Er zijn auteurs die in het buitenland enorm populair zijn, maar waarvan je in Nederland of België niks hoort. Gewoonweg omdat het genre minder verkoopt of er geen potentie in wordt gezien. Even was dat ook het geval bij fantasyauteur Holly Black. Haar collega’s Cassandra Clare en Sarah J. Maas begonnen echter goed te verkopen in het Nederlands taalgebied, en gelukkig werd dus ook de Elfhame-trilogie van Black in vertaling aangekocht. Het leverde drie geweldig vormgegeven boeken op; na De wrede prins en De gevallen koning, is De verbannen koningin het derde en laatste deel. Lees onze eerdere recensies via de link hierboven.
LET OP: kan spoilers uit de eerdere delen bevatten.
Het verhaal wordt opgepakt waar het vorige boek eindigde. Jude is verbannen naar de mensenwereld en mag niet terugkeren naar Faerie, anders wacht haar de doodsstraf. Ze moet dus tegen willens en wetens in weer wennen aan het menselijke leventje, samen met haar zus Vivi en halfbroertje Eik – die ook min of meer gedwongen daar verblijven. Nog elke dag denkt ze aan Faerie, want wat niemand weet is dat zij, door een geheim huwelijk met Cardan, de opperkoningin van Faerie is. Een plots bezoek van haar tweelingzus Taryn kondigt veranderingen aan. Er zijn problemen in Faerie en Taryn vraagt aan Jude of zij haar daar wilt helpen. De verbanning maakt dat een enorm risico, maar Jude zou Jude niet zijn als ze dit aanbod aanneemt. Ze keert – undercover - terug naar Faerie en komt oog in oog te staan met de twee personen die even verraderlijk als liefdevol naar haar zijn: opperkoning Cardan en haar adoptievader Madoc.
Ook in dit afsluitende derde deel eindigen de schaakstukken van Holly Black nooit op dezelfde plek als hun startpositie. Gedurende het verhaal blijft ze schuiven met haar personages en hun intriges. In dit geval is het wel handig om de voorgaande twee delen te hebben gelezen, al refereert ze enkele keren naar eerdere gebeurtenissen. Toch is het weer even inkomen, vooral in de relaties tussen verschillende personages. Is Cardan nou wel of niet uit liefde getrouwd met Jude? Wilt Madoc haar nu inzetten in zijn strijd om de kroon of juist uitschakelen? De antwoorden hierop volgen algauw, maar het kan in een paar bladzijdes weer zijn veranderd. In veel gevallen zou dit schaakspel verwarrend zijn, maar Holly Black schrijft overzichtelijk en duidelijk, zonder het de lezer lastig te maken.
Sowieso valt haar schrijfstijl te prijzen. Het is iets waarmee ze zich onderscheidt van andere auteurs. Of het nu de sprookjesachtige inwoners van Faerie, de mysterieuze locaties of de geuren en kleuren van het voedsel zijn: niets laat Holly Black aan de verbeelding over. Het is prachtig en heeft als resultaat dat er ook op het lezende gezicht een glimlach wordt getoverd.
De verbannen koningin had echt een spektakelstuk kunnen zijn als Holly Black gedenkwaardige en grootse gevechten de scénes van dit slotdeel liet vormen, maar deze worden nu eigenlijk een beetje afgewend door diverse strategische afspraken met alle partijen en hoven. De samenzweringen, conflicten en sluwe tactieken waren in de twee voorgaande delen al hoofdthema’s, en zijn nu ook weer de rode draad in alle gebeurtenissen. Wie is er te vertrouwen? Zitten er dubbele betekenissen in bepaalde onderonsjes? Wie steunt wie en met welk doel?
De ultieme clash met Madoc blijft uit; in fysieke vorm dan tenminste. Het is wat behoudend van Black, maar haar meer magisch en minder bloederig alternatief mag er ook zeker wezen.
Met de Elfhame-trilogie heeft Holly Black echt iets unieks neergezet. Een wereld met kleurrijke figuren en prachtige locaties, die een link heeft met de mensenwereld, en dan ook nog eens op een fabuleuze manier beschreven; het is een verrijking voor het fantasygenre. De verbannen koningin is misschien niet het wervelende einde wat verwacht was, maar ook dat maakt het verhaal toch wel weer bijzonder en onvoorspelbaar. Blijf vooral zo doorgaan, Holly Black!
