In onze recensie van De jacht lieten we al doorschemeren dat we fan zijn van Will Dean. Zijn vermogen om een aandoening als doofheid een functie te geven in het verhaal; daarvan waren we enorm onder de indruk. In het tweede Tuva-deel, Zwart zout, blijkt maar weer dat zijn vermogen om iets ‘normaals’ te nemen en hier een belangrijk plotelement van te maken wederom goed gelukt is. En dan ook nog eens nóg beter dan in het -toch al uitmuntende- eerste deel.

Tuva heeft een baan geaccepteerd in de grote stad om weg te komen uit dit gat en weer bij een echte krant te kunnen gaan werken. In haar laatste twee weken pleegt de eigenaar van de Grimberg-fabriek echter zelfmoord. Hij doet dit voor de ogen van Tuva en daardoor besluit ze hier haar laatste grote verhaal van te maken. Uiteraard gaat er veel meer schuil achter de zelfmoord en gaat Tuva wederom zo ver als maar kan om van haar laatste verhaal een absoluut succes te maken.

Tuva is uiteraard nog steeds doof en hoewel bepaalde elementen hiervan hergebruikt worden (batterijtjes in haar sleutelhanger) lijkt Will Dean zich nu te richten op het ‘eenzame dorp’-gevoel. In het thrillergenre wordt dat ook wel het locked room-genre genoemd. Een afgesloten locatie waarin een moordenaar vrij rondwaart. Vanaf het eerste moment dat Tuva de zelfmoord meemaakt richt de auteur zich op de impact op het kleine dorp en hoe het beleefd wordt door de inwoners. Door nog eens extra te richten op het grote contrast met de Grimberg-familie qua vermogen zet hij het dorp neer als een afgesloten en eenzame samenleving maar toch ook wel als een community die op elkaar aangewezen is. Zo wordt Tuva gewaarschuwd dat ze eigenlijk niet te diep op de zelfmoord mag ingaan; dit vanwege de impact op de familie Grimberg en daarmee indirect op de rest van de stad. Tuva voelt een enorme tweestrijd. Want ze wordt tegelijkertijd verweten dat ze door haar verhaal over de moordenaar in De jacht het stadje in een nog slechter daglicht heeft gezet. Haar motivatie om de stad te willen verlaten met de combinatie om toch een respectvol maar goed verhaal te schrijven maakt dat Tuva continue met zichzelf en het dorp worstelt. Als dan ook nog een sneeuwstorm Gavrik afsluit draagt dat bij aan extra ongemak en spanning voor Tuva.

Zoals we inmiddels weten van Will Dean wordt het verhaal weer langzaam maar goed opgebouwd. Oude personages komen terug en hoewel ze eerst tegenover elkaar stonden zijn sommige nu bevriend of zelfs partner in het werk geworden. Het is dan ook vrijwel onmogelijk om Zwart zout te lezen zonder De jacht gelezen te hebben. Dit draagt natuurlijk enorm bij aan het overkoepelende verhaal omtrent Tuva.

Gelukkig is dit het grootste en vrijwel enige minpunt -als je het al zo kunt noemen- voor Zwart zout. Tuva blijft een bewonderenswaardig persoon, die op haar eigen manier het beste van haar gedwongen leven maakt. Ze spant zich in voor rechtvaardigheid en blijkt daardoor onverhoopt van het ene in het andere mysterie te belanden. Het mooie van dit alles is dat Gavrik als dorp zo goed wordt afgeschilderd dat je gelooft dat deze zaken hier echt kunnen gebeuren. En dat alles zonder een oplettend persoon als Tuva ook zomaar ongemerkt voorbij zouden gaan.

We kunnen dan ook niet wachten tot het derde deel Black river in het Nederlands te verkrijgen is. Met Zwart zout heeft Will Dean laten zien dat je geen Scandinavisch bloed in je aderen hoeft hebben om als auteur toch dat échte Scandigevoel tot leven te roepen. De combinatie van een locked room-gevoel, een geweldige hoofdpersoon als Tuva én een constante spanning maakt van Zwart zout een heerlijke thriller!