Column - Research, soms een dingetje (2)

• 12 August 2018
• Column
• Marinus van de Velde

Column - Research, soms een dingetje (2)

strong> Research – soms een dingetje, maar meestal gewoon fascinerend – Deel 2  Daniël Meyer schrijft thrillers. Als hij niet aan het werk is, dan zit hij in de lucht, achter zijn drumkit of is hij bezig met Krav Maga-trainingen. In deze serie columns deelt Daniël zijn opmerkelijkste persoonlijke ervaringen tijdens de research voor zijn verhalen. En research is iets dat je overal kunt doen, en op elk tijdstip van de dag. Lees je mee met dit tweede deel over een ontmoeting in Israël? Kopschoppen Hij draait zich naar mij toe. ‘En jij, wat is jouw reden om Krav Maga te gaan doen?’ Ik zet mijn lege glas in het zand en wijs naar de maan. ‘Het was zo’n soort avond,’ zeg ik. ‘In Frankrijk. Arles, de stad van Vincent van Gogh. Op 14 juli, de nationale feestdag daar. Samen met mijn neef maakte ik elk jaar een soort van Tour de France. In een oude auto en dan om de tweehonderd kilometer langs bij vriendinnetjes die we het jaar ervoor hadden gescoord. Zo leer je de Franse taal het best.’ Hij lacht kort en wacht tot ik verder ga. Ik sta op en loop heen en weer. ‘We stonden daar op een camping en naast ons kwam een jong stel uit Nederland. Ze waren twee dagen eerder getrouwd en op huwelijksreis naar Frankrijk. Na samen te hebben gegeten, besloten we naar het grote vuurwerk in de stad te gaan. Daar aangekomen liepen we tussen duizenden mensen die ook op het vuurwerk af kwamen. En toen gebeurde het.’ Ik aarzel, maar ga verder. ‘Er kwam een groep van negen mannen, jongens nog, op ons af. Ze liepen met krukken en schreeuwden dat wij Duitsers waren. De eerst rende – zonder kruk te gebruiken – op mijn neef af en begon hem met zijn kruk te slaan. De anderen wisten niet hoe snel ze moesten meedoen. Het jonge stel raakte in paniek en ik duwde ze verderop een klein restaurant binnen. De gasten daar schrokken, schreeuwden naar ons en stonden op, maar ik duwde mijn landgenoten naar de keuken. Met de instructie daar te wachten.’ Hij knikt. ‘Ik rende terug, zag dat mijn neef was ingesloten. Ik sprong bovenop de groep. Trappend, slaand, bijtend. Alles. Mijn neef kwam vrij, hij had een kruk te pakken en begon terug te meppen naar de groep die telkens als wolven op ons afvloog. Ik kwam op de grond terecht, op mijn rug en toen volgden de schoppen en trappen. Bijna werd het zwart voor mijn ogen. Ik zag nog net dat mijn neef een paar van die gasten helemaal stuk sloeg. Er werd harder gegild en we hoorden sirenes. De gendarmerie was gealarmeerd. De troep droop razendsnel af en mijn neef hielp me overeind. ‘Jesus, man, that’s like …’ Hij wil iets zeggen, maar ik steek een hand op. ‘Not finished, yet,’ grijns ik. ‘We renden naar het restaurant, trokken het jonge echtpaar mee door de keuken naar de achterdeur en verdwenen in een steeg aan de zijkant. Via een omweg kwamen we bij onze auto. Terug op de camping hebben we drie flessen wijn leeggezopen. De volgende ochtend ging het jonge echtpaar terug naar Nederland. Het was ze iets teveel.’ ‘En jullie?’ vraagt hij. ‘We waren ook wel klaar met Arles. Ik pakte mijn adressenboekje en stelde voor dat we eerst bij Claudette in Toulouse langs zouden gaan om daarna door te rijden naar Sylvie en Françoise in Bordeaux. Mijn neef gromde instemmend en begon meteen de tent af te breken. Ik pakte een handvol munten en liep naar de telefooncel aan het begin van de camping. Claudette zei dat ze uitkeek naar onze komst. Of zoiets, in het Frans. En een halfuur later gingen we op pad naar Toulouse.’ Ik ga weer in mijn stoel hangen. En barst van de energie. ‘Fuck, man. Maar dat, die oefening Street Fight hebben we vanmiddag ook gedaan,’ zegt hij. ‘Yes, en toen kwam alles terug. De dam die ik had opgeworpen tegen deze herinnering brak vanmiddag tijdens de oefening door.’ Ik veeg over mijn gezicht. ‘Maar nu weet ik hoe ik eruit moet komen,’ lach ik. ‘Hadden de anderen in de gaten wat er met je gebeurde vanmiddag?’ ‘Nee, ik ben na die drill naar buiten gelopen en heb een half uur rondjes gerend op de grote parkeerplaats hier. Daarna was ik weer rustig en na wat slokken water deed ik weer mee met mijn groep. Mijn trainingsmaatjes hadden het wel door, net als de instructeur. Na de training heb ik mijn vrouw gebeld en alles verteld. Die zei: ‘je moest op Krav Maga en naar Israël om dit uit je systeem te krijgen.’ Mijn Krav Maga-instructeur in Nederland liet via Whatsapp eenzelfde boodschap weten.’ We zitten naast elkaar. Hij ogenschijnlijk rustig, ik tik met mijn rechtervoet op het zand. ‘Okay,’ zegt hij. ‘Nog meer?’ Ik glimlach. ‘Nee, dat was het.’ Hij staat op en geeft me zo’n NLP-achtige stomp tegen mijn bovenarm. ‘Goed gedaan, man. Ik ga pitten, zie je morgen weer.’ Het is halfeen wanneer ik opsta en over het strand naar het noorden ga lopen. Mijn hoofd zit vol gedachten aan de oefening van vanmiddag. En ik krijg ze niet onder controle. Ik begin langzaam over het strand te rennen, vlak langs de waterlijn. Hoelang ik heb gerend, gelopen, en soms stilgestaan, starend naar het water, weet ik niet. Ik had ook geen idee van de afstand die ik had afgelegd tot een Humvee, zo’n grote militaire jeep, naast me stopt. Ik word geroepen en met mijn handen iets opzij geef ik antwoord. Voorzichtig haal ik mijn paspoort, hotelsleutel en het deelnamecertificaat aan het Krav Maga crash camp uit de zak van mijn bermuda. Heel langzaam. Mijn papieren worden bestudeerd en vervolgens word ik uitgenodigd om achterin plaats te nemen. ‘We’ll drive you back, it is fifteen kilometers from here,’ zegt een officier en hij geeft de chauffeur opdracht te keren. Naast me zitten twee vrouwelijke soldaten, zoals je vaker ziet in Israël. Ik vraag aan de eerste hoe ze heet. ‘Yael’, en ze lacht haar tanden bloot. De naam van de tweede versta ik niet, want de Humvee brult over het strand. Om vier uur stap ik mijn hotelkamer binnen. Ik neem een korte douche en staar uit het raam. Nog twee uur en dan begint de ochtenddrill alweer. Slapen gaat niet lukken. Ik start mijn laptop en tik deze tekst in. Meer in Deel 3 over Research – soms een dingetje, maar meestal gewoon fascinerend Daniël Meyer schrijft op moment De kus van Venus. Dit verhaal vormt het derde en laatste deel in de Venus-serie. Maar Daan zou Daan niet zijn als er niet al voldoende researchmateriaal is verzameld voor verhalen daarna. En in deze serie columns geeft hij je een inkijkje in de leuke en soms minder leuke kanten van research voor thrillers. Van Daniël Meyer verschenen bij Futuro Uitgevers eerder De man van Venus en Het masker van Venus. Daniël Meyer is al bijna een kwart eeuw getrouwd met SF-auteur Pepper Kay en aan de eettafel hebben ze het meer dan eens over boeiende, spannende, vreemde en soms buitengewoon bizarre verhalen. En bijna altijd met een goed glas wijn erbij.