2>What's in a cover? - Column van Linda Jansma In tegenstelling tot veel van jullie waarschijnlijk denken, is het kiezen van een cover niet echt gemakkelijk. Hij moet bij het verhaal passen, eventueel bij het hoofdpersonage en – niet onbelangrijk – potentiële lezers moeten wel een beetje kunnen zien om wat voor genre het gaat. Ik zie het zelf tegenwoordig steeds vaker: covers die eruitzien als van een roman, maar dat bij lezen van de achterflap een heus horrorverhaal blijkt te zijn. Of een omslag waarbij je denkt: kinderboek? Om er al gauw achter te komen dat het hier om een chick-lit gaat. Nee, covers dekken niet altijd de lading, maar de reden hiervoor is eigenlijk heel simpel: het is gewoon moeilijk om iets passends te vinden. Voordat een boek in de winkel komt te liggen, zijn er uren, misschien wel dagen, besteed aan het vinden van een passende foto die als omslag kan dienen. Die worden gezocht op websites waar echt miljoenen foto’s op staan. Zelf een foto maken is natuurlijk ook een optie, maar dat wordt eigenlijk zelden gedaan; de meeste uitgeverijen putten uit die zogenaamde stock-sites. Zo ook mijn uitgeverij. Meestal begin ik al te zoeken als ik amper op weg ben met mijn verhaal. Avondenlang bekijk ik foto na foto, nadat ik een aantal zoekwoorden heb ingegeven en ik een lijst van zéker vijfduizend afbeeldingen op mijn beeldscherm heb gekregen. Het is me tot nu toe nog niet gelukt een foto te vinden die we ook daadwerkelijk hebben gebruikt. Al was het bijna wel zo geweest met mijn derde boek, Houvast. Ik had een prachtige foto gevonden waarin alles zat waar het verhaal voor stond. Maar natuurlijk kwam de vormgever ook weer met een paar prachtige voorbeelden, zodat we uiteindelijk moesten kiezen tussen twee hele mooie (waaronder dus die van mij). Het duurde even, maar we besloten toch voor die van de vormgever te gaan. Waarom? Omdat die meer sprak en meer details bevatte die het verhaal ondersteunden. Maar soms is het vinden van een geschikte cover nog moeilijker dan moeilijk. Dat was het geval bij Doelwit. De eerste serie waar de vormgever mee kwam vonden zowel de uitgever als ik op zijn zachts gezegd, ehm… lelijk. De foto die ik had aangeleverd (overigens ook weer een prachtexemplaar) was toch wat te donker (érg donker), dus die werd het ook niet. Er kwam een tweede serie, die een erg mooi exemplaar bevatte. En dan heb ik het over héél erg mooi. De keus was dus gemaakt en de uitgever gaf opdracht om de cover te gaan maken. Mooi niet dus. De foto bleek al verkocht te zijn en het eerste jaar mocht hij niet meer gebruikt worden. Geloof me als ik zeg dat we dat absoluut niet leuk vonden. Maar ja, er moest wél een omslag komen, dus opnieuw op zoek. De vormgever kwam met een volgend exemplaar. Minder mooi, maar hij kon ermee door. Dus hup, die dan maar. Echt niet. Want deze foto bleek al te zijn gebruikt bij een roman, en de uitgeverij die dat boek had uitgegeven was er niet blij mee als wij dat ook gingen doen. We begonnen een beetje moedeloos te worden. De tijd begon te dringen, wat niet echt goed is voor het maken van een juiste keuze. Maar uiteindelijk kwam de vormgever dan met een cover waar de uitgever en ik tevreden over waren. Wat niet wil zeggen dat de lezers dat zijn. Want smaken verschillen nu eenmaal en soms krijg ik nog wel eens commentaar op de omslagen die wij gekozen hebben. Binnenkort komt mijn nieuwste uit. Judaskus. Met een cover die ik zo geweldig mooi vind. Eigenlijk nog de mooiste van al mijn boeken. Zo mooi, dat ik hem steeds maar weer aan iedereen wil laten zien. Ik ben benieuwd wat jullie ervan gaan vinden…