a href="http://www.thrillzone.nl/wp-content/uploads/2016/07/wouter-helders-1.jpg">Writersblock gewenst De huiskamer ligt bezaaid met speelgoed, chaotisch uitgestrooid over de vloer en meubels als achtergelaten materieel op de stranden van D-Day. Op de eettafel en de vloer erom heen liggen de restanten van spaghetti bolognese. Witte stukjes pasta steken als botten uit half verpulverde vleesresten en plassen tomatensaus. Het is een slagveld. Maar nu, zoals altijd vlak na de strijd is het oneigenlijk stil. Het is half acht in huize Helders en Rijk en Annabelle (mijn zoon en dochter) liggen in bed. Mij zoon is al stil. Zoals altijd na het voorlezen is hij direct in slaap gevallen. Mijn dochter, de kleinste van het stel, houdt het iets langer vol. Door de babyphone is nog wat protesterend gesnik te horen. Met vereende krachten zetten Evita (mijn vrouw) en ik een laatste manoeuvre voor de dag op poten. Als een goed getrainde eenheid vegen we het huis in een mum van tijd schoon. De dag zit erop. Evita ploft op de bank met haar iPhone in haar hand en zet het nieuws aan, om daar vervolgens nauwelijks naar te kijken. Ik wil haar volgen, vanaf mij  stoel aan de keukentafel lijken de bank en de blauwe gloed van de televisie op een oase. Maar het lukt me niet. Een ander scherm, dat van mijn laptop, houdt me gevangen. Dit is het uurtje waar ik het van moet hebben. Dat ene uur ’s avonds, een paar dagen in de week, dat ik nog puf heb na een dag werken opnieuw achter mijn computer te kruipen. Veel keuze heb ik niet, want het verhaal dat in mijn hoofd zit, moet er uit. Het nieuwe boek waar ik inmiddels aan begonnen ben, de vierde thriller in de Lafleur-reeks, vloeit bijna als vanzelf uit mijn pen. Een zegen weet ik, na alle verhalen van collega-schrijvers die tegen de beruchte writer’s block aanlopen, mag ik blij zijn dat het me (nog) zo makkelijk afgaat. Misschien is dus het de goden verzoeken om soms een beetje jaloers op hen te zijn. Ik heb namelijk ook al een boek 5 in mijn hoofd. En de contouren van 6 zijn ook onlangs op de horizon van mijn gedachten verschenen. Ik vrees dat ik mezelf dus nog heel wat nachtjes naar de keukentafel moet dirigeren. Want die verhalen moeten eruit!