a href="http://www.thrillzone.nl/wp-content/uploads/2018/10/Yvonne-Franssen.jpg"> Wie een of meer boeken heeft geschreven, heeft ongetwijfeld een haat-liefdeverhouding met recensies. Zonder recensies verdwijnt je boek al gauw bij potentiële lezers uit beeld, en dat is natuurlijk het laatste wat je als schrijver wil. Maar oei, wat is het elke keer weer spannend als iemand ongebreideld zijn of haar mening uit over je meesterwerk, je kindje. Nu ben ik tot nu toe altijd best wel verwend met hele positieve recensies, waarvoor mijn dank lieve lezers. Maar uiteraard is er ook kritiek. Een veelgehoorde kritische noot bij thrillers is dat bepaalde personages wel beláchelijk veel pech hebben en er een ónwaarschijnlijk grote hoeveelheid onheil op hun pad komt. Dat is ook zo. In de meeste spannende boeken heeft de hoofdpersoon het ene probleem nog niet opgelost, of het andere dient zich alweer aan. Je leert het ook tijdens schrijfworkshops: hou de spanning erin, gun je personages geen rust, jaag ze op. Zo creëer je een spannend verhaal. Maar soms wordt dat door een lezer als too much ervaren. Niet realistisch. Daar wil ik graag iets over kwijt. Misschien wisten jullie al dat ik ook versjes schrijf. Kleine gedichtjes over alledaagse dingen. Over leven en liefde, vreugde en verdriet, alle emoties en overpeinzingen die een mens kunnen kwellen of gelukkig maken. Vaak spreken die gedichtjes mensen aan die zichzelf in een tekst herkennen, en regelmatig sturen ze me dan een mailtje of privébericht met hun verhaal. Dat zijn soms hartverscheurende verhalen die me tot tranen toe ontroeren. Levensverhalen waarin het ene verdriet zich op het andere stapelt. Over liefde en afscheid en de haast onmenselijke kracht die het soms vergt om vol te houden, verder te gaan. Als het een thriller was, zouden veel lezers misschien wel in hun recensie schrijven dat het too much is. En dat is het vaak ook. Maar wel evengoed de keiharde realiteit. Over de auteur: Yvonne Franssen heeft een grote liefde voor taal. Al sinds ze kan lezen, schrijft ze korte verhalen en versjes. Ze schreef jarenlang maandelijks een column voor een website en wist bij schrijfwedstrijden met haar verhalen diverse prijzen en publicaties in de wacht te slepen. In 2011 verscheen haar eerste thriller Talio, een jaar later gevolgd door De genius. In 2013 schreef ze ter gelegenheid van de Limburgse Avond van het Spannende Boek de minithriller Mysterie aan de Maas. In 2017 maakte Yvonne met de versjesbundel #omazegt een uitstapje buiten het thrillergenre, waarin ze in 2018 is teruggekeerd met haar vierde thriller Schaduwen. In oktober 2019 verschijnt de vijfde thriller van haar hand: Kamer 305.