David Hewson was onlangs in Nederland voor de promotie rondom de publicatie van De binnenste cirkel, de nieuwste telg in de Nic Costa-serie. En zoals de voorgaande jaren, spraken we hem ook nu weer. Voor de vijfde keer inmiddels!

De binnenste cirkel is het tiende Nic Costa boek nadat we hem een tijdje hebben moeten missen. Toch voelt het om de een of andere reden nog niet zo lang geleden.

Het is nu zo’n acht jaar geleden dat we afscheid van hem namen. In de tussentijd heb ik de Killing boeken geschreven en daarna kwamen de boeken met rechercheur Pieter Vos in de hoofdrol. Soms is het wel eens goed om even afstand van een serie te nemen. Ik wil niet het type schrijver zijn dat jaar in jaar uit aan dezelfde serie werkt. Toen ik aan De binnenste cirkel begon wilde ik ook van meet af aan een heel ander Nic Costa boek schrijven dan de lezers van me gewend zijn. Ook wilde ik eens een verandering van omgeving en dus besloot ik dat het verhaal zich niet zoals vanouds in Rome af zou spelen. Verder besloot ik om de gebruikelijke rollen om te draaien. Dit keer is het de politie die in de gaten wordt gehouden en is het de politie op wie constant wordt gejaagd.

Is een serie voor een schrijver eigenlijk niet vooral werken vanuit een soort comfort zone?

Er zijn best veel valkuilen wanneer je een serie schrijft. Je moet heel erg uitkijken dat je je niet te comfortabel gaat voelen, want dat leidt op een gegeven moment geheid tot formulewerk. Met dit boek heb ik daarom zoveel mogelijk misdaadcliché’s willen vermijden. Wilde autoachtervolgingen of schietgevechten wilde ik absoluut vermijden. Ook wilde ik geen cliffhangers. De opgebouwde spanning moest volledig vanuit de personages zelf komen. Het probleem is natuurlijk dat wanneer mensen het woord thriller op de kaft van een boek zien staan er vaak van wordt uitgegaan dat er vaart en actie in zal zitten. Dit boek is geen pageturner, integendeel, het sleept de lezer heel langzaam in een wereld die compleet vreemd is voor de meeste lezers, maar ook voor de personages in het boek zelf. In dit geval was dat Calabria, een vergeten geografische uithoek van Italië.

Maar hoe bouw je die spanning als schrijver dan precies op?

Er zijn drie basis ingrediënten waar je altijd rekening mee moet houden. Het eerste ingrediënt is de wereld waarin het verhaal zich afspeelt. Die moet intrinsiek zijn verweven met het verhaal. Als je verhaal zich ongeacht op welke plek af zou kunnen spelen dan klopt er iets niet. Het verhaal van De binnenste cirkel zou zich nooit in Amsterdam af hebben kunnen spelen. Het tweede ingrediënt zijn de personages. Deze moeten absoluut geloofwaardig zijn en ook passen in het verhaal. Dan is er ten slotte nog het plot, dat moet uiteraard kloppen. Met dit boek wilde ik niet zomaar een thriller schrijven, maar eigenlijk meer een roman. De uitdaging was vooral om meer diepgang op te zoeken en daar de spanning in te bouwen. Ik wilde dit keer beslist geen lineaire thriller schrijven, al is het best mogelijk dat een volgende Nic Costa boek weer meet klassieke thriller elementen gaat bevatten.

Hoe was het eigenlijk om deze uitstap te maken?

Het was weer eens wat anders en best verfrissend. Het was alsof ik minder aan de leiband van de verwachtingen liep. Het probleem met het misdaadgenre is dat het voor veel uitgevers toch in een bepaalde mal moet passen. Ik hou er zelf juist van als auteurs van het misdaadgenre anders durven te zijn. Het fijne aan mijn Nederlandse uitgever Meulenhoff-Boekerij is dat ze hier ook heel positief in staan.

De regio waarin het boek zich afspeelt is zoals je net aangaf Calabria, kun je daar wat meer over vertellen?

Calabria is een gebied in Italië dat erg onbekend is. De meeste mensen krijgen het alleen te zien als ze op doorreis zijn naar Sicilië. Het is een regio die lange tijd genegeerd is geweest door de Italiaanse staat. De regio is erg arm, maar het is qua natuurschoon een bijzonder mooie en wilde omgeving. Er is een misdaadorganisatie, de Ndrangheta, actief, waar weinig mensen van hebben gehoord. Bij het grote publiek zijn de Camorra en de Cosa Nostra (respectievelijk uit Napels en Sicilië) een stuk bekender. Toch is de Ndrangheta in zekere zin rijker en machtiger dan de vorengenoemde organisaties. De organisatie is veel meer verweven met het sociale leven van de regio. Ze betalen er zelfs de lonen en de pensioenen van de mensen. Een reden daarvoor is dat de Italiaanse staat altijd zijn handen van deze regio heeft afgehouden, waardoor er een sociaal vacuüm is ontstaan. De regio kent verder een Grieks verleden, waardoor sommige mensen nog oud Grieks spreken.

Hoe was het om na zoveel jaren opnieuw over Nic Costa te schrijven?

Dat was erg gemakkelijk. Ik had natuurlijk al negen boeken over Nic Costa en zijn team geschreven, het was dan ook helemaal geen probleem om de draad weer op te pikken. Ik heb met opzet niks definitief afgesloten tijdens het vorige Nic Costa boek en ik heb niemand laten sterven. De basis voor dit boek schreef ik trouwens al tien jaar geleden. Ik had al de research al gedaan en ik had reeds zo’n twintigduizend woorden op papier staan. Toen kwam echter het Killing project er tussendoor en daarna dus de Vos serie.

Kun je eens een korte introductie geven van Nic Costa voor degenen nog geen kennis met hem hebben gemaakt?

Nic Costa is eigenlijk het tegendeel van de klassieke protagonist in misdaadboeken. Hij is helemaal niet agressief, hij is veel meer de gemiddelde man op straat, iemand die je als buurman zou kunnen hebben. Hij is altijd erg eerlijk en open en moet daar zo nu en dan wel eens de prijs voor betalen. Hij is een beetje het morele kompas voor andere mensen. Mensen die door hun ervaringen cynisch zijn geworden, worden er door hem nog wel eens aan herinnerd dat cynisme altijd tegen een bepaalde prijs komt. Verder loopt het bijna altijd verkeerd voor hem af als er geweld wordt gebruikt. Hij is daarin echt het tegenovergestelde van een personage als Jack Reacher. Hij gelooft in het idee dat als je naar geweld moet grijpen dat je dan bij voorbaat al hebt verloren. Naast Nic Costa zijn er een aantal vast terugkerende personages in de serie. Falcone is de baas van Nic Costa, een nogal strikte man die heel erg van de regeltjes is en nooit het achterste van zijn tong laat zien. Verder is er Peroni, een al wat oudere agent die over een grote emotionele intelligentie beschikt. Hij heeft een ietwat duister verleden en een licht ontvlambaar karakter. Ten slotte is er Teresa Lupo, zij is de forensisch specialist van het team en is een beetje een ongeleid projectiel.

Wat ik mooi vind aan dit team mensen is dat je ze zo ontzettend hebt uitgewerkt. Eigenlijk zouden alle personages hun eigen serie kunnen hebben.

Dat klopt wel ja. Overigens is er een stand alone met Teresa Lupo. Verder heb ik ook ooit eens een kort verhaal met Peroni geschreven. Ik denk dat van het team alleen Falcone niet zijn eigen serie zou kunnen dragen. Het mooie aan een team van sterke en driedimensionale karakters is dat je af en toe eens van perspectief kunt verwisselen. Een verhaal wordt daar rijker van.

Is er een groot verschil met het eerste Nic Costa boek?

In het eerste boek zat veel meer geweld. Het was overigens bedoeld als een stand alone boek. Mijn agent zei me toen dat er een serie in zat en ik kreeg toen een contract voor drie boeken.

Zou je het eerste boek anders hebben aangepakt als je op voorhand had geweten dat het een serie zou worden?

Oh jazeker. Misschien zou Nics partner in het eerste boek (Rossi) het wel hebben overleefd. Er zijn nu eenmaal dingen die je achteraf niet meer kunt terugdraaien. Maar ook tijdens de serie heb ik dingen bedacht waarvan ik later spijt kreeg. Zo heb ik Nic Costa op een gegeven moment laten trouwen, maar ik wilde helemaal niet dat hij een gelukkig getrouwde man zou worden. Hij was al zo’n aardige doorsneeman en hij moest niet ál te saai worden. Zijn vrouw moest er dus uit. Dat heeft me trouwens aardig wat haatmail opgeleverd. Een ander probleem waar ik wat mee heb geworsteld is de tijd. Aan het begin van de serie is Nic Costa een jonge en naïeve man. Hij maakt af en toe grote fouten en hij stelt zijn vertrouwen in de verkeerde mensen. Later wordt hij meer volwassen, maar het team om hem heen verandert eigenlijk nauwelijks. Ik kon dat niet doen, want dan zouden ze inmiddels allemaal met pensioen zijn.