Tot aan zijn pensionering, in 2016, werkt de Vlaamse auteur Jo Claes als leraar Nederlands en Engels aan het Heilig Hartinstituut in Heverlee. In de periode tot aan zijn pensionering combineerde hij het leraarschap met het schrijven van boeken op verschillende vlakken en vakgebieden, allereerst non- fictie en geschiedkundige boeken. Zijn schrijversdebuut maakt Claes in 1986 met een verhalenbundel, De stenen toren, waarvoor hij direct de “Prijs voor het beste debuut” wist te winnen. In de jaren negentig van de vorige eeuw werd hij vooral bekend door het schrijven van boeken met Bijbelse en mythologische elementen. Vanaf 2002 houdt Jo Claes zich bezig met het schrijven van non-fictie over het katholiek immaterieel erfgoed. Dan verschijnt in 2008 zijn eerste misdaadroman met Thomas Berg in de hoofdrol en vanaf dat verschijnt met grote regelmaat een nieuw boek met deze Berg in de hoofdrol, waarbij hij zijn historische achtergrond en de Bijbelse elementen vaak in zijn verhalen verwerkt. Er zijn van de hand van Claes meer dan 35 boeken verschenen waaronder veertien misdaadromans. In een interview aangaande de combinatie van zijn leraarschap en zijn auteurschap, werd hem de vraag gesteld of hij wel eens heeft overwogen om een misdaadroman te schrijven waarin zijn functie als leraar een belangrijks rol speelt. In antwoord daarop was de Vlaamse auteur enthousiast over dit idee en wist hij te melden dat hij daar mee bezig was. En in 2016 kwam hij die belofte na, echter niet in de vorm van een misdaadroman, maar een spannend boek voor jongeren van 10 t/m 14 jaar. Dit was het begin van de serie, met de wat discutabele naam, Niet voor mietjes, waarvan in 2020 het inmiddels vierde deel is verschenen, De kunst van het spieken. Dit zijn verhalen over een vriendengroep, die te maken krijgen met onderwerpen die voor de betreffende leeftijdsgroep heel relevant zijn, zoals pesten, je niet thuis voelen in een nieuwe omgeving, maar ook onterechte beschuldigingen en de vraag hoe je daar mee om dient te gaan.

Het is december. De kersttentamens zijn volop aan de gang en Matthias heeft iets goed te maken. Zijn punten voor wiskunde waren tijdens dit semester niet best en hetzelfde geldt voor Rani. Daarom besluit Dante om zijn twee vrienden bijles te geven, met als gevolg dat ze beide een schitterend examen afleggen. Vreemd genoeg heeft dat een onverwacht effect. Hun resultaten zijn zo goed dat ze van spieken worden verdacht. Enkele leerlingen beschuldigen Rani er zelfs van de examenvragen te hebben gestolen. De directeur dreigt meet een zware straf. Matthias en Dante stellen alles in het werk om uit te zoeken wie de echte daders zijn, maar slagen daar niet in. Tot Mathias een geweldig idee krijgt. De vraag is of zijn plan zal lukken. De Kunst van het Spieken is een zeer toegankelijk verhaal, wat door Jo Claes op een voor hem bekende wijze heeft geschreven. Van deze Belgische auteur is bekend dat hij zijn kennis van zowel de elementen die hij in zijn boeken met Thomas Berg in de hoofdrol gebruikt, met enige regelmaat ook in deze boeken laat terug keren. En dat is zeker niet oubollig om te lezen; integendeel, dit maakt het verhaal juist aantrekkelijker.

Claes weet, zoals we van hem gewend zijn, zijn personages altijd toegankelijk te omschrijven. En juist in deze verhalen van heeft hij gekozen om een vriendengroep te creëren die zo ver van elkaar afstaan qua karakter dat ze juist elkaar ook aantrekken. En juist dat is de kracht van dit boek. De personages in het verhaal zijn de bouwstenen waarop Claes De kunst van het spieken bouwt. En dat is maar goed ook, want juist omdat het hier een verhaal voor jeugd van 10 t/m 14 jaar betreft, is het een utopie om te verwachten dat er een uitgebreid en ingewikkeld verhaallijn wordt omschreven. Maar in dit boek heeft Claes het toch wat summier gehouden en heeft hij waarschijnlijk bewust gekozen om de problematiek van het valselijk beschuldigen en diefstal in dit verhaal te verwerken. Dat is goed uitgepakt. De schrijfstijl van Claes is duidelijk en hij weet de aanwezige spanning in het verhaal goed te doseren en geheel in de stijl van Claes weet hij tot ver in het verhaal een gerede twijfel over de afloop van zijn boek.

Het is best knap als je zoveel publiceert als Jo Claes dat hij de voor hem kenmerkende schrijfstijl die hij in zijn boeken met Thomas Berg weet te hanteren, deze op een lager niveau in zijn serie Niet voor mietjes ook weet te gebruiken. Hij weet zich dus keurig aan de door hem gekozen categorie met zijn schrijfstijl aan te passen.

Jo Claes heeft met De kunst van het spieken een prima boek afgeleverd, die voor de leeftijd categorie toegankelijk is. Hij doet zijn naam eer aan van een Vlaamse auteur die precies weet hoe hij een verhaal moet opbouwen.