Wanneer je als auteur zijnde een verhaal in je hoofd hebt, dat je in drie delen wilt vertellen, kan je twee kanten op. Of je hebt het complete verhaal, en dus ook het einde, al in je hoofd en daar werk je naar toe. Of je hebt de basis staan, je begint met schrijven en tijdens het proces weet je waar het naartoe moet gaan. Hoe Anthony Ryan hierin stond, is niet bekend, maar de eerste twee delen in de trilogie In de Schaduw van de Raaf waren zo omvangrijk en gedetailleerd, dat hij haast wel naar de climax in het derde, afsluitende boek, getiteld De vuurkoningin, moet hebben toegewerkt. En door deze complexiteit – en tegelijkertijd ook genialiteit – is het zonde om in deze recensie teveel weg te geven van de plotontwikkelingen. Benieuwd naar onze ervaring van de eerste twee delen? Onze recensies lees je hier.

Het verhaal gaat verder waar het tweede boek ophield. Het Verbonden Rijk likt de wonden na de gigantische aanval van het sluwe Volariaanse Keizerrijk. Maar de gebeurtenissen en de bruutheid van de aanval, leiden bij koningin Lyrna tot wraakgevoelens. Echter is het Keizerrijk groter dan hun aanvalsleger was en hebben ze tevens een nieuwe keizerin met krachtige (magische) gaven. Dus zomaar het Volariaanse Keizerrijk betreden en aanvallen is een schier onmogelijke taak. Er moet dus een plan komen, waar iedere bewoner, iedere broeder, iedere strijdbare persoon aan mee moet werken. Verbondenheid is meer dan ooit de sleutel tot vrijheid. Lastiger gezegd dan gedaan, want niet iedere stam wilt vechten voor de nieuwe koningin. Er is dus veel overredingskracht nodig om iets te bereiken.

De Vuurkoningin is letterlijk en figuurlijk een tactisch schaakspel. De aanvalsstrategie van koningin Lyrna is goed doordacht, maar onderweg ook aanpasbaar en flexibel. Meerdere keren moet ze van koers veranderen, doordat de nieuwbakken keizerin haar de loef probeert af te steken of dat er interne ontwikkelingen plaatsvinden. Maar doordat ze in meerdere richtingen pionnen heeft uitgezet – dat ook tot bijzondere samenstellingen leidt – hoopt ze de keizerin op het verkeerde been te kunnen zetten. Zo is Vaelin al Sorna met enkele Noordlanders naar het verre Noorden gestuurd, over de haast onbegaanbare ijsvlaktes heen, om daar medestanders te vinden voor de gemeenschappelijke strijd. Hij komt onbekende, gevaarlijke stammen tegen, ontdekt geheimen over het Duister en over hun grootste vijand, en leert veel over zowel het heden als het verleden. Frentis, die in het vorige boek nog onder de magische ketens van de Volariaanse keizerin vreselijke daden heeft gepleegd, is nu vrij, maar Lyrna wilt hem niet in haar omgeving hebben en stuurt hem alvast vooruit om zoveel mogelijk slaven te bevrijden en hun komst aan te kondigen. En dan is daar nog Reva, de heldin van het vorige boek, die standhield tegen een overmacht van Volarianen en zo haar stad verdedigde. Zij en haar volgelingen, die haar nu vereren en aanbidden, hebben een belangrijke taak in de tactiek van Lyrna, maar stuiten opnieuw tegen een wrede tegenstander.

Eigenlijk is het gehele verhaal een lange aanloop naar de uiteindelijke confrontatie en de op wraak beluste slag van Het Verbonden Rijk. Toch bevat deze aanloop genoeg lijnen om het ook tijdens de tocht naar Volar – de hoofdstad van het Volariaanse Keizerrijk - boeiend te houden. In bijna elk hoofdstuk vinden er gevechten plaats, tussen Volariaanse vooruitgeschoven troepen, vaak bestaande uit moordlustige slaven en hun opzichters, en de diverse groeperingen van het Koninklijke Leger. Je zou denken dat deze veldslagen op een gegeven moment een herhaling van zetten wordt, maar Anthony Ryan heeft het talent om elke scéne iets verrassends en unieks mee te geven, zodat het telkens aanvoelt alsof je midden in het strijdgewoel staat. Als bij een spannende oorlogsfilm juich je mee als er een zwaard door de wrede vijand wordt gekliefd. Het is spannend, opwindend en zeer beeldend beschreven. Bovendien ontwikkelen de bekende personages zich en leer je hen nog beter kennen, maar introduceert hij ook nieuwe, gedenkwaardige karakters.

Dit derde boek is de finale waarop je gehoopt hebt. Alles komt samen. Het is episch en briljant. Het knappe is dat elk deel een eigen karakter heeft, maar toch als één verhaal aanvoelt. Het eerste boek introduceerde De Zesde Orde, het Ware Geloof en Het Verbonden Rijk, en volgde de opleiding van Vaelin al Sorna en zijn broeders. In het tweede deel kregen de Duistere Krachten al meer de overhand en moest het Rijk verdedigd worden tegen de allesverwoestende Volariaanse vijand. De vuurkoningin omvat alles en zorgt voor de ultieme afsluiting van deze magistrale trilogie. Maar zorgt het ook voor de gehoopte (en misschien verwachte) afloop? Beleef het zelf, begin aan deze trilogie en je zult ons achteraf dankbaar zijn!

(gelukkig gaat het verhaal verder in de duologie van In de Schaduw van de Wolf).