Maak kennis met Patrick Kenzie en Angela ‘Angie’ Gennaro. Twee rasechte Bostonaars (is dat een woord?) en privédetectives. De zaken lopen aardig, maar dan komen twee hoge politici met een hulpvraag. De schoonmaakster van hun kantoor, Jenna Angeline, is verdwenen. Mét gevoelige documenten. En die documenten moeten terug, dus worden Kenzie en Gennaro ingehuurd om Jenna en de spullen terug te vinden.

Zo gezegd, zo gedaan. Al snel zijn de twee op het spoor van Jenna. Maar als ze haar vinden én erachter komen welke ‘gevoelige documenten’ zijn, barst de hel los. Streetgangs en ander gespuis komen achter hun aan en ineens zijn de twee hun leven niet meer zeker.

Auteur Dennis Lehane kennen we van knallers als Shutter Island en Gone Baby Gone, beide ook succesvol verfilmd. Lehane staat bekend om zijn rauwe thrillers, doorspekt met flitsende dialogen én altijd met Boston als decor. Slapende honden was in 1994 het schrijfdebuut van Lehane, en was direct een schot in de roos. Het was ook het begin van een serie van zes thrillers met Kenzie & Gennaro in de hoofdrol. In Gone Baby Gone, uit deze reeks, speelt Casey Affleck op geweldige wijze de rol van Patrick Kenzie. Na het lezen van dit boek begrijp je nog beter waarom hij dé juiste persoon was om Kenzie te spelen.

Slapende honden gaat flitsend van start met een spetterende introductie van Patrick Kenzie, die de opdracht aanneemt van twee politici. De opstelling van Kenzie is geweldig; hij neemt geen blad voor de mond, daagt ze uit en gebruikt veel humor. Wie denkt dat dit een introductie is waarna deze snelheid afneemt, komt bedrogen uit; Kenzie houdt zijn karakter gedurende het hele boek vast en dat is geweldig voor de lezer.

Lehane schotelt, ook al in 1994, een Amerika voor dat de schoonheidsprijs niet verdient. Wijken als Dorchester komen pover en armoedig over. Er is veel leegstand en werkeloosheid en de criminaliteit tiert welig. Streetgangs staan klaar om elke automobilist, die per ongeluk afremt, van zijn of haar auto te verlossen. The American Dream is blijkbaar voor velen ver weg en dat weet Lehane pijnlijk duidelijk te maken.

De schrijfstijl van Lehane is om door een ringetje te halen. Zijn beschrijvingen van de stad doen authentiek en echt aan en dat is logisch; Lehane is er opgegroeid en weet dus waarover hij schrijft. Maar wat echt aanspreekt, zijn de dialogen die in Slapende honden worden gevoerd. Met name Kenzie kan er wat van; met veel humor en met hoge snelheid worden de gesprekken aan de lezer voorgeschoteld en die zal menig maal met een glimlach door de bladzijden gaan.

Naast de spitsvondige conservaties bevat het boek nog veel meer. Zo is de plot goed gevonden; natuurlijk weten we dat de politici dirty zijn wanneer het om de documenten gaat. Maar uiteindelijk komt de aap uit de mouw en die climax is wel erg bizar en gewelddadig. Daartussenin volgen we de zoektocht van de twee en dat wordt verder ingekleurd met schietpartijen en achtervolgingen. Voor elk wat wils dus.

Lehane liet, ook in 1994 met dit debuut al, zien dat hij een groot talent is. Naast de beeldende en heerlijke schrijfstijl en plot, komen ook de personages echt tot leven. Dit komt bijvoorbeeld door de levensechte dialogen, maar ook door de aantrekkingskracht tussen Kenzie en Gennaro. De energie tussen de twee spat van de pagina´s, maar het mag en kan er niet zijn. Angela is namelijk verbonden aan Phil, die haar ook nog eens mishandelt. Maar de toenaderingspogingen van Kenzie mogen er zijn en voegen nog meer sympathie toe voor deze geweldige hoofdpersoon.

Slapende honden is een indrukwekkend debuut van Dennis Lehane en heeft na 27 jaar nog helemaal niks aan kwaliteit ingeboet. Snelle conversaties, een heftig plot en geweldige hoofdpersonen; Slapende honden is een genot om te lezen.