Hans Faber werkte als journalist voor De Volkskrant en Het Financieele Dagblad. Hij debuteerde met Anne – een kroniek van een zoektocht. Dit jaar zag zijn thriller De Rus het levenslicht en naar aanleiding daarvan mochten wij hem een aantal vragen stellen.

Wilde je altijd al schrijver worden?

Eigenlijk niet. Ik heb VWO gedaan en daarna heb ik een jaar gereisd. In dat jaar heb ik het plan opgevat om journalist te worden. Toen ben ik eigenlijk pas gaan schrijven, dus als kind had ik dat niet zozeer in me. Als klein kind haalde ik voornamelijk strips uit de bibliotheek, rond mijn vijftiende ben ik pas echt gaan lezen.

Lees je zelf veel?

Ja, maar ik moet zeggen dat ik zelf voornamelijk non-fictie werk lees. Het laatste boek dat ik gelezen heb is Moneyland, van Oliver Bullough, een Engelse journalist. Het gaat over manieren om belasting te ontduiken, maar het is een goed en makkelijk leesbaar boek over een lastig onderwerp. Laura H. van Thomas Rueb heb ik ook nog niet zo lang geleden gelezen.  

Door wie heb je je laten inspireren bij het schrijven van De Rus?

Ik ben door twee mensen geïnspireerd en de ene is Stieg Larsson. Ik heb zijn trilogie gelezen en ik dacht zo kan het ook. De combinatie van het realistische en het journalistieke. Zo kun je toch onderwerpen benadrukken die je maatschappelijk relevant vindt en dat hoeft dan niet in non-fictie vorm. De andere schrijver is Tom Wolfe. Bij hem is het vooral zijn taalgebruik: hij durft echt te spelen met taal.

Heb je voor De Rus veel research gedaan?

Ja, want ik vind dat alles wat ik schrijf in de Van Zandt serie echt moet kunnen gebeuren en alle locaties die er in voorkomen moeten echt kloppen. Ik ga dat dus minutieus na. Alle locaties in Amsterdam ben ik afgegaan. Hetzelfde geldt voor Zutphen, waar het boek zich deels afspeelt. Op mijn 18e ben ik vertrokken uit Zutphen, maar ik ken de stad goed omdat mijn vader er nog woont.

Heeft je achtergrond als journalist geholpen bij het schrijven van De Rus?

Ja, absoluut. De hoofdpersoon is natuurlijk een journalist, dus je moet je kunnen verplaatsen in de persoon van die journalist en wat hij tegenkomt, maar ook in het onderzoek wat hij doet.  Het moet een realistisch onderwerp zijn. Het onderzoek dat Vince in het boek doet, doe ik als het ware voor hem.

Hoe ben je op het idee gekomen van De Rus?

Dan moet ik flink terug in de tijd. Ik heb ooit in 2013 een artikel gelezen op de website van Quote en dat artikel meldde dat Gazprom het voormalig gebouw van Stage Entertainment aan het Museumplein ging huren. Ik kende Gazprom van naam en ik kende die die plek een beetje, dus op een dag ben ik erheen gefietst. Het is één van de mooiste plekken van het Museumplein en als je het gebouw ziet, dan zie je nergens een logo of iets dergelijks van Gazprom en dat heeft mijn nieuwsgierigheid en fantasie geprikkeld.

In hoeverre is Vince gebaseerd op je eigen persoon en heb je gekeken naar daadwerkelijke misdaadverslaggevers als Peter R. de Vries en John van den Heuvel?

Die vraag krijg ik de laatste tijd wel vaker. Er zitten natuurlijk wel stukken van mij in Vince, maar het is niet een-op-een dezelfde persoon. Ik heb niet gekeken naar bestaande misdaadverslaggevers. Het merkwaardige is dat ik, door er wat mijn nichtje is gebeurd, John van den Heuvel en ook Peter R. de Vries ben tegengekomen, maar het manuscript was toen al helemaal klaar en ingeleverd. Nadien heb ik ze wel leren kennen en dat was nog voordat De Rus uitkwam maar ik heb niks meer aan het manuscript veranderd.

Hecht je veel waarde aan recensies en reacties van lezers?

Beide. Ik vind reacties van lezers heel erg belangrijk. Volgens mij worden thrillers, zeker in de wat grotere media niet zo snel gerecenseerd, dus het feit dat een thriller wordt gerecenseerd vind ik al fantastisch en het betekent dat het werk kennelijk serieus wordt genomen.

Waarom heb je ervoor gekozen om in je boek bestaande en niet-bestaande elementen naast elkaar te gebruiken, bijvoorbeeld televisieprogramma’s?

De reden waarom ik voor een thriller heb gekozen is dat het een vorm is die mij in staat stelt om onderwerpen die ik relevant vind te beschrijven, verpakt in een spannend verhaal. Het realistische wordt versterkt door het gebruiken van bijvoorbeeld bestaande media. De Stem van Nederland bestaat natuurlijk niet, maar ik denk dat de mensen zich wel een voorstelling kunnen maken van wat voor soort krant ik dan bedoel. Door deels verzonnen namen te gebruiken heb ik meer ruimte om daarmee te spelen.

Was De Rus al klaar toen je nichtje Anne verdween?

Het manuscript was klaar. Ik had een agent en die was bezig om het aan te bieden aan uitgevers. Toen verdween mijn nichtje en besloten we om het terug te trekken want dat was niet het juiste moment.

Hoe was het om Anne – een kroniek van een zoektocht te schrijven?

Mijn broer had het manuscript van De Rus gelezen en hij wist dat ik dit had teruggetrokken. Op een gegeven moment zei hij ‘waarom schrijf je niet een boek over wat er met de familie is gebeurd?’ Ik ging erover nadenken: kan ik dat wel en wat voor boek moet het worden. Toen kwam ik bij Lebowski terecht hebben we over de juiste vorm gesproken, inclusief een uitgebreid nawoord van mijn broer Wim. Op het moment dat de vorm stond ben ik aan de slag gegaan. Daarnaast is het natuurlijk een heel emotioneel beladen onderwerp, waarbij de inhoud ook oké moest worden bevonden door mijn broer, door de moeder en de broer van Anne. Ik heb geprobeerd dat los te laten, anders beperk je jezelf. Ik heb geprobeerd het boek met enige afstand te schrijven. Ik heb het benaderd als journalist, als een professional en niet als de oom van Anne.

Kun je wat vertellen over de stichting die jullie hebben opgericht?

Tijdens de zoektocht naar mijn nichtje hebben we intensief samengewerkt met de politie. Zij waren verrast over de manier waarop wij ons als vrienden en familie hadden georganiseerd en hoe we met de media omgingen. Vanuit de politie kwam de vraag om hier iets structureels voor op te zetten en dat is Namens de familie geworden. We hebben inmiddels 15 media-adviseurs die we inzetten op zaken die groot in het nieuws komen of groot in het nieuws dreigen te komen. Onze adviseurs helpen de familie bij de communicatie met de media. We werken samen met de politie en met Slachtofferhulp. Het is geen stichting, maar onderdeel Slachtofferhulp Nederland.

Kun je al een tipje van de sluier oplichten over deel 2 met Vince?

Het gaat over de dood van een dierenrechtenactiviste. Vince komt terecht in een clash tussen een grote lobbyfirma en dierenrechtenactivisten. Het boek zal zich afspelen in Amsterdam, Den Haag en de Achterhoek. Boek twee staat gepland voor het najaar en Hans Faber verklapte ook nog dat hij al bezig is met het manuscript voor deel 3!