1>Interview - Igor Znidarsic [fusion_builder_container hundred_percent="yes" overflow="visible"][fusion_builder_row][fusion_builder_column type="1_1" background_position="left top" background_color="" border_size="" border_color="" border_style="solid" spacing="yes" background_image="" background_repeat="no-repeat" padding="" margin_top="0px" margin_bottom="0px" class="" id="" animation_type="" animation_speed="0.3" animation_direction="left" hide_on_mobile="no" center_content="no" min_height="none"][caption id="attachment_25475" align="alignright" width="200"] Igor Znidarsic (foto door: Ellen's fotogalerijen)[/caption] Door: Istvan Kops Kun je in het kort aan de lezer uitleggen wie Igor Znidarsic is? Zoals mijn naam al doet vermoeden, ben ik van oorsprong geen Nederlander. Ik ben geboren in Slovenië in voormalig Joegoslavië en kwam op mijn elfde naar Nederland. Na de middelbare school wilde ik beeldend kunstenaar worden, maar ik werd niet aangenomen op een kunstacademie. Daarna heb ik nog wat in de muziek gerommeld, maar dat werd ook niks. Toen ontdekte ik dat ik ook kon schrijven, en zo rolde ik de journalistiek in. Dat doe ik inmiddels zo’n dertig jaar: artikelen schrijven, interviewen, bladen maken. De laatste tien jaar schrijf ik daarnaast in mijn vrije tijd fictie. Verder woon ik in Utrecht, ben al bijna vijfentwintig jaar getrouwd met C. en heb twee studerende zonen van 23 en 20. Je hebt nu vier boeken geschreven, twee romans en twee thrillers. Waarin onderscheidt het schrijven van een thriller zich van een roman voor jou? Eigenlijk zijn er meer overeenkomsten dan verschillen. In beide moet je ervoor zorgen dat de lezer de pagina’s blijft omslaan, de hoofdpersoon moet een ontwikkeling doormaken, het moet goed geschreven zijn enzovoort. Wel is een roman vrijer qua thematiek en qua vorm. Ook kun je er meer van jezelf in kwijt. Een thriller is veel meer begrensd, meer een formule, zeker de standaard whodonit, waarbij in het begin iets vreselijks gebeurt en de lezer daarna gedoseerd gevoerd wordt met al of niet verkeerde informatie over wie het gedaan heeft. De uitverkorene is het tweede boek met het koppel Bianca van Dijk en Joris Vischjager in de hoofdrol. Kun je voor de lezers die je boeken nog niet hebben gelezen uitleggen wie zij zijn? Bianca van Dijk is rechercheur bij Politie Oost-Nederland. Ze is halverwege de veertig, is getrouwd met Peter en heeft twee kinderen. Geen makkelijke vrouw. Ze is soms wat impulsief, ongenuanceerd ook, en ze is bezeten van haar werk. Haar huwelijk staat voortdurend onder spanning. Een recensente schreef over ‘De blindganger’ dat ze zich geregeld aan Bianca ergerde, en dat dit haar juist zo echt maakte. Dat vond ik een groot compliment. Hoe Bianca zo geworden is, wat de achtergrond is van haar eigenaardigheden, daarover licht ‘De uitverkorene’ een tipje van de sluier op. Ze werkt nauw samen met Joris Vischjager, haar mentor. Een rustige man met veel ervaring. Hij zit tegen zijn pensioen aan. In menig opzicht is hij de tegenpool van Bianca. Je eerste thriller De blindganger werd genomineerd voor de Gouden Strop en de Hebban Thriller Debuutprijs 2017. Hoe heb je dat beleefd? Als een enorme eer. Ik liep een tijdje tien centimeter boven de grond. Ik was als debutant genomineerd voor de twee belangrijkste prijzen in het genre. Dat was nog niet vaak vertoond. Maar uit zelfbescherming hield ik mezelf ook steeds voor: dit is een momentopname, het kan zo weer voorbij zijn. Success walks hand in hand with failure. In hoeverre was het schrijven van De uitverkorene een andere ervaring dan De blindganger? Aan ‘De blindganger’ was ik redelijk blanco begonnen. Ik had misschien twee thrillers gelezen in mijn leven en had dus geen vooropgezet idee van hoe je een thriller moet schrijven. Misschien is die onbevangenheid een verklaring voor het succes. Bij de opvolger ‘De uitverkorene’ was dat natuurlijk anders. Je kunt maar één keer zo onbevangen zijn. Toch heb ik geprobeerd dat vast te houden. Om te zien wat mijn concullega’s zoal uitspoken, heb ik daarna wel een aantal thrillers gelezen, maar ik hoop dat ik me daar niet te veel door heb laten beïnvloeden en gewoon mijn eigen pad blijf volgen. Het verschil met 'De blindganger' is dat ik met dat boek aan geen enkele verwachting hoefde te voldoen, behalve een boek schrijven waar ik zelf tevreden over was. Nu zweefden er vanwege de twee nominaties bepaalde verwachtingen in de lucht. Ik kan me voorstellen dat er mensen zijn die smalend dachten: nou maar eens kijken of ie dat kunstje nog een keer kan flikken. Gelukkig zei iemand van de week tegen me dat hij 'De uitverkorene' zelfs beter vindt dan 'De blindganger'. Dus misschien ben ik toch geen 'one day fly'. Hoe is eigenlijk het verhaal van De uitverkorene ontstaan? Is dit volledig ontsproten uit jouw fantasie of heb je altijd een haakje naar de actualiteit? De actualiteit is dat we steeds meer mensen om ons heen zien die er nogal bizarre ideeën op na houden, die ze legitimeren vanuit het geloof. Nu is dat de islam, maar het christendom kon er in het verleden ook wat van (neem alleen al de bloedige kruistochten, goedgekeurd door de kerk, of de Spaanse Inquisitie). Hoe komen mensen ertoe om dingen te geloven die een weldenkend mens als waanzin beschouwt? Ik ben altijd geïnteresseerd geweest in dat proces. Misschien komt dat voort uit het feit dat mijn zus, die inmiddels overleden is, op haar achttiende lid werd van een religieuze sekte, de beruchte Children of God. Ik heb toen van dichtbij meegemaakt hoe een normaal, weldenkend mens in korte tijd verandert in iemand met heel extreme denkbeelden en die als de enige absolute waarheid gaat beschouwen. Een heel gevaarlijk pad. Die sekte predikte zogenaamd liefde, maar het was een eng soort liefde. Ik wil er niet te veel over uitweiden, maar er zijn veel mensen beschadigd. Die twee zaken, de actualiteit van de ‘Allahu akbar’ roepende bomgordels die dromen van veertig maagden en het van nabij aanschouwen van het proces van religieuze radicalisering, komen in 'De uitverkorene' min of meer bij elkaar. Aan het begin van het boek breng je een boodschap aan de lezer. Je geeft hierin aan dat je net als in De blindganger in het hoofd kruipt van een man die de grens tussen goed en kwaad definitief overschrijdt. Wat trekt jou als schrijver hier speciaal in aan? Mensen die die grens opzoeken, of er overheen gaan, doen dat niet zomaar. Daar zit een verhaal achter. En daar ben je als schrijver naar op zoek. Voor de rest moet misschien een psycholoog hier maar eens naar kijken. Hoe kijk je eigenlijk tegen de menselijke aard aan en is dit nog veranderd na het schrijven van de Blindganger en De uitverkorene? Je zou het misschien niet verwachten na lezing van mijn thrillers, maar ik ben heel positief ingesteld en denk dat het uiteindelijk allemaal wel goed komt met de mens. In wezen is de mens goed. Hij wil het goede doen. Iedereen wil dat er bij zijn crematie positief over hem gesproken wordt, dat hij een goed mens was, een goede echtgenoot, een goede vader. Dat dat niet altijd lukt, of soms zelfs gruwelijk mislukt, zijn de uitzonderingen. Ook over de maatschappelijke problemen maak ik me geen zorgen. De mens verzint voor elk probleem wel een oplossing. Elke dag is in alle opzichten beter dan de vorige, met minder honger, minder oorlog, minder luchtvervuiling enzovoort. Lees het boek ‘Alles wordt beter!’ maar. Er worden behoorlijk wat gruwelijke moorden gepleegd in De uitverkorene en De blindganger, die ook behoorlijk expliciet worden beschreven. Is dit een bewuste keuze van je geweest? De belangrijkste vraag bij een misdaad, zowel in een thriller als in het echte leven, is voor mij: waarom? Wat dreef iemand ertoe om... vul maar in. Waarom heeft hij het gedaan? Wat gebeurde er in zijn hoofd? Daarnaast vind ik de vraag 'Hoe?' ook altijd intrigerend. En als je eenmaal die vraag gaat beantwoorden, waarom zou je er dan omheen draaien en er minder woorden aan wijden dan bijvoorbeeld aan de beschrijving van een interieur of iemands uiterlijk? Om de lezer te sparen? Hij weet toch dat hij een thriller in handen heeft en geen kookboek? Daarnaast moet ik toegeven dat ik het ook lekker vind om de gruwelijkheden beeldend te beschrijven. Waar dat vandaan komt weet ik niet. Ook hier moet misschien een psycholoog eens naar kijken. Er komen behoorlijk wat Bijbelpassages voor in De uitverkorene. Heb je je behoorlijk moeten verdiepen in de Bijbel of was dit bekend terrein voor je? Ik ben katholiek opgevoed, compleet met de eerste communie, het vormsel en de rest. Tijdens de puberteit zag ik in dat het allemaal theater was, heel slecht theater, en liet ik het van me af glijden. Later ben ik me nog wel gaan verdiepen in het geloof van mijn zus, dat gebaseerd was op de Bijbel, omdat ik wilde weten waar haar rare ideeën vandaan kwamen. Zodoende ben ik redelijk bekend met de Bijbel. Mijn conclusie is dat de Bijbel, en ik vermoed ook de Koran, een multi-interpretabel boek is. Met de meeste teksten kun je alle kanten op. Vandaar dat er zoveel interpretaties zijn. Met de Bijbel in de hand kun je zowel de ultieme liefde prediken als de gruwelijkste slachtingen plegen. Wat is voor jou de grootste uitdaging? Het bedenken van een spannend plot of het creëren van geloofwaardige en interessante personages? En kun je daar misschien wat meer over vertellen? De uitdaging is een geloofwaardig plot combineren met geloofwaardige personages. Het moet geen fantasy worden, geen James Bond. Ik denk overigens dat in mijn boeken de nadruk meer op de psychologie van de personages ligt, met name de dader, dan op het plot. Ik weet niet eens of ik een heel ingewikkeld plot met tig subwendingen zou kunnen bedenken. Dat is niet mijn ding. Wat zijn voor jou de belangrijkste afleidingen die je van het schrijven afhouden? Mijn werk, ha ha ha. Ik heb gewoon een baan naast het schrijven. Verder doe ik aan bikram yoga en wandel veel, om in conditie te blijven. Daarnaast lees ik veel, als ik niet schrijf. En muziek luisteren natuurlijk. Naast zuurstof is dat mijn tweede levensbehoefte. Je publiceerde in bladen als HP/De Tijd en de Groene Amsterdammer. In hoeverre heeft deze schrijfervaring je geholpen bij het schrijven van De Blindganger en De uitverkorene? Je leert foutloos spellen, helder formuleren, je weet hoe je research moet plegen, hoe je een tekst moet opbouwen, je bouwt een woordenschat op. Maar dat is het wel zo'n beetje. Voor de rest is fictie schrijven een heel andere tak van sport, met heel andere regels. Wat zijn je toekomstplannen? Ik heb aangekondigd dat het recherche-duo Bianca/Joris een trilogie wordt, dus als alles goed gaat komt er een derde boek. Het verhaal zit al in mijn hoofd. Het is alleen een kwestie van gaan zitten en tikken. Maar eerst ga ik op vakantie. Met een stapel boeken uiteraard.    [/fusion_builder_column][/fusion_builder_row][/fusion_builder_container]