengt geen directe oplossing. Plotwendingen zijn wel schering en inslag omdat de verledens niet van iedereen zonder smetje is. De auteur weet met subtiele aanwijzingen steeds de verdachtmakingen te laten wisselen en dat sterkt de nieuwsgierigheid en de drang tot doorlezen ongemerkt. Oude verkeringen, jaren eerder gestorven vrouwen, geruchten over vreemdgaan brengen beelden tot ontwikkeling die verbleken als de aandoening dissociatieve identiteitsstoornis (DIS) een rol gaat spelen. Kristalhelder verwoordt Kubica deze psychische aandoening waarbij een aantal symptomen goed voor het voetlicht komen. Het levert rendement op omdat de eerder sterk neergezette personages volop gelegenheid krijgen hun rol met verve te spelen.
Write your review!