Camilla Grebe (1968) is naast Stieg Larsson en Arnaldur Indridason de derde Scandinavische thrillerauteur wiens werk tweemaal werd onderscheiden met de Glass Key Award, de bekendste thrillerprijs in Scandinavië. Van haar thrillers verkocht ze wereldwijd al meer dan 1,5 miljoen exemplaren. Grebe is bij ons vooral bekend van de serie rond psychologe Siri Bergmann. Deze serie schreef ze samen met haar zus Åsa Treff. Ook schreef ze samen met Paul Leander-Engström de Moskou noir-trilogie. Sinds een aantal jaren schrijft Grebe solo. Na De minnares, Dagboek van mijn verdwijning en In slaap gevangen is het nu tijd voor het vierde deel De schimmenjager. De serie heet ‘Flickorna och mörkret’, vrij vertaald De meisjes en het donker. In deze reeks keren profiler Hanne en de rechercheurs Peter, Malin en Manfred regelmatig terug. De vertaling is gedaan door Ydelet Westra. Camilla Grebe woont met haar man en twee kinderen in Stockholm.

De schimmenjager is opgedeeld in vijf delen en speelt zich in verschillende tijdsperiodes (1944-2019) af in en rondom Stockholm. In vier van de vijf delen draait het om een vrouwelijk hoofdpersonage, een politieagente of profiler, die te maken krijgt met een moord. Het vijfde deel is het afrondende hoofdstuk met een sterk onverwachte ontknoping. Door het verhaal heen loopt een rode draad die alle periodes mooi met elkaar verbindt. Elk van deze vrouwen jaagt op een schim, een seriemoordenaar die vrouwen in hun eigen huis aanvalt, verminkt en vastspijkert aan de vloer, ook wel de Träskmoordenaar genoemd. De positie van en het machtsmisbruik ten opzichte van de vrouwen binnen het politieteam worden uitvoerig belicht. Als agente had je het vroeger blijkbaar niet zo gemakkelijk omdat je binnen het team niet als een volwaardig lid werd aangezien, en dus niet zo behandeld werd als je mannelijke collega’s. Dit resulteerde er vaak in dat vrouwen de papierwinkel maar weg moesten werken terwijl de mannen ‘het echte werk’ deden. Gelukkig is dit nu een heel eind bijgetrokken, maar helemaal weg is het nog steeds niet. Grebe weet dit haarfijn, en soms pijnlijk, te beschrijven.

‘’Hoe bedoel je, dat ze niet geschikt was?’ vraagt Malin. Fagerberg verschuift op de bank en zijn mond verandert in een flinterdunne streep op zijn magere gezicht. Hij neemt een diepe haal van zijn sigaret en denkt na. ‘Het is zo’n tijd geleden,’ zegt hij. ‘Het korps was er nog niet klaar voor.’ ‘Waarvoor niet?’ vraagt Malin, die het onderwerp niet kan laten rusten. Fagerberg aarzelt even, maar besluit dan om er niet omheen te draaien. ‘Voor al die vrouwelijke politieagenten. Het korps was er nog niet klaar voor, de maatschappij was er nog niet klaar voor. Tegenwoordig is het heel anders; nu is het bijna een pre om vrouw, homo of allochtoon te zijn als je bij de politie wilt.’’

De schrijfstijl in De schimmenjager is vlot en beeldend. Daarnaast voelt het allemaal zeer doordacht aan met een goede opbouw. Dit is kenmerkend voor de thrillers van Camilla Grebe en ontbreekt in deze thriller ook niet.

De schimmenjager is geen thriller die nagelbijtend spannend is, maar er is een constante onderhuidse spanning aanwezig. Spanning waardoor de lezer getriggerd wordt om te blijven lezen. Krachtige, boeiende personages completeren het geheel.

In het nawoord schrijft de auteur dat ze veel research heeft moeten doen. Dit merk je meteen aan de gedetailleerde beschrijvingen. Toch wil ze ook benadrukken dat ze om dramaturgische redenen zich hier en daar wat vrijheden ten aanzien van de feiten heeft veroorloofd. Om dezelfde reden heeft ze veel informatie weggelaten over de politieorganisatie en haar werkwijze.

Kortom: De schimmenjager is een goed opgebouwde thriller die met recht verkozen is tot beste Zweedse misdaadroman en winnaar van de Glass Key Award. Een aanrader voor elke thrillerfan.