Interview - Aloka Liefrink

• 13 October 2016
• Interview
• Marinus van de Velde

Interview - Aloka Liefrink

1>Interview - Aloka Liefrink ThrillZone-recensent Cees van Rhienen had een bijzonder leuk interview met de vrolijke Vlaamse schrijfster Aloka Liefrink, over haar motivaties, de thema's van haar thrillers en natuurlijk over haar meest recente boek: De voyeur. Lees hieronder het volledige interview. 1. Verweesd is het eerste geschreven product van u. Het is ook een sterk biografisch getint verhaal over uw eigen leven. Kwam die behoefte om dat deel van uw leven op papier te zetten plotseling of liep u al langer met die gedachte rond? Toen ik zes was droomde ik ervan om boeken te gaan schrijven. Ik werd gemotiveerd door mijn adoptievader zaliger die mijn verhalen en gedichten inzond voor wedstrijden. Daar won ik er ook enkele van. Toen wist ik nog niet dat mijn leven ‘omvangrijk’ genoeg zou worden om er een echt boek van te maken. Tijdens mijn debuutjaar was er -bij mijn weten- nog geen verhaal op de markt waarbij een geadopteerde aan het woord kwam, met zijn / haar ervaringen. Een toenmalige vriendin motiveerde me om het voor te leggen bij uitgeverijen, en ik kreeg een ‘go’. Verweesd is een sterk autobiografische roman, met hier en daar een vleugje fictie. (Zij die zich mogelijks aangesproken voelen: dit is dus een gefictionaliseerd boek.) 2. Is de locatie in uw boeken belangrijk? Onderhuids speelt zich af in Hasselt. De voyeur in Antwerpen. Wat is voor u bepalend bij het zoeken naar een juiste plaats? Ik schrijf enkel over locaties waar ik zelf veel ben geweest en/of heb gewoond. Hasselt vond ik een commerciële zet omdat het de enige plaats is die nog geen misdaadroman toebedeeld kreeg. Bovendien is Hasselt gezellig, bourgondisch en eigentijds. ‘Spanning’ vond ik een mooie tegenpool. Antwerpen vind ik dan weer groots en boeiend om er zich een thrillerverhaal in te laten afspelen.  Antwerpen heeft culturele en  ook duistere kantjes, waardoor het voor mij een interessante setting is. 3. Onderhuids is een product van Luc Deflo en u. Bij wie is het idee ontstaan om samen een thriller te schrijven en waarom juist jullie beiden? Zijn er raakvlakken of juist tegenstellingen die jullie beiden stimuleren? Deflo had wat ruwbouwmateriaal klaarliggen. Ik heb die instrumenten uitgewerkt. De setting, de psychologie en de vrouwelijke rollen nam ik voor mijn rekening. Deflo het politionele. Er zijn niet echt veel raakvlakken in onze schrijfstijl. Omdat we aanvullend werkten leverden we een topproduct af. 4. Is jullie samenwerking eenmalig geweest of zijn er nog plannen om in de toekomst samen nog iets te gaan doen? Ik stopte de samenwerking definitief na één boek (reageert Aloka resoluut), omdat de professionele belangen héél erg uiteen liepen. Ik wens hem  oprecht zijn succes toe. 5. Leest u de recensies die er verschijnen van uw boeken? Hoe gaat u met negatieve beoordelingen om? Ja, omdat ik wil leren uit opbouwende, en éérlijke recensies. Je kunt niet iedereen behagen met je werk, en dat is ook niet mijn betrachting. Ik ben blij dat ik mijn vaste lezers kan plezieren en potentiële lezers ertoe kan aanzetten om mijn boeken te lezen. Ik leer uit lezers die me wat bijleren. Recensies die kort door de bocht zijn, of bedoeld zijn om mijn werk neer te halen, lees ik niet. Na boek twee lag ik daar echt over te malen. Nu niet meer. Die leveren geen meerwaarde op en gaan met al mijn bruisende energie lopen. Dat heeft geen zin. 6. In uw laatste boek De voyeur plaatst u de thema’s relatie, naïviteit en spanning eigenlijk gedurende het volledige verhaal op een lijn. U gebruikt het een om het ander op te kunnen bouwen en omgekeerd. Is die keuze en bewuste geweest of blijkt dat zo te zijn als het verhaal er staat? Dat was ook initieel de bedoeling. Ik bouw fundamenten uit voordat ik aan een boek begin, waaronder het hoofdthema, de ruwe verhaallijn en de ruwe verhaalstructuur. Lisa lijkt vrij naïef te handelen, maar nadat ik wat persartikels las over mensen die uit ‘wanhoop’ in een foute flat terecht komen speelde het idee om daar een boek over te schrijven. Lisa trekt dan nog bij ‘een oude bekende’  en vraagt nog wat bedenktijd voordat ze de stap zet. Mensen die in beknelde woon- en / of privé-situaties verzeild raken, nemen soms overhaaste beslissingen. 7. Inmiddels is mij door het lezen van (veel) boeken en gesprekken met auteurs gebleken dat een auteur in ieder boek wel iets van zichzelf in een personage steekt. Dat gebeurt soms weloverwogen of zonder de auteur het in de gaten heeft. Is dat ook het geval in ‘De voyeur’ en in wie zit het meeste ‘Aloka’ in? Dat gebeurt zeer zeker. Gevoelens die je zelf hebt beleefd, schrijf je ook échter neer. Dat geldt ook voor ‘sferen’ die je hebt opgesnoven en voor omgevingen waarin je hebt vertoefd. Lisa is zeker geen ‘Aloka’! Ze heeft -hier en daar– met gevoelens te kampen die ikzelf heb ‘uitgezweet’. Lisa is bestudeerd uitgewerkt en is ‘borderliner’: iemand die moeilijk maat kan houden in alles wat ze doet. De wereld is erg ‘zwart- wit’ voor Lisa, en kent nauwelijks grijze zones en dat zou het voor de lezer spannend moeten maken. Je kunt enigszins wel voorspellen hoe ze zich zal gedragen, maar de consequenties daarvan?  8. Hoe ziet uw beeld van de toekomst eruit? Blijft de auteur Aloka Liefrink het thrillergenre trouw of ziet ze andere genres, bijvoorbeeld roman, literatuur o.i.d. ook als een uitdaging? Momenteel houd ik het graag bij thrillers…en mijn vaste lezers ook (lacht). Ik ben wel flexibel genoeg om met de boekenmarkt mee te denken. Mocht men ooit meer drama, of literatuur verwachten dan zal ik me daar wel in verdiepen. Toch vind ik het wel belangrijk om mijn eigenheid te bewaren en zal ‘spanning’ (op welke manier dan ook) belangrijk blijven in mijn boeken. 9. Sommige auteurs zweren bij een vast personage voor alle verhalen die ze schrijven, andere willen daar per se niets van weten. Hoe zijn uw gedachten daarover en waarom zou u voor het een of het ander kiezen? Dat vind ik op zich wel een goed idee, als je in reekstermen denkt. Met een ‘open einde’ kun je met je hoofdpersonages nog alle kanten op.  En voor de lezer is het fijn dat ‘honger’ wordt ingevuld. Als ‘tussendoortje’  lijkt het me ook leuk om een losstaande thriller te schrijven. Even afstand nemen van je reekspersonages, kan verfrissend werken. 10. Bent u tevreden over de schijnbaar onzichtbare drempel die er tussen Vlaanderen en Nederland ligt voor het lanceren van boeken in elkaars buurland? Veel van uw landgenoten hebben daar grote moeite mee. Investeert u veel energie om die drempel toch te slechten? Hier vind ik niet meteen een volledig antwoord op. Wat ik wel weet is dat het Nederlandse taalgebruik anders is dan het Vlaamse taalgebruik en dat weerspiegelt zich niet alleen in woordenschat, maar ook in de grammatica bijvoorbeeld. Misschien is de Vlaamse taal wel charmant voor de Nederlandse lezer, maar moeilijker leesbaar? Ik stop daar niet extra veel energie in, want anders zou ik mijn eigenheid verliezen. Mijn adoptievader zaliger was Nederlander, en ik ben in Vlaanderen opgegroeid. Misschien ‘schakel’ ik daardoor iets makkelijker? Aanvulling Cees: Mijn ervaring heeft me geleerd dat ‘het moeilijker leesbaar zijn van Vlaamse teksten’, in Nederland een beetje streekafhankelijk is. Het zuiden heeft er duidelijk minder last van dan het midden en noorden van Nederland. De verschillende dialecten in Zuid-Nederland neigen soms ook al iets meer naar het Vlaams. 11. Vindt u dat u zelf genoeg aan lezen toekomt? Wat zijn uw favoriete titels en/of auteurs? Ik kom weinig aan ‘ontspannen’ lezen toe en zeker tijdens deadline- en promofases, maar ik máák er wel tijd voor. Al vind ik het ‘vervelend’ dat ik boeken tegenwoordig nogal ‘technisch’ lees. Ik let op structuur, woordgebruik etc. ... Noem het ‘beroepsmisvorming’. Onlangs las ik toch wel enkele romans die mijn ‘nadenkknop’ op nul kregen. (lacht) Saskia Noort (Huidpijn en De eetclub), Esther Verhoef (Kraamhulp en Lieve mama).  Ook Judith Visser vind ik een geweldig talent. Ik lees het liefst thrillers van eigen bodem. Los van thrillers lees ik natuurlijk ook veel researchboeken. 12. Welke auteur is uw voorbeeld en met de schrijfstijl van wie is uw stijl het meest vergelijkbaar? Voorgenoemde auteurs genieten mijn voorkeur. Al lees ik de boeken van Diane Broeckhoven ook graag. De buitenkant van meneer Jules is me erg bijgebleven en terecht vertaald. 13. Tenslotte, welke vraag ziet u hier niet gesteld maar u wilt het antwoord toch graag met uw lezers en andere geïnteresseerden delen? -Een boek schrijven duurt langer dan het lezen ervan. (knipoogt)- Schrijven vraagt veel doorzettingsvermogen en veel research: meer dan ‘die ultieme droomflow’ waarover men vaak romantiseert.Schrijven is verzamelen, tijd maken, discipline, correct energieverbruik en je werk durven commercialiseren. Dat laatste lijkt makkelijk op Facebook en andere media, maar in feite – en nu spreek ik voor mezelf- ben ik redelijk introvert. Mijn tip: als je echt consequent een boek wil schrijven is een target van 6 A4’tjes per dag niet te veel, want je schrapt er vaak de helft van.