Column - Research, soms een dingetje

• 12 July 2018
• Column
• Marinus van de Velde

Column - Research, soms een dingetje

strong>Research – soms een dingetje, maar meestal gewoon fascinerend – Deel 1 Daniël Meyer schrijft thrillers. Als hij niet aan het werk is, dan zit hij in de lucht, achter zijn drumkit of is hij bezig met Krav Maga-trainingen. In deze serie columns deelt Daniël zijn opmerkelijkste persoonlijke ervaringen tijdens de research voor zijn verhalen. En research is iets dat je overal kunt doen, en op elk tijdstip van de dag. Lees je mee met dit eerste deel over een ontmoeting in Israël? In een bakje Het is iets voor elf uur ’s avonds. We zitten op het bijna verlaten terras van een strandtent bij een van de oudste kibboets in Israël. Voor ons ligt de Middellandse Zee, de maan verlicht twee olietankers die verderop wachten om hun lading te lossen. Het is warm en ons gesprek viel even stil nadat ik antwoord had gegeven op zijn vraag: ‘Wat vind jij van het boek Een werkweek van 4 uur?’. Hij knikt. ‘Een mooi concept voor seminars, maar verder bullshit, inderdaad.’ En hij grijnst. ‘Het is mij nog nooit gelukt om een 80-urige werkweek in 4 uur te proppen.’ ‘Wat bracht jou hiernaartoe?’ vraag ik en maak een gebaar met mijn hand richting de gebouwen achter ons. Achter een paar ramen brandt de verlichting, maar verder is het donker op deze militaire trainingslocatie waar we vijf dagen lang een Krav Maga crash camp volgen. Hij neemt een slok bier en zakt verder onderuit in de strandstoel. ‘Ik woon nu twintig jaar in China. Kom uit de Verenigde Staten, heb in Londen mijn Master Economie gehaald en toen brak daar de recessie uit. De kans op een superbaan bij een Engelse bank was verkeken en toen besloot ik via het oosten weer naar huis te reizen. In Shanghai ontmoette ik mijn huidige vrouw en voor haar, maar ook voor het avontuur, bleef ik in China.’ Hij zet zijn lege glas neer. ‘Nog een?’ vraag ik en sta op om voor mezelf een muntthee te halen. Hij schudt zijn hoofd. ‘Genoeg bier. Morgen om halfzeven moeten we hier weer een kilometer rennen. Doe ook maar muntthee.’ Ik loop naar de bar en als ik mij omdraai zie ik dat hij in gedachten verzonken naar zijn handen staart. Een bijzonder mens, denk ik. Hij komt uit China, ik uit Nederland en we ontmoeten elkaar hier in Israël tijdens een trainingsweek. Samen met vijftig andere mannen en vrouwen, in totaal vijftien verschillende nationaliteiten. Met twee glazen lauwe muntthee kom ik terug. ‘Ik had daar verschillende agentschappen en was importeur voor een groot Amerikaans merk gitaarversterkers. Maar op een gegeven moment was ik klaar met reizen door China – de hotelkamers hebben nog niet overal een Westerse kwaliteit – en kon ik een bar overnemen. Dat was geweldig,’ hij lacht kort. ‘Die bar heb ik een jaar geleden verkocht. Met verlies.’ ‘Het was geweldig, maar je hebt die bar met verlies verkocht?’ Ik gooi er een open vraag tegenaan. ‘Yes, de bar draaide op papier altijd met verlies. Maar je wilt niet weten hoeveel contant geld er naar binnen werd geschoven. Tot een jaar geleden. Twee Chinese maffiaclans hadden besloten dat ze het conflict over een ripdeal zouden uitvechten in de bar van die Amerikaan. Mijn bar dus.’ Hij wrijft over zijn ogen en gaat verder. ‘Je kent die Kill Bill films? Nou, denk je een soortgelijk bloedbad in, maar dan zonder zwaarden. Met knuppels, machetes en messen. Maar ook schroevendraaiers. Smerige wapens. En toen gingen ze los. Iets na middernacht. De bar zat vol en binnen drie minuten was de vloer rood van het bloed. Vlogen stoelen en tafels door de lucht.’ ‘Tering,’ zeg ik. ‘Ja, zeg dat wel. Ik wist niet wat me overkwam en probeerde glaswerk te redden. En tegelijk gasten door de nooduitgang weg te krijgen. En probeerde nog meer glaswerk te redden. Idioot natuurlijk, maar ik wist niet wat te doen. Zeker niet nadat ik een oog over de grond zag rollen en verderop een Chinees met zijn darmen eruit over een loungebank hing. Het hele gevecht duurde nog geen vijf minuten en toen kwam de politie binnenvallen. Alsof ze buiten hadden staan wachten.’ Ik kijk hem aan. Hij grijnst. ‘Mijn bar werd gesloten. En vijf dagen later heb ik de hele tent verkocht aan de Chinese gang die had gewonnen. Ik heb het geld aangepakt en zat vanaf dat moment thuis bij mijn vrouw op de bank. Ik kon niets meer. En vroeg mezelf telkens af of ik niet iets had moeten doen? Het antwoord daarop is natuurlijk nee, maar dat leerde ik pas later toen een vriend me uitnodigde mee te gaan naar een Krav Maga-training. Dat was als thuiskomen.’ Ik knik, want dat herken ik. ‘En toen ik hoorde dat hier in Israël een crash camp werd gehouden, heb ik – na toestemming van mijn vrouw – me ingeschreven en heb ik een ticket naar Tel Aviv gekocht.’ ‘Wat heb je met dat oog gedaan?’ vraag ik. Hij neemt een slok en lacht. ‘Aan de koper van mijn bar gegeven. Netjes in een bakje met ijs.’ Achter ons wordt geroepen dat de strandtent gaat sluiten. Ik steek een hand op dat we de boodschap hebben ontvangen. Hij draait zich naar mij toe. ‘En jij, wat is jouw reden om Krav Maga te gaan doen?’ Ik zet mijn lege glas in het zand en wijs naar de maan. ‘Het was zo’n soort avond,’ zeg ik. ‘In Frankrijk. Op 14 juli, de nationale feestdag daar. Samen met ...’ Meer in Deel 2 over Research – soms een dingetje, maar meestal gewoon fascinerend Daniël Meyer schrijft op moment De kus van Venus. Dit verhaal vormt het derde en laatste deel in de Venus-serie. Maar Daan zou Daan niet zijn als er niet al voldoende researchmateriaal is verzameld voor verhalen daarna. En in deze serie columns geeft hij je een inkijkje in de leuke en soms minder leuke kanten van research voor thrillers. Van Daniël Meyer verschenen bij Futuro Uitgevers eerder De man van Venus en Het masker van Venus. Daniël Meyer is al bijna een kwart eeuw getrouwd met SF-auteur Pepper Kay en aan de eettafel hebben ze het meer dan eens over boeiende, spannende, vreemde en soms buitengewoon bizarre verhalen. En bijna altijd met een goed glas wijn erbij.