De Zweedse Hakan Östlundh begon ooit als journalist, schreef scenario’s en zijn schrijverscarriere werd afgetrapt met een jeugdroman. In 2004 volgde zijn eerste thriller in de reeks met Frederik Boman. Die duurde zeven delen en daarna was het welletjes. Vorig jaar verscheen van Ostlundh’s hand de eerste thriller in De Profeet-trilogie; De winter van de profeet. Deel twee in het drieluik is Het uur van de profeet. Lees hier onze recensie! Let op, het bevat spoilers voor De winter van de profeet.

In Het uur van de profeet gaat Östlundh verder waar deel één ophield. Elias Krantz heeft een gezichtsverandering ondergaan. Zijn vader is gedood bij een bomaanslag in Sarajevo en hij zint op wraak. Als speciaal agent heeft Elias een nieuwe identiteit gekregen; Thom White. Gewapend met een gezonde dosis wraakgevoelens én een nieuwe identiteit opent hij de jacht op tycoon Eric Hands. Hands is betrokken geweest bij de dood van Elias’ vader en hij krijgt opdracht te infiltreren in zijn omgeving. Maar of dat nou zo’n goed idee is…?

De winter van de profeet (deel één) besteedde veel aandacht aan het neerzetten van de personages. In deel twee is het vervolgens bal; Thom White/Elias Krantz zet alles op alles om de omgeving van Eric Hands te infiltreren en zo antwoorden te krijgen over de dood van zijn pa. Het is hiervoor goed om deel één te lezen, maar voor degenen die dat niet willen; geen probleem, Östlundh besteedt veel tijd aan het uiteenzetten van de gebeurtenissen in deel één. Dat doet hij niet in een keer, maar gedurende het boek. Daardoor leest het verhaal vlot en kun je ‘gemakkelijk instappen’.

De schrijfstijl van Östlundh is beeldend. Of het nu de Côte d’Azur is, of een eiland in de Oostzee; hij weet het zo te verwoorden dat het voor de lezer niet moeilijk is zich een beeld te vormen. Met name het jetset gevoel weet hij goed op te roepen; de drank vloeit op de luxe jachten rijkelijk, drugs wordt niet gemeden en ook de kleding die men draagt is voor sommigen een maandsalaris waard. Dit gevoel lijkt een beetje op de Stockholm-trilogie van Jens Lapidus.

Het genre van de Scandithriller kent een aantal elementen die vaak terugkomen; een getormenteerde hoofdpersoon, een maatschappijkritische blik en prachtige omschrijvingen van de natuur. Die hoofdpersoon is in Het uur van de profeet geen politie-inspecteur met een drank- of relatieprobleem, maar is een jongeman met een wraakdoel. Elias/Thom is uitstekend neergezet door Östlundh. Hoe dichterbij hij bij Eric Hands komt, hoe meer dat gevoel van wraak en stress begint op te spelen. De lezer zal zich door de beeldende schrijfstijl van de Zweed, geen moeite hoeven doen om dit gevoel te snappen.

Maatschappijkritisch is Het uur van de profeet in zekere zin ook. Het boek draait om een privaat-publieke samenwerking waarbij corruptie tot in de hoogste politieke kringen plaatsvindt. Hands lijkt een smerige samenwerking met een hoge (ex-)politicus te hebben. En ook de wapenhandel die wereldwijd jaarlijks voor miljarden aan omzet en tienduizenden doden tot gevolg heeft, wordt in het boek uiteengezet. Alles ter ondersteuning van het verhaal, dat wel; alles heeft in het universum van Östlundh een doel.

Gedurende het boek blijft een ongemakkelijke suspense hangen. Want Thom is succesvol qua infiltratie van de omgeving van Eric Hands, maar heeft diezelfde Hands dat niet allang in de gaten? Een vraag die tot het eind boven de markt blijft hangen én zorgt voor een gevoel van ‘komt dit wel goed?’.

De veelbelovende start die Östlundh maakte met De winter van de profeet, wordt uitgebouwd met een ijzersterk tweede deel in deze trilogie. Alles wat het Scandigenre zo groots maakt, is aanwezig in het boek. Voor degenen die nog geen kennis met de Zweed hebben gemaakt; lees deze trilogie, je zult er geen spijt van krijgen!