Voor het donker thuis is voor Riley Sager het vierde boek. Althans onder deze naam. Want de Amerikaanse auteur heeft inmiddels voor acht boeken al drie verschillende pseudoniemen versleten. Hij begon onder de naam Todd Ritter in 2010 met zijn eerste boek waarbij Kim Campbell zijn hoofdpersonage was.
In 2014 schreef hij onder de naam Alan Finn, Things half in Shadow, een boek dat niet in de Nederlandse vertaling is verschenen. En in 2017 verscheen in de Verenigde Stasten zijn eerste boek onder de naam Riley Sager, waarbij hij meer de horror kant op is geschoven. Dit boek verscheen in november 2018 in het Nederlands als De laatste meisjes. Lees daarvan hier onze recensie.
Dit was voor Sager de succesformule waar hij naar op zoek was en werden zijn boeken gesierd met de mededeling “The New York Times bestseller”. De verkoopcijfers rezen de pan uit en ook de vertalingen werden bestsellers. Maar dat is geen garantie voor een verhaal ‘dat klinkt als een klok’. Daarvoor levert Voor het donker thuis te weinig spanning en is het horrorgehalte simpelweg niet voldoende.
Vijfentwintig jaar geleden verhuisde Maggie Holt als zesjarig meisje met haar ouders naar Baneberry Hall; een negentiende-eeuws landhuis in Vermont, waar ze na twintig dagen halsoverkop weer vertrekken, na een traumatische gebeurtenis. Haar vader zou er later een bestseller over schrijven.
Als haar vader komt te overlijden krijgt ze, tot haar verbijstering, Baneberry Hall uit zijn erfenis. Ze gelooft geen woord wat haar vader in zijn boek heeft geschreven maar dit heeft ook te maken dat ze bijna geen herinneringen heeft aan deze tijd. Ze gaat terug naar Baneberry Hall om het huis te verbouwen en te verkopen.
Haar terugkeer naar Vermont wordt niet door eenieder met gejuich begroet. De mensen uit het dorp waar het huis staat zijn er niet goed vanaf gekomen in het boek. Als Maggie het huis binnengaat ziet ze tot haar schrik dat alle relieken uit het verleden nog aanwezig zijn en ze begint zich werkelijk af te vragen of er toch geen waarheid in haar vaders boek schuilt.
Riley Sager heeft Voor het donker thuis in twee verhalen opgesplitst. Hij vertelt het verhaal zoals opgenomen in het boek wat Maggie haar vader schreef. En de tweede verhaallijn is het verhaal van Maggie die de waarheid probeert te achterhalen. En uitgerekend daar neemt Sager een enorm risico. De kunst van het schrijven van horror is op een zodanige manier situaties te beschrijven, die beschouwd kunnen worden als bovenmenselijk. En hij doet in het deel wat zich in het verleden heeft afgespeeld, een verwoede poging om aan dat criterium te voldoen. Maar dat lukt hem simpelweg niet. Er is bijna geen moment waarbij de lezer het zweet uitbreekt. Daarnaast probeert hij in de tegenwoordige tijd de gebeurtenissen uit het verleden te duiden en laat hij Maggie dit ontrafelen, waarbij van de mystiek niet veel overblijft. Hij ondermijnt hiermee zijn eigen verhaal.
Wat wel geslaagd is in Voor het donker thuis zijn de personages die Riley de revue laat passeren. Vooral met Maggie weet hij een sterke en eigengereide jongedame neer te zetten, die eigenlijk het boek ontstijgt. Het is niet dat Riley Sager niet weet hoe hij een verhaal moet vertellen, maar de basisingrediënten voor een thriller met horroreffecten zijn gewoon te mager. Het is absoluut een pageturner en leest makkelijk weg, maar daar blijft het helaas bij.
In 2014 schreef hij onder de naam Alan Finn, Things half in Shadow, een boek dat niet in de Nederlandse vertaling is verschenen. En in 2017 verscheen in de Verenigde Stasten zijn eerste boek onder de naam Riley Sager, waarbij hij meer de horror kant op is geschoven. Dit boek verscheen in november 2018 in het Nederlands als De laatste meisjes. Lees daarvan hier onze recensie.
Dit was voor Sager de succesformule waar hij naar op zoek was en werden zijn boeken gesierd met de mededeling “The New York Times bestseller”. De verkoopcijfers rezen de pan uit en ook de vertalingen werden bestsellers. Maar dat is geen garantie voor een verhaal ‘dat klinkt als een klok’. Daarvoor levert Voor het donker thuis te weinig spanning en is het horrorgehalte simpelweg niet voldoende.
Vijfentwintig jaar geleden verhuisde Maggie Holt als zesjarig meisje met haar ouders naar Baneberry Hall; een negentiende-eeuws landhuis in Vermont, waar ze na twintig dagen halsoverkop weer vertrekken, na een traumatische gebeurtenis. Haar vader zou er later een bestseller over schrijven.
Als haar vader komt te overlijden krijgt ze, tot haar verbijstering, Baneberry Hall uit zijn erfenis. Ze gelooft geen woord wat haar vader in zijn boek heeft geschreven maar dit heeft ook te maken dat ze bijna geen herinneringen heeft aan deze tijd. Ze gaat terug naar Baneberry Hall om het huis te verbouwen en te verkopen.
Haar terugkeer naar Vermont wordt niet door eenieder met gejuich begroet. De mensen uit het dorp waar het huis staat zijn er niet goed vanaf gekomen in het boek. Als Maggie het huis binnengaat ziet ze tot haar schrik dat alle relieken uit het verleden nog aanwezig zijn en ze begint zich werkelijk af te vragen of er toch geen waarheid in haar vaders boek schuilt.
Riley Sager heeft Voor het donker thuis in twee verhalen opgesplitst. Hij vertelt het verhaal zoals opgenomen in het boek wat Maggie haar vader schreef. En de tweede verhaallijn is het verhaal van Maggie die de waarheid probeert te achterhalen. En uitgerekend daar neemt Sager een enorm risico. De kunst van het schrijven van horror is op een zodanige manier situaties te beschrijven, die beschouwd kunnen worden als bovenmenselijk. En hij doet in het deel wat zich in het verleden heeft afgespeeld, een verwoede poging om aan dat criterium te voldoen. Maar dat lukt hem simpelweg niet. Er is bijna geen moment waarbij de lezer het zweet uitbreekt. Daarnaast probeert hij in de tegenwoordige tijd de gebeurtenissen uit het verleden te duiden en laat hij Maggie dit ontrafelen, waarbij van de mystiek niet veel overblijft. Hij ondermijnt hiermee zijn eigen verhaal.
Wat wel geslaagd is in Voor het donker thuis zijn de personages die Riley de revue laat passeren. Vooral met Maggie weet hij een sterke en eigengereide jongedame neer te zetten, die eigenlijk het boek ontstijgt. Het is niet dat Riley Sager niet weet hoe hij een verhaal moet vertellen, maar de basisingrediënten voor een thriller met horroreffecten zijn gewoon te mager. Het is absoluut een pageturner en leest makkelijk weg, maar daar blijft het helaas bij.
Image
Marinus van de Velde
Ik ben Marinus van de Velde, van bouwjaar 1984. Ik mag mezelf de eigenaar noemen van ThrillZone! Ik lees al van jongs af aan. Mijn interesses liggen breed; Scandi, Nederlandstalig, spionage, maar ik vind Baldacci en Lee Child bijvoorbeeld ook geweldig. Lezen voor ThrillZone betekent soms het oprekken van je comfortzone en dat lukt goed!
In 2014 schreef hij onder de naam Alan Finn, Things half in Shadow, een boek dat niet in de Nederlandse vertaling is verschenen. En in 2017 verscheen in de Verenigde Stasten zijn eerste boek onder de naam Riley Sager, waarbij hij meer de horror kant op is geschoven. Dit boek verscheen in november 2018 in het Nederlands als De laatste meisjes. Lees daarvan hier onze recensie.
Dit was voor Sager de succesformule waar hij naar op zoek was en werden zijn boeken gesierd met de mededeling “The New York Times bestseller”. De verkoopcijfers rezen de pan uit en ook de vertalingen werden bestsellers. Maar dat is geen garantie voor een verhaal ‘dat klinkt als een klok’. Daarvoor levert Voor het donker thuis te weinig spanning en is het horrorgehalte simpelweg niet voldoende.
Vijfentwintig jaar geleden verhuisde Maggie Holt als zesjarig meisje met haar ouders naar Baneberry Hall; een negentiende-eeuws landhuis in Vermont, waar ze na twintig dagen halsoverkop weer vertrekken, na een traumatische gebeurtenis. Haar vader zou er later een bestseller over schrijven.
Als haar vader komt te overlijden krijgt ze, tot haar verbijstering, Baneberry Hall uit zijn erfenis. Ze gelooft geen woord wat haar vader in zijn boek heeft geschreven maar dit heeft ook te maken dat ze bijna geen herinneringen heeft aan deze tijd. Ze gaat terug naar Baneberry Hall om het huis te verbouwen en te verkopen.
Haar terugkeer naar Vermont wordt niet door eenieder met gejuich begroet. De mensen uit het dorp waar het huis staat zijn er niet goed vanaf gekomen in het boek. Als Maggie het huis binnengaat ziet ze tot haar schrik dat alle relieken uit het verleden nog aanwezig zijn en ze begint zich werkelijk af te vragen of er toch geen waarheid in haar vaders boek schuilt.
Riley Sager heeft Voor het donker thuis in twee verhalen opgesplitst. Hij vertelt het verhaal zoals opgenomen in het boek wat Maggie haar vader schreef. En de tweede verhaallijn is het verhaal van Maggie die de waarheid probeert te achterhalen. En uitgerekend daar neemt Sager een enorm risico. De kunst van het schrijven van horror is op een zodanige manier situaties te beschrijven, die beschouwd kunnen worden als bovenmenselijk. En hij doet in het deel wat zich in het verleden heeft afgespeeld, een verwoede poging om aan dat criterium te voldoen. Maar dat lukt hem simpelweg niet. Er is bijna geen moment waarbij de lezer het zweet uitbreekt. Daarnaast probeert hij in de tegenwoordige tijd de gebeurtenissen uit het verleden te duiden en laat hij Maggie dit ontrafelen, waarbij van de mystiek niet veel overblijft. Hij ondermijnt hiermee zijn eigen verhaal.
Wat wel geslaagd is in Voor het donker thuis zijn de personages die Riley de revue laat passeren. Vooral met Maggie weet hij een sterke en eigengereide jongedame neer te zetten, die eigenlijk het boek ontstijgt. Het is niet dat Riley Sager niet weet hoe hij een verhaal moet vertellen, maar de basisingrediënten voor een thriller met horroreffecten zijn gewoon te mager. Het is absoluut een pageturner en leest makkelijk weg, maar daar blijft het helaas bij.