Terwijl de wereld momenteel worstelt met de opwarmende aarde en alle verwoestende gevolgen die dit voor ons klimaat en het leven heeft, is in Winterwereld het omgekeerde aan de hand. In dit eerste deel van De Lange Winter-trilogie, geschreven door A.G. Riddle, is er namelijk een nieuwe ijstijd aangebroken. Complete landen zijn bevroren, steden zijn onbewoonbaar en hevige sneeuwval en kou zorgen voor veel rampspoed. Slechts enkele (voorheen hete) zones bieden nog een leefbare omgeving en een massa-evacuatie van de wereldbevolking is de enige kans op overleving. Maar waar bij de opwarming van de aarde de mens als schuldige kan worden aangewezen, is in Winterwereld een geheel andere entiteit de oorzaak.
Het blijkt dat de zonnestraling op aarde afneemt, en via speciale sondes is men erachter gekomen dat een mysterieus artefact die de zon blokkeert, hieraan ten grondslag kan liggen. Men besluit een ruimtemissie op te tuigen om het object te observeren, te analyseren en mogelijk zelfs aan te vallen. De gevangenisstraf van wetenschapper James Sinclair wordt ingetrokken als hij gevraagd wordt deel te nemen aan de reis. En ook Emma Matthews, de enige overlevende van het verwoeste ISS-ruimtestation, sluit aan bij het internationale onderzoeksteam. Hun bevindingen zijn schokkend en levensbedreigender dan de Lange Winter. Is het einde van de mensheid nabij?
De Amerikaanse Riddle heeft met Winterwereld een post-apocalyptische scifi geschreven, dat zich afspeelt in onze nabije toekomst. Bij dit soort toekomstverhalen is het interessant om te zien hoe de auteur onze wereld voor zich ziet nadat de samenleving zoals wij die kennen, is vergaan. Riddle doet dit geloofwaardig en realistisch; hij onderbouwt de gebeurtenissen, beschrijft de omstandigheden levendig en schetst logische gevolgtrekkingen, ook wat betreft het handelen van de mensheid.
Op aarde hebben drie - door grote landen gevormde – allianties de leiding, uiteraard met onderlinge botsingen en vijandigheden. In de laatste bewoonbare gebieden worden kampen opgebouwd en zoveel mogelijk mensen ondergebracht. Rantsoenen op voedsel, een gebrek aan elektriciteit, te kleine woonruimtes en het ontbreken van onderwijs vormen de barre leefomstandigheden. James, Emma en de leden van het team zijn hun enige redding, maar daar hebben ze weinig weet van; ze hebben zo hun eigen beslommeringen.
Op de achtergrond speelt het onbekende verleden van James. Wat is er gebeurd waardoor hij in de gevangenis is beland? Waarom heeft zijn broer Alex zo’n grondige hekel aan hem? En wie is Oscar, een jongeman voor wie James veel lijkt over te hebben? Vragen en geheimen die A.G. Riddle kundig in het verhaal weeft, zonder af te leiden van de werkelijke plot. Het geeft het verhaal meer diepgang, al blijven de personages redelijk vlak en leren we alleen James en Emma echt goed kennen.
Vanuit de ogen van James en Emma volgen we in afwisselende hoofdstukken hun reddingsmissie. De expertise van James komt goed van pas en hij is niet voor niets uitgekozen om deze missie te leiden. Robotica en dronetechnologie (hetgeen Emma’s specialisme is) zijn de belangrijkste wetenschappen die de oplossing lijken te hebben om het probleem te ondervangen. Zonder lastige termen weet Riddle dit goed aan de lezers over te brengen; het is boeiend en stemt tot nadenken over onze huidige ontwikkelingen op deze gebieden. Zijn we al voldoende gevorderd hierin? En hebben we dus enige kans tegen een eventuele buitenaardse bedreiging?
Naast de evolutie in de ruimtevaart (drones, sondes, kernkoppen, stuwingsraketten) ontplooit ook op liefdesgebied het één en ander. James en Emma komen steeds dichter bij elkaar, en hun band wordt sterker. Ze beginnen gevoelens voor elkaar te krijgen en er ontvouwt zich een heuse amoureuze lijn in het verhaal. Een fijne toevoeging, dat zorgt voor luchtige toegankelijkheid.
Het onvoorspelbare van de missie is echter de kern van het boek. Als lezer weet je totaal niet wat je kan verwachten, net zoals de missieleden voor een raadsel staan. Je voelt de spanning van de hoofdpersonen en leeft met elke beslissing mee. Riddle beschrijft secondes ook echt als secondes, dus naarmate deze aftikken, schiet het leestempo omhoog. Stiekem wil je een blik werpen op de volgende pagina, maar dat zou de spanning teniet doen. De opbouw naar bepaalde ontdekkingen is loeispannend. Tegen het einde vertraagt het wel enigszins. Het opnieuw bouwen en uitzenden van drones, wachten op de resultaten en het nemen van moeilijke, strategische beslissingen: het duurt wellicht net iets te lang en is al vaker in het verhaal aan bod gekomen. Maar eenmaal de climax bereikt, komt Riddle met een grandioze en onvoorziene wending, die de vervolgdelen van deze serie doen opgloeien in je boekenkast.
Winterwereld is een intelligente en voor-iedereen-te-volgen Science Fiction-verhaal, met daarin de beste elementen uit het thriller- en romangenre. Een perfecte opmaat naar meer. Het komt dus goed uit dat de vervolgdelen al beschikbaar zijn en we reikhalzend uit kunnen kijken naar de toekomst (al is dat voor de hoofdpersonages meer een vorm van vrees).
