Veelschrijver David Baldacci brengt minimaal één thriller per jaar uit. Voor zichzelf houdt hij het afwisselend door steeds in verschillende reeksen te schrijven. We kennen de serie over de Puller-broers, Amos Decker, Aloysius Archer, Reel & Robie en sinds kort ook die van FBI agente Atlee Pine. Al vanaf het begin van de serie, De lange weg naar genade en deel twee, Één minuut voor middernacht, intrigeert Baldacci zijn lezers met de sportieve Pine. Het wachten was dan ook op deel drie; Daglicht. Nieuwsgierig naar onze andere recensies in deze reeks? Klik dan boven deze recensie op 'Serie: Atlee Pine'.

In Daglicht gaat Atlee Pine met haar assistente Carol Blum verder met waar ze in deel twee mee bezig was; het zoeken van haar tweelingzusje Mercy. Zij verdween tig jaar geleden uit de slaapkamer waar ook Atlee lag. Zij raakte zwaargewond, maar Mercy werd ontvoerd en sindsdien is er geen teken van leven geweest. Atlee besluit echter dat ze voor eens en altijd wil weten wat er meer haar tweelingzusje gebeurde en neemt verlof bij de Feds om haar zoektocht voort te zetten.

De ingrediënten van een gedegen Baldacci-productie zijn bekend. Een goed neergezette hoofdpersoon, een complot waar je u tegen zegt en het liefst een aantal overheidsinstanties die iets te verbergen hebben. En dat zijn, gelukkig, precies de specerijen die de Amerikaan gebruikt om Daglicht smaak te geven. En wat dit deel nog interessanter maakt, is dat Baldacci er een echte crossover van maakt. Atlee Pine loopt in haar zoektocht namelijk tegen, jawel, CID militair John Puller aan. Die is op het spoor gekomen van drugshandel op een Amerikaanse legerbasis. En samen trekken ze op om zowel de zoektocht vorm te geven, maar ook tegelijk links en rechts wat andere zaakjes aan het licht te brengen. Deze mix is goed gelukt, en zelfs Robert Puller wordt nog even ten tonele gebracht.

In Daglicht verdiept Baldacci de lezer nog weer wat meer in de hoofdpersoon. Atlee Pine is een karakter dat veel lezers al in het hart hebben gesloten. Ze is sympathiek, strijdlustig en met een pientere geest. De zoektocht naar Mercy geeft haar net dat tikkeltje extra menselijkheid mee om niet te verzanden in een dertien-in-een-dozijn actieheld. En laat daar maar aan Baldacci over; die weet zijn protagonisten wel goed vorm te geven.

De plot is interessant en kent genoeg aanknopingspunten om te blijven lezen. Één specifiek onderdeel van een echte Baldacci blijft echter achterwege; zijn helden worden vaak naar afgelegen plekken gestuurd om een mysterie op te lossen. Dat is in Daglicht niet zo. De meeste tijd speelt het boek zich af in een stedelijke omgeving en dat voelt ergens toch als een gemis. De zoektocht naar Mercy brengt daarentegen weer wat extra’s met zich mee. Vooral de lezers die al langer met Atlee Pine ‘meereizen’, voelen de spanning oplopen naarmate Pine dichterbij een climax van haar zoektocht komt. Dat is slim gedaan door David Baldacci, die daarmee voorkomt dat het boek een te conventionele thriller wordt.

Nee, het moge duidelijk zijn. Atlee Pine positioneert zich tussen de boekpersonages waarmee de lezers echt kennis moeten maken en daarna in het hart zullen sluiten. Door naar deel vier!